ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 39 :
ΞΑΦΝΙΚΑ....
Η ΑΧΛΑΔΟΥΛΑ !!





Σάββατο πρωϊ, με ξυπνάει στο κινητό ένας στενός φίλος, ο Σίμος :
__ «Έλα, kato Patissia, μ’ ακούς;..»
__ «..ναί...έλα Σίμο, σ’ ακούω..»
__ «δέ μου λές... εσύ δέν έψαχνες κάποτε την Αχλαδούλα;»
__ «...!!!!....ναί...»
__ «τί έγινε, την βρήκες;»
__ «..όχι....»
__ «Λοιπόν, την βρήκα εγώ!!!»
__ «.........»
__ «Τη συνάντησα στον Ηλεκτρικό, στο σταθμό του Πειραιά. Μιλήσαμε, και μου έδωσε και το τηλέφωνό της !!»

----

Εντυπωσιακές εξελίξεις!
Ο Σίμος είπε ότι θα ερχόταν στο σπίτι μου το απόγευμα, για να μου πεί λεπτομέρειες..

Το τηλεφώνημα τελείωσε, και με άφησε με μιά κρυάδα μέσα μου...
Τί να την κάνω τώρα, την Αχλαδούλα;;;
-- Εδώ... παλεύω με τα φάρμακα και τη Χημειοθεραπεία να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου ξανά...
-- Είμαι μόνιμα ξαπλωμένος, και έξω δέν βγαίνω..
-- Ούτε μπορώ να καθήσω σε καρέκλα σάν άνθρωπος...

Στις συνθήκες αυτές... η Αχλαδούλα μού ‘λειπε !!!
Μοιάζει με κάτι πολύ ΠΡΟΩΡΟ.
Και απορούσα, πώς η ζωή, που είναι σοφή σε κάτι τέτοια.... δείχνει να οδηγεί σε αδύνατες καταστάσεις... Δηλαδή, άντε και τηλεφωνήθηκα με την Αχλαδούλα, εφόσον δέν μπορώ να βγώ μαζί της και να μιλήσουμε, ποιό το όφελος ;;

Μπέρδεμα...
Σάν να μου φορτώνεται ένα ΑΓΧΟΣ παραπάνω, σε μιά εποχή που δέν πρέπει...

----

Τον Σίμο, τον ξέρω απο παιδί στο Πνευματικό κέντρο της Ενορίας μας. Σήμερα, είναι κατα κάποιον τρόπο «ο διάδοχός μου» εκεί...Είναι καθαρά «δικός μου» άνθρωπος, και όχι άνθρωπος της παρέας της Αχλαδούλας, την οποία γνωρίζει απο την εποχή που τη γνώριζα κι’ εγω, μικρή 15 χρονών.. Ήτανε το δεξί μου χέρι στο Πνευματικό κέντρο τότε, και έτσι.... όποιος μιλάει με τον Σίμο.... είναι σάν να μιλάει με εμένα !

Το να δόσει επομένως το τηλέφωνό της στον Σίμο η Αχλαδούλα... είναι κάτι εντυπωσιακό !

----

Το απόγευμα, η κατάσταση ξεκαθαρίστηκε.

Ο Σίμος είπε ότι τη συνάντησε στον Πειραιά, με τον γιό της. Μιλήσανε σύντομα. Τον ρώτησε για παλιούς γνωστούς, αλλα δέν είπαν τίποτα για μένα. Του είπε πως μένει στην Πεύκη, της είπε πως έχει μιά γνωστή του εκεί και πάει σχεδόν καθημερινά, και... του έδωσε το τηλέφωνό της, για να πάνε μιά μέρα για καφέ, και να τα πούνε...

Αυτά είπε λοιπόν ο Σίμος, μου πέταξε και μιά «κεραμίδα» που αγνοούσα, ότι... είναι φίλος του άντρα της απο παλιά, και..... έφυγε, σάν κύριος...

Δέν τόλμησα να του ζητήσω το τηλέφωνο της Αχλαδούλας. Περίμενα να μου το προτείνει εκείνος, αλλα ΔΕΝ το έκανε...

Κι’ έτσι.... ξαναγύρισα στην ατομική μου ηρεμία...
Και απλώς, ξέρω ότι ο Σίμος θα έχει επαφές με την Αχλαδούλα, για δικούς του λόγους, άσχετους με εμένα...

----

Ϊσως όμως, και να μήν είναι έτσι...
Γιατι η ζωή είναι ΣΟΦΗ, και ποιός ξέρει πώς μπορεί να τα φέρει, και να φανεί αργότερα ότι οι συνομιλίες Σίμου – Αχλαδούλας την έφεραν πιό κοντά σε μένα τελικά....

Αμήν !

----


Υ.Γ.

Βρέ τι έχω πάθει μ’ αυτή τη γυναίκα !
Ακούω το όνομά της, και συγκινούμαι βαθειά μέσα μου...
Κι’ ας ξέρω πως είμαι... εκτός νυμφώνος τώρα πιά, μετά την εγχείρηση.
Τη θαυμάζω.
Με μαγεύει το ότι βρήκε το θάρρος να διώξει τον σύζυγό της και να συνεχίσει μόνη της, ανεξάρτητη, τη ζωή της με το παιδί της....!!
Με συγκινεί και αυτό το «άνοιγμά της» προς τον Σίμο, βγάζει μιά ευαισθησία, μιά ανθρωπιά....