ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 39 :
ΞΑΦΝΙΚΑ....
Η ΑΧΛΑΔΟΥΛΑ !!





Σάββατο πρωϊ, με ξυπνάει στο κινητό ένας στενός φίλος, ο Σίμος :
__ «Έλα, kato Patissia, μ’ ακούς;..»
__ «..ναί...έλα Σίμο, σ’ ακούω..»
__ «δέ μου λές... εσύ δέν έψαχνες κάποτε την Αχλαδούλα;»
__ «...!!!!....ναί...»
__ «τί έγινε, την βρήκες;»
__ «..όχι....»
__ «Λοιπόν, την βρήκα εγώ!!!»
__ «.........»
__ «Τη συνάντησα στον Ηλεκτρικό, στο σταθμό του Πειραιά. Μιλήσαμε, και μου έδωσε και το τηλέφωνό της !!»

----

Εντυπωσιακές εξελίξεις!
Ο Σίμος είπε ότι θα ερχόταν στο σπίτι μου το απόγευμα, για να μου πεί λεπτομέρειες..

Το τηλεφώνημα τελείωσε, και με άφησε με μιά κρυάδα μέσα μου...
Τί να την κάνω τώρα, την Αχλαδούλα;;;
-- Εδώ... παλεύω με τα φάρμακα και τη Χημειοθεραπεία να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου ξανά...
-- Είμαι μόνιμα ξαπλωμένος, και έξω δέν βγαίνω..
-- Ούτε μπορώ να καθήσω σε καρέκλα σάν άνθρωπος...

Στις συνθήκες αυτές... η Αχλαδούλα μού ‘λειπε !!!
Μοιάζει με κάτι πολύ ΠΡΟΩΡΟ.
Και απορούσα, πώς η ζωή, που είναι σοφή σε κάτι τέτοια.... δείχνει να οδηγεί σε αδύνατες καταστάσεις... Δηλαδή, άντε και τηλεφωνήθηκα με την Αχλαδούλα, εφόσον δέν μπορώ να βγώ μαζί της και να μιλήσουμε, ποιό το όφελος ;;

Μπέρδεμα...
Σάν να μου φορτώνεται ένα ΑΓΧΟΣ παραπάνω, σε μιά εποχή που δέν πρέπει...

----

Τον Σίμο, τον ξέρω απο παιδί στο Πνευματικό κέντρο της Ενορίας μας. Σήμερα, είναι κατα κάποιον τρόπο «ο διάδοχός μου» εκεί...Είναι καθαρά «δικός μου» άνθρωπος, και όχι άνθρωπος της παρέας της Αχλαδούλας, την οποία γνωρίζει απο την εποχή που τη γνώριζα κι’ εγω, μικρή 15 χρονών.. Ήτανε το δεξί μου χέρι στο Πνευματικό κέντρο τότε, και έτσι.... όποιος μιλάει με τον Σίμο.... είναι σάν να μιλάει με εμένα !

Το να δόσει επομένως το τηλέφωνό της στον Σίμο η Αχλαδούλα... είναι κάτι εντυπωσιακό !

----

Το απόγευμα, η κατάσταση ξεκαθαρίστηκε.

Ο Σίμος είπε ότι τη συνάντησε στον Πειραιά, με τον γιό της. Μιλήσανε σύντομα. Τον ρώτησε για παλιούς γνωστούς, αλλα δέν είπαν τίποτα για μένα. Του είπε πως μένει στην Πεύκη, της είπε πως έχει μιά γνωστή του εκεί και πάει σχεδόν καθημερινά, και... του έδωσε το τηλέφωνό της, για να πάνε μιά μέρα για καφέ, και να τα πούνε...

Αυτά είπε λοιπόν ο Σίμος, μου πέταξε και μιά «κεραμίδα» που αγνοούσα, ότι... είναι φίλος του άντρα της απο παλιά, και..... έφυγε, σάν κύριος...

Δέν τόλμησα να του ζητήσω το τηλέφωνο της Αχλαδούλας. Περίμενα να μου το προτείνει εκείνος, αλλα ΔΕΝ το έκανε...

Κι’ έτσι.... ξαναγύρισα στην ατομική μου ηρεμία...
Και απλώς, ξέρω ότι ο Σίμος θα έχει επαφές με την Αχλαδούλα, για δικούς του λόγους, άσχετους με εμένα...

----

Ϊσως όμως, και να μήν είναι έτσι...
Γιατι η ζωή είναι ΣΟΦΗ, και ποιός ξέρει πώς μπορεί να τα φέρει, και να φανεί αργότερα ότι οι συνομιλίες Σίμου – Αχλαδούλας την έφεραν πιό κοντά σε μένα τελικά....

Αμήν !

----


Υ.Γ.

