ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 29 :
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ !!!
Ο ΑΗ – ΒΑΣΙΛΗΣ... ΘΑ ΕΡΘΕΙ,
ΕΦΕΤΟΣ !!




Την περασμένη Παρασκευή το μεσημέρι, πήγα σε ένα σιδεράδικο της γειτονιάς μου να αγοράσω μιά σίτα. Το μαγαζί το έχει μιά γνωστή μαντάμ, στην ηλικία μου περίπου και λίγο μικρότερη, που με ξέρει και με συμπαθεί.

Μπήκα λοιπόν μέσα, χαιρετηθήκαμε, έκανα την παραγγελία, κι έβγαλε ένα ρολό σίτα πλαστική και την ξεδίπλωσε πάνω στον πάγκο της. Ζήτησα να κόψει 60 εκ., πήρε ένα ψαλίδι και ετοιμάστηκε να την κόψει.

Πάνω εκεί, η πόρτα άνοιξε και μπήκαν μέσα 2 χαρωπές γυναίκες, με τσάντες με ψώνια, παιδικά δώρα κλπ, που χαιρέτησαν τη μαντάμ εγκάρδια και τις χαιρέτησε κι’ αυτή, διακόπτοντας για λίγο το κόψιμο της σίτας. Οι γυναίκες ήταν κυρίες, αλλα είχαν κάτι το απλοϊκό επάνω τους, που με έκανε να τις νιώθω σάν «γυναικούλες» περισσότερο, παρά σάν μεγάλες προσωπικότητες.. Κι’ αυτές, φρόντισαν αμέσως να μου επαληθεύσουν αυτή την εντύπωσή μου :

__ «Θέλουμε να μας βγάλεις ένα κλειδί, αλλα βιαζόμαστε...» είπανε στη μαντάμ.
__ «Αμέσως !...» απάντησε εκείνη, «..μιά στιγμή μόνο, να κόψω τη σίτα του κυρίου, και...»
__ «Άχ, μωρέ... να σε παρακαλέσουμε για κάτι;.. Άν γίνεται, να μας εξυπηρετήσεις πρώτες, γιατι είναι ανάγκη..».

Η μαντάμ απόρησε. Το ίδιο κι’ εγώ, τόσο δύσκολο τους ήταν πιά, να περιμένουν μισό λεπτό να μου κόψει τη σίτα; «Γυναίκες...» σκέφτηκα, «..τα θέλουν όλα δικά τους, έστω και χωρίς λόγο..».

__ «Άν δέν έχει αντίρρηση ο κύριος...» είπε η μαντάμ. Οι γυναίκες με κοίταξαν ικετευτικά.
__ «Εντάξει..», είπα ψυχρά, ίσα που ακούστηκε η φωνή μου.
__ «Άχ, σας ευχαριστούμε !!» απάντησαν αυτές, και η μαντάμ παράτησε τη σίτα και έτρεξε χαμογελαστή, να τους φτιάξει το κλειδί τους..

Περίμενα... Τί άλλο να έκανα;

Αυτές όμως... είχαν όρεξη για κουβέντα !

__ «Βιαζόμαστε πολύ ξέρεις..» είπε η διπλανή μου στη μαντάμ, «..γιατι έχουμε ραντεβού με έναν κύριο εδώ δίπλα, και ήδη η ώρα μας έχει περάσει και δέν μπορούμε να καθυστερήσουμε άλλο..».

Εκνευρίστηκα. Εγώ δηλαδή, δέν είχα τις δικές μου δουλειές να κάνω; Τα δικά μου ραντεβού; Αποφάσισα να παρέμβω ( ! ), και να τους δείξω, έμμεσα, τον εκνευρισμό μου απο τις βλακείες που έλεγαν :

__ «Κι’ εγώ περιμένω... τον Αη – Βασίλη, αλλα δέν πρόκειται νάρθη...» της είπα ψυχρά, «..οπότε μπορώ να σας παραχωρήσω τη σειρά μου..».

Η διπλανή μου γύρισε και με κοίταξε άφωνη, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τί ήταν αυτό που πέταξα. Η άλλη όμως, που στεκόταν πιό πέρα, μιά κοντούλα και κάπως χωριάτισσα, έσκυψε ΑΜΕΣΩΣ μπροστά, με κοίταξε, και μού ξεφώνισε την απάντηση σε χρόνο ντε τέ, με αγωνία :

__ «ΘΑ ‘ΡΘΗ, κύριέ μου !!... Εφέτος θα ‘ρθή, θα το δείτε !!!..»

Έπαθα σόκ !

Ένιωσα σάν να προσπαθούσε να μου ανορθώσει την ψυχολογία με την κουβέντα της, η δαιμόνια αυτή γυναικούλα.. Σάν να είχα φανερώσει την ΠΙΚΡΑ ΜΟΥ με τα λόγια μου προηγουμένως, και αυτή να το έπιασε το νόημα στον αέρα !

__ «Αμήν...» της ψιθύρισα, σκύβοντας το κεφάλι μου, υποταγμένος...

Τί άλλο να πώ; Εδώ... αντιμετωπίζω ΤΗ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ, την «εμπειρία» και τη «σοφία» μιάς παντρεμένης γυναίκας! «Γυναικούλας» φαινομενικά μέν, αλλα... μπασμένης στη ζωή βαθειά, που καταλαβαίνει αμέσως την ψυχή του άλλου και τα πάθη της..

