ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 28 :
ΑΧΛΑΔΟΥΛΑ... STOP !!




Η ανθρώπινη ΞΕΦΤΙΛΑ δέν έχει όριο, μερικές φορές.. Δυστυχώς..
Και... ακριβώς τέτοια είναι η περίπτωσή μου αυτή την εποχή !

----

Την περασμένη Κυριακή το πρωϊ, στάθηκα μπροστά στον άντρα της Αχλαδούλας, καθώς ανέβαινε τα σκλαλιά της Εκκλησίας με τον γιό του :

__ «Αχλάδιε, θέλω να σου μιλήσω !», του είπα.

Έτσι γεφυρώθηκε μιά κατάσταση ΜΗ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ που κρατούσε... 15 χρόνια ! Εκείνος, ανταποκρίθηκε χωρίς να νιώσει καμμία ιδιαίτερη έκπληξη:

__ «Εντάξει, πάμε λίγο πιό ‘δώ, να σ’ ακούσω..» είπε.

Το παιδί κάθησε στο μάρμαρο της Εκκλησίας παραδίπλα, και μας κοίταζε. Τού ‘ριξα μιά φευγαλέα ματιά μόνο, που την έκανα όσο πιό αδιάφορη γινότανε για να μήν του τραβήξω την προσοχή. Πρόλαβα να δώ μόνο τα χαρακτηριστικά της Αχλαδούλας στο σοβαρό, και τραγικό πρόσωπό του..

__ «Αυτός είναι ο γιός σου, ο Αχλαδούλης;» του είπα, καθώς απομακρυνόμασταν.
__ «Ναί...»
__ «Να σου ζήσει !»

Δέν απάντησε. Το ύφος του ήτανε βαρύ. Ένας άντρακλας δύο μέτρα σχεδόν, σωματώδης σάν «Κόναν ο βάρβαρος», ένας τύπος πολεμιστή για ταινία με τον Αττίλα.. Γιά τέτοιο πράγμα μιλάμε, βαρύ κι’ ασήκωτο... Μπήκα στο θέμα, αμέσως :

__ «Θέλω να πάω να ξαναβρώ την Αχλαδούλα...», του είπα. Έβαλα τελεία, και συνέχισα απότομα : «..Έχεις αντίρρηση ;;..»

Κοίταξε πέρα μακρυά, με βλέμμα γυάλινο απο πόνο.

__ «Ναί !..», είπε ενοχλημένος.

Αιφνιδιάστηκα. Δέν το περίμενα, ότι θα άκουγα τέτοια απάντηση. Πικράθηκα, νιώθοντας πως η πορεία μου προς την Αχλαδούλα τσακίζεται σε βαρύ τοίχο.. Εκείνος συνέχισε, εξηγώντας μου :

__ «Δέν έχει βγεί ακόμα το διαζύγιο... Όταν βγεί, τότε πήγαινε..»

Ήταν εκνευρισμένος. Δέν του άρεσε η κουβέντα αυτή, λογικό άλλωστε.. Έμοιαζε με θηρίο παγιδευμένο, που θέλει να ξεφύγει τη μοίρα του αλλα βλέπει πως δέν μπορεί... Έβγαζε πόνο, και έχθρα, μέσα στα λογικά πλαίσια όμως, χωρίς να γίνεται αναξιοπρεπής. Ίσα – ίσα, που η ειλικρίνεια με την οποία αντέδρασε στο ερώτημά μου, με είχε συγκινήσει. Εξακολουθούσε να μή με κοιτάζει, μένοντας με το βλέμμα καρφωμένο ίσια μπροστά του, στο πουθενά..

__ «Σ’ ευχαριστώ πολύ..» του είπα, και γυρίσαμε ξανά προς το παιδί.

Η κουβέντα τελείωσε εκεί, φανερά.. Δέν μ’ έπαιρνε να συνεχίσω άλλο, κι’ έτσι τον άφησα προβληματισμένο, κι’ έφυγα πικραμένος κι’ εγώ..