Βρέ τι έχω πάθει μ’ αυτή τη γυναίκα !
Ακούω το όνομά της, και συγκινούμαι βαθειά μέσα μου...
Κι’ ας ξέρω πως είμαι... εκτός νυμφώνος τώρα πιά, μετά την εγχείρηση.
Τη θαυμάζω.
Με μαγεύει το ότι βρήκε το θάρρος να διώξει τον σύζυγό της και να συνεχίσει μόνη της, ανεξάρτητη, τη ζωή της με το παιδί της....!!
Με συγκινεί και αυτό το «άνοιγμά της» προς τον Σίμο, βγάζει μιά ευαισθησία, μιά ανθρωπιά....

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 38 :
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και...
PLAY BOUZOUKI ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑ....





Σχεδόν ένα μήνα τώρα που βγήκα απ’ το Νοσοκομείο, είμαι ξαπλωμένος στο κρεββάτι και βασανίζομαι απο διάφορα. Βγαίνω έξω κάθε μεσημέρι, αλλα δέν μπορώ να καθήσω σε καρέκλα και ταλαιπωριέμαι κι’ εκεί... Γενικά, περνάω ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ.

Απο τη Μεγ.Τρίτη όμως, ξεκίνησα τη μετεγχειρητική ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, και ήδη βλέπω κάποια βελτίωση.. Μακάρι να πιάσουν τα φάρμακα, και να κάνουν το θαύμα τους. Γιατι, ακόμα έχω 3 μικρές εστίες καρκίνου μέσα μου, και ο κίνδυνος του θανάτου ΔΕΝ έχει εκλείψει...

Σ’ αυτό το κλίμα, μου ήταν δύσκολο να ενημερώνω τη «..σαβούρα..», γιαυτό και έχει μείνει πίσω ξανά. Πλήν όμως, μπαίνω όποτε μπορώ στο Ίντερνετ και αναζητώ διάφορα που με συγκινούν, κυρίως στο youtube.

Ένα απο αυτά, είναι το τραγούδι DISCO BOUZOUKI του ’70, με το οποίο με συνδέει μιά ωραία ιστορία, που θα σας διηγηθώ εδώ...

----

Τέλη Άνοιξης του ’79, γυρίζαμε απο την ΠΕΝΤΑΗΜΕΡΗ εκδρομή του σχολείου μας στην Κέρκυρα. Μαθητές της τελευταίας τάξης, που στις αρχές Σεπτέμβρη θα δίναμε τις καθοριστικές Πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή μας στα ΑΕΙ..

Περάσαμε το Ρίο, και βγήκαμε στην Εθνική Πατρών-Κορίνθου, για το τελευταίο κομμάτι της επιστροφής μας. Σουρούπωνε. Ενθουσιασμένοι όλοι μας απο την εμπειρία της εκδρομής, δέν θέλαμε να την τελειώσουμε εδώ, αλλα να συνεχίσουμε τις ωραίες στιγμές, μέχρι την Αθήνα.

Έτσι, μετά απο συνεννόηση της γαλαρίας του πούλμαν, ένας συμμαθητής μου πήγε μπροστά στον οδηγό, και τον ρώτησε άν υπήρχε τρόπος να παίζουμε ένα τραγούδι στο κασετόφωνο και να ακούγεται αυτό απο τα ηχεία σε όλο το πούλμαν. Ο οδηγός απάντησε ότι αυτό γίνεται, και του έδωσε ένα μικρόφωνο, που βάζοντάς το πάνω στο κασετόφωνο θα μετέφερε τον ήχο στο σύστημα του πούλμαν.

Έτσι, περιχαρής ο συμμαθητής μου κάθησε στην πρώτη θέση με το κασετόφωνό του, και μας έπαιξε ένα.... ΣΚΛΗΡΟ ΡΟΚ !!

----

Όταν όμως τέλειωσε το τραγούδι και πήγε να βάλει το επόμενο, τον σταμάτησε ο συνοδός καθηγητής μας, ένας αυστηρός Φιλόλογος γύρω στα 50-60...
__ «..μα, είναι τραγούδια αυτά;;..» του είπε, «..είναι δυνατόν να σας αρέσουν; Γιατί δέν βάζεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ; Αυτά που βάζεις... απευθύνονται σε βάρβαρους !! Δέν μπορώ να τα ακούω...»
__ «..μα, κύριε, είναι μεγάλες διεθνείς επιτυχίες !!»
__ « Δέν μ’ ενδιαφέρει τί ακούνε στο εξωτερικό. Ελληνικά έχεις να βάλεις;»
__ «όχι...»
__ «..τότε, δώσε μου το μικρόφωνο και ΤΕΡΜΑ. Θα πάμε στην Αθήνα ήρεμα, και χωρίς μουσική...», είπε ο Φιλόλογος.

Πήρε το μικρόφωνο, και... μείναμε όλοι στα κρύα του λουτρού !