__ «Έτοιμο το κλειδί σας !», είπε η μαντάμ βγάζοντάς με απο τη δύσκολη θέση.

Οι γυναίκες στράφηκαν σ’ αυτήν, πήρανε το κλειδί, και έφυγαν ενθουσιασμένες, ευχόμενες θερμά «καλά Χριστούγεννα !» και στους δυό μας.

Τους ευχήθηκα κι’ εγώ, μέσα απο την καρδιά μου, πραγματικά.. Σάν να ήθελα έτσι να τις ευχαριστήσω, για την κουβέντα που μου είπαν προηγουμένως..

Πήρα και τη σίτα μου, κι’ έφυγα σε λίγο απο το μαγαζί, προβληματισμένος...

----

Ποιός είναι ο «Αη – Βασίλης» που περιμένω, και φοβάμαι ότι δέν πρόκειται να ‘ρθή;;

Μα... η Αχλαδούλα !!

Ύστερα απο την συνομιλία με τον άντρα της ( διαβάστε την «Ανάσταση / 28» ), όλη αυτή την εβδομάδα σκέφτομαι ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ Σ’ ΑΥΤΗΝ. Θέλω να σεβαστώ το «όχι» του συζύγου της, έχει σημασία αυτό..

Έτσι... ο μόνος τρόπος να την συναντήσω, είναι... να έρθει ΕΚΕΙΝΗ εδώ, στην ενορία μας !

Τί λέτε; Θά ‘ρθη;;

__ «ΘΑ ‘ΡΘΗ, κύριέ μου !!... Εφέτος θα ‘ρθή, θα το δείτε !!!..»

Τα λόγια της άγνωστης γυναικούλας στριφογυρίζουν στο μυαλό μου πιά, και μου φαίνονται σάν ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ για πραγματικά ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ εφέτος...

Αμήν...!

----

Υ.Γ.

Όσο για το τραγούδι που συνοδεύει το θέμα μας, το άκουσα τυχαία στο ράδιο και νομίζω πως είναι το πιό κοντινό στη ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ αυτών των δύο γυναικών που συνάντησα σήμερα..

Η αισιοδοξία τους δηλαδή που προσπάθησαν να μου μεταφέρουν, είναι ακριβώς ότι μεταδίδουν και οι δύο τραγουδίστριες στο βιντεοκλίπ..

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 28 :
ΑΧΛΑΔΟΥΛΑ... STOP !!




Η ανθρώπινη ΞΕΦΤΙΛΑ δέν έχει όριο, μερικές φορές.. Δυστυχώς..
Και... ακριβώς τέτοια είναι η περίπτωσή μου αυτή την εποχή !

----

Την περασμένη Κυριακή το πρωϊ, στάθηκα μπροστά στον άντρα της Αχλαδούλας, καθώς ανέβαινε τα σκλαλιά της Εκκλησίας με τον γιό του :

__ «Αχλάδιε, θέλω να σου μιλήσω !», του είπα.

Έτσι γεφυρώθηκε μιά κατάσταση ΜΗ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ που κρατούσε... 15 χρόνια ! Εκείνος, ανταποκρίθηκε χωρίς να νιώσει καμμία ιδιαίτερη έκπληξη:

__ «Εντάξει, πάμε λίγο πιό ‘δώ, να σ’ ακούσω..» είπε.

Το παιδί κάθησε στο μάρμαρο της Εκκλησίας παραδίπλα, και μας κοίταζε. Τού ‘ριξα μιά φευγαλέα ματιά μόνο, που την έκανα όσο πιό αδιάφορη γινότανε για να μήν του τραβήξω την προσοχή. Πρόλαβα να δώ μόνο τα χαρακτηριστικά της Αχλαδούλας στο σοβαρό, και τραγικό πρόσωπό του..

__ «Αυτός είναι ο γιός σου, ο Αχλαδούλης;» του είπα, καθώς απομακρυνόμασταν.
__ «Ναί...»
__ «Να σου ζήσει !»

Δέν απάντησε. Το ύφος του ήτανε βαρύ. Ένας άντρακλας δύο μέτρα σχεδόν, σωματώδης σάν «Κόναν ο βάρβαρος», ένας τύπος πολεμιστή για ταινία με τον Αττίλα.. Γιά τέτοιο πράγμα μιλάμε, βαρύ κι’ ασήκωτο... Μπήκα στο θέμα, αμέσως :

__ «Θέλω να πάω να ξαναβρώ την Αχλαδούλα...», του είπα. Έβαλα τελεία, και συνέχισα απότομα : «..Έχεις αντίρρηση ;;..»

Κοίταξε πέρα μακρυά, με βλέμμα γυάλινο απο πόνο.

__ «Ναί !..», είπε ενοχλημένος.

Αιφνιδιάστηκα. Δέν το περίμενα, ότι θα άκουγα τέτοια απάντηση. Πικράθηκα, νιώθοντας πως η πορεία μου προς την Αχλαδούλα τσακίζεται σε βαρύ τοίχο.. Εκείνος συνέχισε, εξηγώντας μου :

__ «Δέν έχει βγεί ακόμα το διαζύγιο... Όταν βγεί, τότε πήγαινε..»

Ήταν εκνευρισμένος. Δέν του άρεσε η κουβέντα αυτή, λογικό άλλωστε.. Έμοιαζε με θηρίο παγιδευμένο, που θέλει να ξεφύγει τη μοίρα του αλλα βλέπει πως δέν μπορεί... Έβγαζε πόνο, και έχθρα, μέσα στα λογικά πλαίσια όμως, χωρίς να γίνεται αναξιοπρεπής. Ίσα – ίσα, που η ειλικρίνεια με την οποία αντέδρασε στο ερώτημά μου, με είχε συγκινήσει. Εξακολουθούσε να μή με κοιτάζει, μένοντας με το βλέμμα καρφωμένο ίσια μπροστά του, στο πουθενά..

