ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 38 :
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και...
PLAY BOUZOUKI ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑ....





Σχεδόν ένα μήνα τώρα που βγήκα απ’ το Νοσοκομείο, είμαι ξαπλωμένος στο κρεββάτι και βασανίζομαι απο διάφορα. Βγαίνω έξω κάθε μεσημέρι, αλλα δέν μπορώ να καθήσω σε καρέκλα και ταλαιπωριέμαι κι’ εκεί... Γενικά, περνάω ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ.

Απο τη Μεγ.Τρίτη όμως, ξεκίνησα τη μετεγχειρητική ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, και ήδη βλέπω κάποια βελτίωση.. Μακάρι να πιάσουν τα φάρμακα, και να κάνουν το θαύμα τους. Γιατι, ακόμα έχω 3 μικρές εστίες καρκίνου μέσα μου, και ο κίνδυνος του θανάτου ΔΕΝ έχει εκλείψει...

Σ’ αυτό το κλίμα, μου ήταν δύσκολο να ενημερώνω τη «..σαβούρα..», γιαυτό και έχει μείνει πίσω ξανά. Πλήν όμως, μπαίνω όποτε μπορώ στο Ίντερνετ και αναζητώ διάφορα που με συγκινούν, κυρίως στο youtube.

Ένα απο αυτά, είναι το τραγούδι DISCO BOUZOUKI του ’70, με το οποίο με συνδέει μιά ωραία ιστορία, που θα σας διηγηθώ εδώ...

----

Τέλη Άνοιξης του ’79, γυρίζαμε απο την ΠΕΝΤΑΗΜΕΡΗ εκδρομή του σχολείου μας στην Κέρκυρα. Μαθητές της τελευταίας τάξης, που στις αρχές Σεπτέμβρη θα δίναμε τις καθοριστικές Πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή μας στα ΑΕΙ..

Περάσαμε το Ρίο, και βγήκαμε στην Εθνική Πατρών-Κορίνθου, για το τελευταίο κομμάτι της επιστροφής μας. Σουρούπωνε. Ενθουσιασμένοι όλοι μας απο την εμπειρία της εκδρομής, δέν θέλαμε να την τελειώσουμε εδώ, αλλα να συνεχίσουμε τις ωραίες στιγμές, μέχρι την Αθήνα.

Έτσι, μετά απο συνεννόηση της γαλαρίας του πούλμαν, ένας συμμαθητής μου πήγε μπροστά στον οδηγό, και τον ρώτησε άν υπήρχε τρόπος να παίζουμε ένα τραγούδι στο κασετόφωνο και να ακούγεται αυτό απο τα ηχεία σε όλο το πούλμαν. Ο οδηγός απάντησε ότι αυτό γίνεται, και του έδωσε ένα μικρόφωνο, που βάζοντάς το πάνω στο κασετόφωνο θα μετέφερε τον ήχο στο σύστημα του πούλμαν.

Έτσι, περιχαρής ο συμμαθητής μου κάθησε στην πρώτη θέση με το κασετόφωνό του, και μας έπαιξε ένα.... ΣΚΛΗΡΟ ΡΟΚ !!

----

Όταν όμως τέλειωσε το τραγούδι και πήγε να βάλει το επόμενο, τον σταμάτησε ο συνοδός καθηγητής μας, ένας αυστηρός Φιλόλογος γύρω στα 50-60...
__ «..μα, είναι τραγούδια αυτά;;..» του είπε, «..είναι δυνατόν να σας αρέσουν; Γιατί δέν βάζεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ; Αυτά που βάζεις... απευθύνονται σε βάρβαρους !! Δέν μπορώ να τα ακούω...»
__ «..μα, κύριε, είναι μεγάλες διεθνείς επιτυχίες !!»
__ « Δέν μ’ ενδιαφέρει τί ακούνε στο εξωτερικό. Ελληνικά έχεις να βάλεις;»
__ «όχι...»
__ «..τότε, δώσε μου το μικρόφωνο και ΤΕΡΜΑ. Θα πάμε στην Αθήνα ήρεμα, και χωρίς μουσική...», είπε ο Φιλόλογος.

Πήρε το μικρόφωνο, και... μείναμε όλοι στα κρύα του λουτρού !

----

Ο συμμαθητής μου γύρισε πικραμένος στη θέση του. Μας έπιασε όλους βουβαμάρα. Ενοχλήθηκα. Ένιωσα να υφίσταμαι την ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ, στη χειρότερη μορφή της : Απαγορεύεται η.... μουσική !!

Τελικά σηκώθηκα και πήγα στη γαλαρία.
__ «..Ρε παιδιά, νομίζω πως κάνατε κι’ εσείς ένα ΛΑΘΟΣ...», είπα. «..Δέν έπρεπε να ξεκινήσουμε αμέσως με τα σκληρά ρόκ... Άν βάλουμε κάτι πιό ήπιο στην αρχή, μπορεί να το δεχτεί, και σιγά-σιγά βάζουμε στο τέλος και τα σκληρά..».
__ «μπορεί, αλλα τώρα πιά...», είπαν απαγοητευμένοι όλοι.
__ «Θέλετε να πάω να δοκιμάσω ΕΓΩ να κάνω αυτή τη δουλειά;» τους ρώτησα.. «.Αλλα σας προειδοποιώ ότι τα τραγούδια που θα βάλω μπορεί ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ...» είπα.
__ «Άμα θές, πήγαινε..»