----

Η αρχική μου εντύπωση, ήτανε μιά απέραντη ΘΛΙΨΗ για τον άνθρωπο, και το πώς παγιδεύεται μόνος του σε αδιέξοδα.. Αυτό, αφορά τον άντρα της Αχλαδούλας. ΔΕΝ θεωρώ σωστό το ότι δέν θέλει να πάω να την ξαναβρώ. Ενώ αυτό ακούγεται «ανθρώπινο» εκ μέρους του, εντούτοις πάσχει στο ότι παρεμβαίνει εκείνος στο ποιούς πρέπει να συναντάει η Αχλαδούλα και ποιούς όχι.. Περιορίζει δηλαδή ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ, πράγμα που νομίζω πως είναι σφάλμα να συμβαίνει σε ένα παντρεμένο ζευγάρι... Άν ήμουν εγώ στη θέση του, θα μου έλεγα «..κάνε ότι θέλεις. Δέν μπορώ εγώ να σε εμποδίσω να πάς να την συναντήσεις..», για να μήν πώ ότι... θα με πήγαινα κιόλας ο ίδιος σ’ αυτήν !

Αλλα εγώ... έχω ακόμα ένα μυαλό παιδιάστικο, απαλλαγμένο απο το δικό του φορτίο της εμπειρίας, και κρίνω «θεωρητικά» τα πράγματα χωρίς να με αγκυλώνουν τα συναισθήματα.. Έτσι, κρίνω πως το να εμποδίζεις έναν άνθρωπο είναι πράξη ΦΟΒΟΥ. Και ο φόβος... δέν φέρνει καλά αποτελέσματα σε τέτοιες περιπτώσεις, μάλλον..

Αλλα Η ΖΩΗ είναι πιό βαθειά απο τη δική μου σκέψη. Έτσι, δέν αποκλείεται αύριο να την ξανακερδίσει την Αχλαδούλα ο άνθρωπος αυτός, παρά τα συναισθηματικά του δεσμά που του συσκοτίζουν τη λογική σήμερα.. Εξάλλου, ΑΥΤΟΣ παντρεύτηκε την Αχλαδούλα τελικά, μιά φορά κι’ έναν καιρό, και όχι εγώ με τις φιλοσοφίες μου.. Βέβαια, το κατάφερε αυτό χωρίς αντίσταση αφού εμένα η Εκκλησία με είχε «σκοτώσει» τότε σκόπιμα για να του ανοίξει τον δρόμο, αλλα αυτό.... δέ βαριέσαι... τί να λέμε τώρα.. Εγώ δηλαδή τα λέω, αλλα ποιός νιάζεται να ακούσει κι’ ακόμα περισσότερο να τα ΣΚΕΦΤΕΙ όλα αυτά..

----

Η μεγάλη ΞΕΦΤΙΛΑ όμως, που έγραψα στην αρχή, είναι αυτή που νομίζω πως χαρακτηρίζει τον εαυτό μου πιά, και ΟΧΙ τον άντρα της Αχλαδούλας..

Και είναι το ότι «χρειάζομαι άδεια» για να πάω να της μιλήσω.

Αυτό... δέν είναι κάτι ασήμαντο !

Θέλει σκέψη. Πολλή, και βασανιστική, για να το χωνέψω και να ερμηνεύσω σωστά τη σημασία του...


----

Υ.Γ.

Το τραγούδι της ΕΥΡΙΔΙΚΗΣ που βάζω εδώ, είναι μάλλον «ευσεβείς πόθοι» παρά απεικόνιση της αλήθειας.. Άλλωστε, όπως το μάντευα, ΑΝΤΡΑΣ το έχει γράψει, προφανώς ομοιοπαθής..

Καμμία σχέση λοιπόν, με το θέμα μας..

Εκτός του ότι... η Ευριδίκη ήταν Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΑΧΛΑΔΟΥΛΑΣ !! Και, εδώ που τα λέμε, με τέτοια καταπληκτική ερμηνεία που κάνει στο βιντεοκλίπ αυτό, πείθει ότι δίκαια κέρδισε την καρδιά της...