__ «Σ’ ευχαριστώ πολύ..» του είπα, και γυρίσαμε ξανά προς το παιδί.

Η κουβέντα τελείωσε εκεί, φανερά.. Δέν μ’ έπαιρνε να συνεχίσω άλλο, κι’ έτσι τον άφησα προβληματισμένο, κι’ έφυγα πικραμένος κι’ εγώ..

----

Η αρχική μου εντύπωση, ήτανε μιά απέραντη ΘΛΙΨΗ για τον άνθρωπο, και το πώς παγιδεύεται μόνος του σε αδιέξοδα.. Αυτό, αφορά τον άντρα της Αχλαδούλας. ΔΕΝ θεωρώ σωστό το ότι δέν θέλει να πάω να την ξαναβρώ. Ενώ αυτό ακούγεται «ανθρώπινο» εκ μέρους του, εντούτοις πάσχει στο ότι παρεμβαίνει εκείνος στο ποιούς πρέπει να συναντάει η Αχλαδούλα και ποιούς όχι.. Περιορίζει δηλαδή ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ, πράγμα που νομίζω πως είναι σφάλμα να συμβαίνει σε ένα παντρεμένο ζευγάρι... Άν ήμουν εγώ στη θέση του, θα μου έλεγα «..κάνε ότι θέλεις. Δέν μπορώ εγώ να σε εμποδίσω να πάς να την συναντήσεις..», για να μήν πώ ότι... θα με πήγαινα κιόλας ο ίδιος σ’ αυτήν !

Αλλα εγώ... έχω ακόμα ένα μυαλό παιδιάστικο, απαλλαγμένο απο το δικό του φορτίο της εμπειρίας, και κρίνω «θεωρητικά» τα πράγματα χωρίς να με αγκυλώνουν τα συναισθήματα.. Έτσι, κρίνω πως το να εμποδίζεις έναν άνθρωπο είναι πράξη ΦΟΒΟΥ. Και ο φόβος... δέν φέρνει καλά αποτελέσματα σε τέτοιες περιπτώσεις, μάλλον..

Αλλα Η ΖΩΗ είναι πιό βαθειά απο τη δική μου σκέψη. Έτσι, δέν αποκλείεται αύριο να την ξανακερδίσει την Αχλαδούλα ο άνθρωπος αυτός, παρά τα συναισθηματικά του δεσμά που του συσκοτίζουν τη λογική σήμερα.. Εξάλλου, ΑΥΤΟΣ παντρεύτηκε την Αχλαδούλα τελικά, μιά φορά κι’ έναν καιρό, και όχι εγώ με τις φιλοσοφίες μου.. Βέβαια, το κατάφερε αυτό χωρίς αντίσταση αφού εμένα η Εκκλησία με είχε «σκοτώσει» τότε σκόπιμα για να του ανοίξει τον δρόμο, αλλα αυτό.... δέ βαριέσαι... τί να λέμε τώρα.. Εγώ δηλαδή τα λέω, αλλα ποιός νιάζεται να ακούσει κι’ ακόμα περισσότερο να τα ΣΚΕΦΤΕΙ όλα αυτά..

----

Η μεγάλη ΞΕΦΤΙΛΑ όμως, που έγραψα στην αρχή, είναι αυτή που νομίζω πως χαρακτηρίζει τον εαυτό μου πιά, και ΟΧΙ τον άντρα της Αχλαδούλας..

Και είναι το ότι «χρειάζομαι άδεια» για να πάω να της μιλήσω.

Αυτό... δέν είναι κάτι ασήμαντο !

Θέλει σκέψη. Πολλή, και βασανιστική, για να το χωνέψω και να ερμηνεύσω σωστά τη σημασία του...


----

Υ.Γ.

Το τραγούδι της ΕΥΡΙΔΙΚΗΣ που βάζω εδώ, είναι μάλλον «ευσεβείς πόθοι» παρά απεικόνιση της αλήθειας.. Άλλωστε, όπως το μάντευα, ΑΝΤΡΑΣ το έχει γράψει, προφανώς ομοιοπαθής..

Καμμία σχέση λοιπόν, με το θέμα μας..

Εκτός του ότι... η Ευριδίκη ήταν Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΑΧΛΑΔΟΥΛΑΣ !! Και, εδώ που τα λέμε, με τέτοια καταπληκτική ερμηνεία που κάνει στο βιντεοκλίπ αυτό, πείθει ότι δίκαια κέρδισε την καρδιά της...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 27 :
ΤΑ ΠΑΛΙΑ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ...




Μέσα στη γενική «θανατίλα» που με έχει πλακώσει αυτές τις μέρες αφού στην Ενορία δέν μπορώ να βρώ ΖΩΗ, υπάρχουν και... οι ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, δηλαδή εξελίξεις που ωθούν στην κατεύθυνση ενός καλύτερου αύριο εδώ..