Έτσι, σηκώθηκα με το κασετόφωνo, και πήγα στην πρώτη θέση όπως ο συμμαθητής μου προηγουμένως..Ζήτησα απο τον Φιλόλογο την άδεια να βάλω τραγούδια πιό ήρεμα, και τελικά μου έδωσε το μικρόφωνο, αφού τον παρότρυνε και ο οδηγός..

----

Έβαλα αμέσως το DISCO BOUZOUKI, που ναί μέν είνσι ξένο, πλήν όμως μοιάζει με Ελληνικό...Ο Φιλόλογος μπροστά μου έμενε αμίλητος, αλλα φάνηκε να αποδέχεται το τραγούδι.

Η μεγάλη ΕΚΠΛΗΞΗ όμως για μένα, ήταν ο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ των συμμαθητών μου για το τραγούδι !! Αυτό... δέν το περίμενα! Ξετρελλάθηκαν όλοι, και μου ζήτησαν επανειλημμένα να το ξαναβάλω και να το ξαναβάλω! Κάποιοι, μου είπαν αργότερα ότι το τραγούδι έδενε περίφημα με τη διαδρομή, τον Κορινθιακό που έφευγε στο σούρουπο.

Με ευχαρίστησε πάρα πολύ αυτή η ανταπόκριση των συμμαθητών μου. Μου έφερναν κι’ αυτοί τα ρόκ τους και τα έβαζα τελικά, ως την Αθήνα, αλλα πάντα η μουσική επέστρεφε στο DISCO BOUZOUKI που τους απογείωνε. Όταν νύχτωσε, ο οδηγός άρχισε να παίζει και τα φώτα του πούλμαν σάν ντισκοτέκ, και εκεί ήταν το παραλήρημα...

Έτσι, φτάσαμε στην Αθήνα χορτασμένοι απο διασκέδαση. Τα παιδια με ευχαρίστησαν και απορούσαν πού βρήκα αυτό το τραγούδι..

Εγω δέ, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ κατάλαβα ότι ο εαυτός μου έχει μεγάλες δυνάμεις μέσα του. Μου φαινόταν απίστευτο, ότι έδωσα εγώ τέτοια λύση..

----

Σήμερα, εξετάζω την ιστορία αυτή με μιά ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΜΑΤΙΑ, που με συγκινεί ιδιαίτερα:

-- Οι μαθητές, αντιμετωπίσαμε τότε το ΚΑΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ : μας απαγόρευσε τη Μουσική!!

-- Αλλα η Ζωή, έχει διαφορετική γνώμη. Του «απάντησε» στην απαγόρευσή του, με τον στίχο «..play bouzouki ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑΑΑ...».

-- ΠΟΙΟΣ όμως, ήταν εκείνος ο «...για μέναααα..»; Ήταν ένας μαθητής, όλοι εμείς τότε, μιά ψυχή υποταγμένη και καθοδηγούμενη πάντα απο τις επιταγές των μεγάλων, καθηγητών, γονέων κλπ..Μιά ψυχή εγκλωβισμένη, που ήταν η ώρα της να.... σκάσει απ΄ τ΄ αυγό και να βγεί αυτοδύναμη στον κόσμο. Η ζωή το ήξερε αυτό, και το σεβόταν. Ο Φιλόλογος όμως, όχι !

-- Έτσι, μοιάζει στ’ αυτιά μου σάν να ΕΞΗΓΕΙ η ζωή στον φιλόλογο, ότι η μουσική ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ για μάς, ΕΠΕΙΔΗ.... «...Αάααααααααα...»!!!! Επειδή μας χρειάζεται δηλαδή μιά ΑΝΑΣΑ ΨΥΧΗΣ. Ένα «..ούφφφ...», με το οποίο θα πετάξουμε τον υποταγμένο εαυτό μας, και θα βγούμε στον δρόμο της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

-- Έτσι, ΝΙΚΗΣΑΜΕ εκείνο το βράδυ. Επαναστατήσαμε ειρηνικά, και σπάσαμε τα δεσμά της απαγόρευσης και της καθηγητικής αυθαιρεσίας. Αυτό, ήταν το σωστό. Και γιαυτό είχαμε όλοι μεγάλη χαρά όταν φτάσαμε στο τέλος στην Αθήνα..

----

Τότε λοιπόν, κατάφερα να βοηθήσω την τάξη στην επανάστασή της.

Σήμερα... θα καταφέρω να βρώ το κουράγιο και τη ΔΥΝΑΜΗ να αντιμετωπίσω τον θάνατο;

-- «Αγωνίσου, kato Patissia…!!», λένε οι γιατροί...

Αλλα ένα εμπόδιο μέσα μου, μου δένει τα χέρια : Ψάχνω να βρώ μιά ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ για να με πείσω ότι ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΗΣΩ, και ΔΕΝ την βρίσκω...

Έτσι, μοιάζει σάν να περιμένω απο θαύμα μιά «ΑΝΑΣΤΑΣΗ», που όμως το μυαλό μου δέν βρίσκει τον δρόμο για να τη φτάσει..

Το μόνο που μου απομένει συνεπώς, προς το παρόν, είναι ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ «..Καλή Ανάσταση..» στον εαυτό μου, στο έτσι, αστήρικτα...

-- ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ εύχομαι λοιπόν και σε σάς όλους που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, με τη σιγουριά ότι ΕΣΕΙΣ ξέρετε τον δρόμο προς αυτή, και μπορείτε να την πετύχετε..