Τέτοια εξαίρεση, είναι η σειρά συζητήσεων που άρχισα ήδη με τον αρμόδιο ιερέα, για την παλιά ιστορία της Αχλαδούλας. Ήδη έχουμε κάνει 3 συνομιλίες διάρκειας απο 1 ως 3 ώρες η καθεμία, και περιμένω απο αυτές να καταλάβει η Εκκλησία ότι ΔΕΝ ήταν «απόπειρα βιασμού» η ενέργειά μου στην Αχλαδούλα την Πρωταπριλιά του ’94, αλλα κάτι εντελώς διαφορετικό : μιά πράξη ΣΕΒΑΣΜΟΥ για αυτήν..

Στα πλαίσια αυτών των συζητήσεων λοιπόν, ξανάνοιξα κάτι παλιά ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ που έγραφα τότε.. Και βρήκα σ’ αυτά ΠΟΛΛΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ του θέματος, που τις είχα ξεχάσει στο μεταξύ ! Ξαναζωντάνεψε στα μάτια μου, η εποχή εκείνη που την γνώρισα, κορίτσι 14 ετών τότε...

Ήταν μιά ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ. Οι σημειώσεις μου είναι γεμάτες ονόματα παιδιών, και γεγονότα.. Σάν μιά παλιά ταινία, απο μιά εποχή ΑΚΜΗΣ, ζωντάνιας, και ανθρωπιάς, εντελώς διαφορετική απο το ψόφιο τίποτα που ζούμε σήμερα..

Μιά όμορφη εποχή !..

Που... τη νοστάλγησα ξανά, με συγκίνηση !

Το καλοκαίρι ’93 ειδικά... ήταν το κάτι άλλο, με έναν... ψιλο-ερωτάκο ( !! ) να σκάει και να μή σκάει, ανάμεσα σε μένα και στην Αχλαδούλα ! Και καλά, εγώ ήμουνα φούλ ερωτευμένος μαζί της τότε, πλήν όμως αυτό νόμιζα πως ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΤΑΝΕ. Και πως θα μπορούσα να τραβήξω μιά τίμια διαδρομή χωρίς να το φανερώσω ποτέ.. Εξάλλου, σιγά τ’ αυγά, σε όλη μου τη ζωή έπνιγα συναισθήματα, δέν ήταν και τίποτα δύσκολο να το κάνω και τότε, που το απαιτούσε η περίσταση...

Το θέμα είναι όμως... πώς αισθανότανε η Αχλαδούλα τότε ! Και, τα στοιχεία του Ημερολόγιου δείχνουν ότι μάλλον με είχε καταλάβει, και με διερευνούσε προσεκτικά κι’ εκείνη... Κι’ όταν λέμε «με διερευνούσε», εννοούμε... άστα να πάνε, δέν αντέχω, θα βάλω τα κλάματα !!!

----

Και όμως, όλα αυτά είναι πολύ όμορφα !
Γιατι έτσι, είναι όμορφη η ζωή, όταν την ζεί κανείς δημιουργικά αντί να επιβιώνει απλώς..

Αλλα οι άνθρωποι... ΔΕΝ συζητάνε για τέτοια ζητήματα !
Μιλάμε για ποδόσφαιρο, για αυτοκίνητα και κομπιούτερ, αλλα για την ομορφιά της ζωής μας έστω στο παρελθόν.... ποιός σκοτίζεται να κάθεται να ακούει...

Η ζωή τρέχει, το παιδί της Αχλαδούλας θέλει το γάλα του, ο μισθός φτάνει και δέν φτάνει, νά τα «σοβαρά προβλήματα» για να ασχοληθεί κανείς σήμερα. Έτσι δέν είναι; Η βουτιά στο παρελθόν, τί έχει να προσφέρει;

Μοιάζει να είμαι Ο ΜΟΝΟΣ άνθρωπος που συγκινείται και βρίσκει νόημα πιά, σε αυτή τη βουτιά..

Γιαυτό... ξυπνάω και με βρίσκω ΠΛΗΡΩΣ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΟ με το πνεύμα του βιντεοκλίπ που σας βάζω εδώ..

Κι’ αυτό είναι το τραγικό, στην περίπτωσή μου !
Ένα «θέλω!», που... μοιάζει ΑΔΥΝΑΤΟ να μπορεί να πραγματοποιηθεί πιά, μετά τον καρκίνο που έχω..

Ή μήπως... δέν είναι απόλυτο αυτό;....!!!

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 26 :
ΣΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ
ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ




Σήμερα ( Τρίτη ) το μεσημέρι ΒΓΗΚΑ απο το Νοσοκομείο, ξανά !

Η ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ 2009 !

Οι γιατροί έκριναν πως είναι καλύτερο στην παρούσα φάση να συνεχίσω με ΑΚΤΙΝΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ, και αύριο Τετάρτη θα με δεί ο ακτινολόγος για να με βάλει σε πρόγραμμα..

----

Έχοντας λοιπόν ΧΡΟΝΟ στη διάθεσή μου απόψε, πήγα για πρώτη μου φορά μετά απο χρόνια στις «νεανικές συζητήσεις» του Πνευματικού κέντρου της Ενορίας μου, ύστερα απο συνεννόηση με τον αρμόδιο ιερέα.

Στις συζητήσεις αυτές πήγαινε συστηματικά η Αχλαδούλα με τον σύζυγό της μέχρι πρίν 2 χρόνια, οπότε εγκατέλειψε λόγω δυσκολιών με το παιδί κλπ...

Απο τους φίλους της εκείνων των χρόνων, μόνο ένας συνεχίζει ακόμα να πηγαίνει εκεί, θα τον λέω ΒΙΤΟΡΙΟ εδώ, όνομα ψεύτικο εννοείται.. Συνεχίζει, παρά το ότι είναι οικογενειάρχης άνθρωπος σήμερα, με κόρη που μπαίνει στην εφηβεία.. Στην επίσκεψή του στο Νοσοκομείο μου, την περασμένη εβδομάδα, ο Βιτόριο με ρώτησε ΓΙΑΤΙ δέν πήγαινα ποτέ κι’ εγώ στις συζητήσεις αυτές..

Του απάντησα, ότι απο τότε που έγινε το περιστατικό της δήθεν «απόπειρας βιασμού» της Αχλαδούλας απο εμένα, εδώ και 15 χρόνια δηλαδή, η Εκκλησία ΜΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ να πηγαίνω στις συζητήσεις αυτές, για να μήν συναντήσω την Αχλαδούλα και την ενοχλήσω. Μετά 5 χρόνια απαγόρευσης πήρα την άδεια να πηγαίνω ξανά, αλλα όταν πήγα η Αχλαδούλα.... απουσίαζε, επιδεικτικά, για ένα εξάμηνο ! Επέστρεψε σ’ αυτές, μόνο όταν τις εγκατέλειψα εγώ τελικά, για να της παραχωρήσω τον χώρο..

Κι’ απο τότε ΔΕΝ ξαναπάτησα εκεί, είτε πήγαινε η Αχλαδούλα είτε όχι...

----

Απόψε λοιπόν, ΕΣΠΑΣΑ την «αποχή μου» αυτή..

Πήγα, και με την ελπίδα να δώ τον Βιτόριο, που ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ τις τελευταίες μέρες, απο τότε που του ζήτησα για 2η φορά το τηλέφωνο της Αχλαδούλας ! Δέν μπορώ να ερμηνεύσω την εξαφάνισή του αυτή.. Έτσι, την εντάσσω σε ένα «χιλιοειπωμένο τραγούδι» που λέει πως κάθε γνωστός μου που είναι ταυτόχρονα και δικός της... κάποια στιγμή εξαφανίζεται. Και αφήνει το αποτύπωμα της ΜΗ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ στη θέση του.. Αυτό έχει συμβεί ήδη με 3 ανθρώπους μέσα σ’ αυτή την εβδομάδα.. Τί να πώ; Να τους... εκατοστήσω;;

Γκρεμοί με χωρίζουν απο τους ανθρώπους αυτούς πλέον.. Ρίχνω γέφυρες επικοινωνίας, αλλα ενώ αρχικά πιάνουν έδαφος στη συνέχεια γκρεμίζονται κι’ αυτές στο κενό.. Μιά πανίσχυρη, μεταφυσική «θανατίλα» μοιάζει να τα τρώει όλα και να τα εξαφανίζει στην άβυσσο, αφήνοντάς με στάσιμο, παρά τις προσπάθειες που κάνω..

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να φτάσω στην Αχλαδούλα, όσες γέφυρες και να χτίσω, και ότι προσπάθειες κι’ άν κάνω.. Παρ’ όλα αυτά όμως, ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΩ. Θα καλύψω όσο έδαφος μπορώ, και μετά... έχει ο Θεός!..

Έτσι πήγα λοιπόν απόψε στη «συζήτηση» στο Πνευματικό κέντρο, χωρίς να περιμένω τίποτα θαύματα.. Μάντευα δέ, ότι ούτε κάν τον Βιτόριο δέν θα έβρισκα εκεί, και... όντως, έτσι έγινε : απόψε, απουσίασε !

----

Στις συζητήσεις αυτές, πρέπει να σας πώ ότι πήγαινα σχεδόν σε όλη μου τη ζωή. Απο μαθητής, μετά φοιτητής, εργαζόμενος, κλπ... Και όμως! Άν και τα έχω ακούσει όλα σχεδόν όσα μπορούν να λεχθούν εκεί μέσα, εντούτοις... ΤΩΡΑ τις έχω ΑΝΑΓΚΗ τις συζητήσεις, στα 47 μου !! Κι’ αυτό επειδή... λόγω Αχλαδούλας το μυαλό μου είναι πιά γεμάτο με ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, που θα ήταν ευχής έργο άν θα μπορούσα να τα ξεδιαλύνω σε έναν τέτοιο τόπο..

Απόψε λοιπόν, βρέθηκα σε μιά παρέα 20 περίπου ανθρώπων, νέων στην πλειοψηφία, αλλα και με δυό-τρείς αρκετά μεγάλους, στα δικά μου χρόνια σχεδόν. Έτσι, ΔΕΝ ένιωθα «παρείσακτος» και «άσχετος», πράγμα καταρχήν καλό..

Άκουσα μιά πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του ιερέα, τη συζήτηση που ακολούθησε, αλλα ΔΕΝ συμμετείχα με δικές μου ερωτήσεις.. Δέν χρειάστηκε. Έμεινα σιωπηλός, και απλώς χάζευα τα πρόσωπα γύρω.

Δέν ήξερα κανέναν τους, με εξαίρεση ένα ζευγάρι που ήρθε αργότερα. Διαπίστωσα δέ, ότι υπήρχε η τάση μεταξύ τους να σχηματίσουν ζευγάρια, είτε απο φανερή έλξη, είτε δειλά-δειλά ως επιθυμία που έπαιρνε και δέν έπαιρνε σχήμα.. Υπήρχαν και κάποιοι ξέμπαρκοι, που σχημάτιζαν παρέες. Αλλα τον κυρίαρχο τόνο, τον έδιναν τα ζευγάρια..

Θυμήθηκα την εποχή της Αχλαδούλας. Η εικόνα μου απο τότε, πρίν το περιστατικό μεταξύ μας, όταν πηγαίναμε όλοι στις συζητήσεις ( όπου μιλούσε ο... γνωστός μας Μητροπολίτης ! ), ήταν πολύ διαφορετική της σημερινής.. Τότε, θυμάμαι 40-50 άτομα μέσον όρο, σήμερα μέτρησα 20.. Τότε υπήρχε το ενδιαφέρον για ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ, και όχι για το άν θα δέσει η σχέση με την τάδε διπλανή.. Υπήρχε μεγαλύτερη συμμετοχή, και ικανοποίηση.. Σήμερα, ένιωθα μιά ΦΤΩΧΕΙΑ ξανά, παρά το ότι τα 20 άτομα δέν ήταν και λίγα ! Εκείνα τα χρόνια, η συζήτηση κάθε Πέμπτη είχε ένα χαρακτήρα «πανηγυριού» και «γιορτής». Σήμερα, μου φάνηκε μάλλον μιά απονευρωμένη υπόθεση..

Ίσως όμως, αυτά να οφείλονται στο ότι ένιωθα ξένος, καινούριος εκεί, και βέβαια χωρίς ιδιαίτερο «προσωπικό ενδιαφέρον» για καμμιά δεσποινίδα..

Πέρασε η ώρα, έφαγα το γλυκό μου στο φινάλε, κι’ έφυγα.

Αλλα... θα επιμείνω!

Θα ξαναπάω..
Κι’ ότι προκύψει.

----


Υ.Γ.

Το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ του Παπάζογλου δέ, τα λέει όλα ( μεταφορικά πάντα ! ) με τον καλύτερο τρόπο..

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 25 :
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ,
ΚΑΙ Η ΕΝΟΡΙΑ
ΤΩΝ ΠΕΘΑΜΕΝΩΝ..




Απο την Παρασκευή το απόγευμα που βγήκα απ’ το Νοσοκομείο με «άδεια» για το Σαββατοκύριακο, δέν μπορώ να ησυχάσω.

Τριγυρίζω στους Εσπερινούς της ενορίας μου μισότρελλος, ψάχνοντας να βρώ ΕΝΑΝ έστω, παλιό γνωστό της εξαφανισμένης Αχλαδούλας. Για να συζητήσω, να ΜΑΘΩ... Να πάρω την οποιαδήποτε πληροφορία για να γεμίσω αυτό το κενό των 15 χρόνων μέσα μου..

Αλλα ΔΕΝ βρίσκω κανέναν..

Η παλιά «νεολαία» της ενορίας, σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα σύνολο απο οικογένειες που σκόρπισαν. Έφυγαν απο τα Πατήσια, αναζητώντας καλύτερη ζωή στα διάφορα Προάστεια, όπως πχ το Νέο Ηράκλειο που φιλοξενεί τώρα την Αχλαδούλα...

Έφυγαν... κι’ άφησαν πίσω τους μιά ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΕΝΟΡΙΑ..

Κι’ εμένα με τσακισμένη ψυχή πιά, να κάθομαι στην Εκκλησία και να αναρωτιέμαι ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ και τί γυρεύω ανάμεσα στα γερόντια, τους Αλβανούς, και τις Ρωσσίδες..

Βγαίνουν οι παππάδες και κάνουν την «έξοδο» στο κέντρο του Ναού, σηκώνομαι όρθιος και κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου, και νιώθω ολότελα ΞΕΝΟΣ, σε τόπο ψόφιο, που δέν υπάρχει ένα γνώριμο πρόσωπο να μου ζεστάνει την ψυχή...

Πώς να την χωνέψω αυτή την κατάσταση...
Δέν παλεύεται.
Είναι πληγή που αιμορραγεί μέχρι θανάτου..

__ «Πώς πήγε το τμήμα σκακιού του Πνευματικού Κέντρου;», ρώτησα έναν ιερέα μας.
__ «Αρχίσαμε την περασμένη εβδομάδα. Ήρθαν 3 παιδάκια...»
__ «Γιατί δέν το διαφημίζετε στα Κατηχητικά, που υπάρχουν παιδιά;»
__ «Έεεε... χμμ... ποιά κατηχητικά; ΤΟ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΕΧΕΙ 7 ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΝΟ !», είπε, κι’ έμεινα εμβρόντητος...

Το κατηχητικό που θυμάμαι εγώ, ακόμα και στον καιρό της Αχλαδούλας, έσφυζε απο παιδιά και νεολαία.. Τώρα, μοιάζει με πτώμα πιά, που έχει απομείνει μόνο ο σκελετός για να θυμίζει πως κάποτε κάτι έζησε εκεί πέρα...

Και η ζωή προχωράει...
Τα Πατήσια γίνονται ΓΚΕΤΟ μεταναστών, και οι Αθηναίοι σκορπίζουν στα γύρω προάστεια. Είναι αναπόφευκτο. Ποιός θα καθήσει ΕΔΩ, να μεγαλώσει το παιδί του δίπλα στους μαχαιροβγάλτες;

Η Αχλαδούλα έκανε σωστά που έφυγε.. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνω κι’ εγώ. Αλλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, για οικονομικούς λόγους. Και μένω εδώ. Μόνος, σε μιά ενορία ΝΕΚΡΗ απο ζωή πιά...

Αυτά σκεφτόμουνα στην Εκκλησία την Παρασκευή το απόγευμα..
ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΝΟΡΙΑ πιά !..
ΔΕΝ έχω ανθρώπους !
Μοιάζει να είναι το ΤΙΜΗΜΑ για την οικονομική μου αποτυχία στη ζωή μου.
Μιά κόλαση..


----


Απόψε, Σάββατο απόγευμα, καθόμουνα στον Εσπερινό και ένιωθα την ίδια παγωμάρα..

Στον άμβωνα, στεκότανε Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ, ο πρώην Πνευματικός της Αχλαδούλας, ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε την πολιτκή της ΚΑΜΜΙΑΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ανάμεσα σ’ αυτήν και εμένα..

Τί να τον κάνω τώρα;

Τί μπορεί να μου ξαναφέρει πίσω;;
Εξάλλου... κι΄ εκείνος ΕΦΥΓΕ, πρώτος απ’ όλους, για τη Μητρόπολή του..

Κουρασμένος, περίμενα το τέλος του Εσπερινού μπάς και καταφέρω να του μιλήσω. Να τον ρωτήσω τί έκανε γι’ αυτό που του είχα ζητήσει πρίν 2 μήνες, να βοηθήσει να ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΩ με την Αχλαδούλα. ( διαβάστε την «Ανάσταση / 7» )

Έπιασα μιά άδεια καρέκλα μπροστά στο Ιερό, και περίμενα σκεφτικός.. Στην πραγματικότητα, δέν υπήρχε λόγος να τον ρωτήσω για αυτό το ζήτημα, αφού το προχωράω ήδη απο άλλες κατευθύνσεις. Ήθελα όμως να του μιλήσω, για να μήν αισθάνεται ότι του κρατάω μίσος και δέν τον αποδέχομαι στην ενορία μας πιά..

Ξαφνικά... τον είδα σε μιά πλάγια πύλη του ιερού, να στέκεται και να μιλάει σε 2 ηλικιωμένες γυναίκες ! Ευκαιρία να τον πετύχω ΜΟΝΟ ΤΟΥ, που τινάχτηκα αμέσως και την άρπαξα απο τα μαλλιά ! Τον πλησίασα, μου χαμογέλασε, του φίλησα το χέρι, και τον ρώτησα «αθώα»:
__ «Τί έγινε με αυτό που σου ζήτησα;»

Περίμενα να τον δώ να έρχεται σε δύσκολη θέση, στριμωγμένος στο ρίγκ της ηθικής, και να αντιδράει με νεύρα εναντίον μου !

Αυτός όμως χαμογέλασε, σκέφτηκε λίγο, και μου είπε με την μεγαλύτερη ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ στο βλέμμα του,
__ «Δέν έκανα τίποτα !...». Σταμάτησε, και με κοίταξε. Του χαμογέλασα. Και συνέχισε :
__ «..Δέν κατάφερα να την εντοπίσω..»
__ «Δέν πειράζει..», του είπα με ζεστή καρδιά.

Με είχε ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕΙ το ύφος του, η ειλικρίνειά του, το χαμόγελό του που χρωμάτιζε το θέμα με όμορφα χρώματα κάνοντάς με να αναθαρρήσω κι’ εγώ, και να αισθανθώ ότι ΖΟΥΣΑ, ότι δέν συναντούσα ΕΝΑΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΙΧΟ πιά, αλλα μιά ζωντανή ΨΥΧΗ...!

Εκείνος, προς μεγάλη μου έκπληξη, πήγε ένα βήμα παραπέρα το ζήτημα :

__ «χμμμ... Χτές, είδα τον αδερφό της, αλλα δέν μπόρεσα να του μιλήσω...», είπε, και με κοίταξε. Ήταν φανερό, ότι δέν είχε άλλα να πεί.

__ «Δέν πειράζει!..», του χαμογέλασα, «..σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ !». Κι’ έφυγα, συγκινημένος βαθειά...

Μέσα στην άχαρη ερημιά της ενορίας μου, ένιωσα σάν να ΑΣΤΡΑΨΕ ξαφνικά μιά λάμψη ΖΩΗΣ...

Ειρωνεία της τύχης, το μόνο πρόσωπο που μου ζέστανε την ψυχή εδώ μέσα, να είναι Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ...

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ Μητροπολίτης !..

Που, απόψε, ένιωσα για πρώτη μου φορά ΠΩΣ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ !!!

Ναί !! Παρά τα όσα μου έκανε, και τα όσα του σέρνω εδώ, στο Ίντερνετ..

Τον αγαπάω πιά.. Και ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ...

Κι’ έτσι θα τον υποδέχομαι απο εδώ και πέρα στην ενορία μας, όποτε έρχεται να μας επισκεφθεί..

Σάν τη φλόγα, στο μαύρο μας σκοτάδι..

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 24 :
OUT OF REACH…
OUT OF TOUCH..





Μπήκα στο Νοσοκομείο τελικά την προηγούμενη Κυριακή 30 / 11, και έμεινα εκεί όλη την εβδομάδα μέχρι σήμερα ( Παρασκευή ) που έκανα 2 σημαντικές εξετάσεις ( κολονοσκόπηση, και διορθικό υπέρηχο ) και... βγήκα με διήμερη «άδεια» για το Σαββατοκύριακο ! Θα ξαναμπώ τη Δευτέρα 8 / 12, και αναμένεται να κάνω την ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ την Πέμπτη ή την Παρασκευή..


----


Μέσα στο Ν/Σ, εξακολούθησα να ασχολούμαι με το θέμα της Αχλαδούλας.

Την αναζητώ, μέσα απο τηλέφωνα σε παλιούς γνωστούς, και επισκέψεις φίλων της στο Νοσοκομείο.

Την αναζητώ... αλλα ΔΕΝ την φτάνω...

Νιώθω να πατάω σε κινούμενη άμμο. Κάθε νέο που μαθαίνω γι’ αυτήν, μετά λίγες μέρες ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ και μένω σε μιά μόνιμη σύγχιση χωρίς να προχωράω ουσιαστικά ούτε βήμα..!

-- Έμαθα πχ, ότι χώρισε. Ήρθε όμως ο πιό καλός οικογενειακός της φίλος στο Νοσοκομείο, και μου είπε ότι... αυτό ΔΕΝ συμβαίνει !

-- Ο ίδιος, ένας ωραίος οικογενειάρχης άνθρωπος, προθυμοποιήθηκε αρχικά να μου δώσει το τηλέφωνο και τη δ/νσή της. Μετά... έκανε στροφή 180 μοιρών..

-- Βρήκα το όνομά της στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ 2004 στο Ίντερνετ, και πίστεψα απο τα νούμερα που έγραψε πως ήταν αυτή. Έβγαινε μάλιστα σημαντική πληροφορία απο τις επιδόσεις της. Ανατράπηκε κι’ αυτό, όταν έμαθα πως τα ονόματα των γονιών της είναι διαφορετικά απο αυτά της λίστας του ΑΣΕΠ..

-- Πήρα ένα ΠΕΡΙΕΡΓΟ τηλεφώνημα στο Νοσοκομείο απο μιά άγνωστη γυναίκα με την ίδια φωνή με αυτήν. Για μερικές μέρες με γοήτευσε το ενδεχόμενο να ήταν αυτή όντως! Σήμερα, αποδείχτηκε περίτρανα ότι ήταν μιά άλλη, άσχετη με το θέμα..


----


Πολλά μπορώ να γράψω ακόμα, και να επεκτείνω τη λίστα.. Αλλα δέν έχει νόημα. Το θέμα ΔΕΝ είναι το πόσο την προσεγγίζω για να επιστρέψω μετά στα ίδια. Το θέμα είναι το πόσο την προσεγγίζω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Και σ’ αυτό... έχω την αίσθηση της στασιμότητας, του ΜΗΔΕΝ !

Υπάρχουν δρόμοι. Υπάρχουν δυνατότητες, που μπορώ να αξιοποιήσω για να την ξαναβρώ.

Υπάρχει όμως και μιά ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ που με εμποδίζει, με πολλούς τρόπους...

-- Υπάρχουν φίλοι που μου χαμογελάνε για όλα, αλλα σκυθρωπιάζουν όταν αρχίζω να αναφέρω το όνομα «Αχλαδούλα»..

-- Υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν να βρούν απίθανες «ηθικές» για να με πείσουν ότι δέν πρέπει να ασχολούμαι πιά με αυτήν..

-- Υπάρχουν ΕΛΠΙΔΕΣ, που σβήνουν την επόμενη μέρα οδηγώντας με στο αντίθετό τους.

Εμπόδια... Φρένα, παντού. Σκυθρωπά πρόσωπα, φοβισμένα... Φίλοι που σηκώνονται και φεύγουν απ’ το τραπέζι όταν η κουβέντα πάει «ΕΚΕΙ»..

ΓΙΑΤΙ, άραγε;;;


----

Υ.Γ.

Κι’ επειδή «ουδέν κακόν αμιγές καλού»... οι σημερινές εξετάσεις μου έδειξαν ΚΑΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ, που επιτρέπουν την αισιοδοξία ότι μάλλον θα αποφύγω τα χειρότερα στην εγχείρηση.. Πάλι καλά, τουλάχιστον σ’ αυτό το θέμα !

Όσο για την Αχλαδούλα... άκουσα μιά νύχτα στο Ν/Σ στο ραδιοφωνάκι το τραγούδι που σας βάζω εδώ, και... ανατρίχιασα !

-- Πόσο ωραία εκφράζουν αυτή την κατάσταση, κάποιοι άνθρωποι μακρυά, στο εξωτερικό...!

-- Όσο στυγνά περιφρονούν την κατάστασή μου οι... πιό κοντινοί μου φίλοι, οι δικοί μου άνθρωποι ! Ζωγραφίζοντας με την δική τους τέχνη, μιά γυρισμένη πλάτη που απομακρύνεται στα μάτια μου..