----

Ο συμμαθητής μου γύρισε πικραμένος στη θέση του. Μας έπιασε όλους βουβαμάρα. Ενοχλήθηκα. Ένιωσα να υφίσταμαι την ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ, στη χειρότερη μορφή της : Απαγορεύεται η.... μουσική !!

Τελικά σηκώθηκα και πήγα στη γαλαρία.
__ «..Ρε παιδιά, νομίζω πως κάνατε κι’ εσείς ένα ΛΑΘΟΣ...», είπα. «..Δέν έπρεπε να ξεκινήσουμε αμέσως με τα σκληρά ρόκ... Άν βάλουμε κάτι πιό ήπιο στην αρχή, μπορεί να το δεχτεί, και σιγά-σιγά βάζουμε στο τέλος και τα σκληρά..».
__ «μπορεί, αλλα τώρα πιά...», είπαν απαγοητευμένοι όλοι.
__ «Θέλετε να πάω να δοκιμάσω ΕΓΩ να κάνω αυτή τη δουλειά;» τους ρώτησα.. «.Αλλα σας προειδοποιώ ότι τα τραγούδια που θα βάλω μπορεί ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ...» είπα.
__ «Άμα θές, πήγαινε..»

Έτσι, σηκώθηκα με το κασετόφωνo, και πήγα στην πρώτη θέση όπως ο συμμαθητής μου προηγουμένως..Ζήτησα απο τον Φιλόλογο την άδεια να βάλω τραγούδια πιό ήρεμα, και τελικά μου έδωσε το μικρόφωνο, αφού τον παρότρυνε και ο οδηγός..

----

Έβαλα αμέσως το DISCO BOUZOUKI, που ναί μέν είνσι ξένο, πλήν όμως μοιάζει με Ελληνικό...Ο Φιλόλογος μπροστά μου έμενε αμίλητος, αλλα φάνηκε να αποδέχεται το τραγούδι.

Η μεγάλη ΕΚΠΛΗΞΗ όμως για μένα, ήταν ο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ των συμμαθητών μου για το τραγούδι !! Αυτό... δέν το περίμενα! Ξετρελλάθηκαν όλοι, και μου ζήτησαν επανειλημμένα να το ξαναβάλω και να το ξαναβάλω! Κάποιοι, μου είπαν αργότερα ότι το τραγούδι έδενε περίφημα με τη διαδρομή, τον Κορινθιακό που έφευγε στο σούρουπο.

Με ευχαρίστησε πάρα πολύ αυτή η ανταπόκριση των συμμαθητών μου. Μου έφερναν κι’ αυτοί τα ρόκ τους και τα έβαζα τελικά, ως την Αθήνα, αλλα πάντα η μουσική επέστρεφε στο DISCO BOUZOUKI που τους απογείωνε. Όταν νύχτωσε, ο οδηγός άρχισε να παίζει και τα φώτα του πούλμαν σάν ντισκοτέκ, και εκεί ήταν το παραλήρημα...

Έτσι, φτάσαμε στην Αθήνα χορτασμένοι απο διασκέδαση. Τα παιδια με ευχαρίστησαν και απορούσαν πού βρήκα αυτό το τραγούδι..

Εγω δέ, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ κατάλαβα ότι ο εαυτός μου έχει μεγάλες δυνάμεις μέσα του. Μου φαινόταν απίστευτο, ότι έδωσα εγώ τέτοια λύση..

----

Σήμερα, εξετάζω την ιστορία αυτή με μιά ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΜΑΤΙΑ, που με συγκινεί ιδιαίτερα:

-- Οι μαθητές, αντιμετωπίσαμε τότε το ΚΑΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ : μας απαγόρευσε τη Μουσική!!

-- Αλλα η Ζωή, έχει διαφορετική γνώμη. Του «απάντησε» στην απαγόρευσή του, με τον στίχο «..play bouzouki ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑΑΑ...».

-- ΠΟΙΟΣ όμως, ήταν εκείνος ο «...για μέναααα..»; Ήταν ένας μαθητής, όλοι εμείς τότε, μιά ψυχή υποταγμένη και καθοδηγούμενη πάντα απο τις επιταγές των μεγάλων, καθηγητών, γονέων κλπ..Μιά ψυχή εγκλωβισμένη, που ήταν η ώρα της να.... σκάσει απ΄ τ΄ αυγό και να βγεί αυτοδύναμη στον κόσμο. Η ζωή το ήξερε αυτό, και το σεβόταν. Ο Φιλόλογος όμως, όχι !

-- Έτσι, μοιάζει στ’ αυτιά μου σάν να ΕΞΗΓΕΙ η ζωή στον φιλόλογο, ότι η μουσική ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ για μάς, ΕΠΕΙΔΗ.... «...Αάααααααααα...»!!!! Επειδή μας χρειάζεται δηλαδή μιά ΑΝΑΣΑ ΨΥΧΗΣ. Ένα «..ούφφφ...», με το οποίο θα πετάξουμε τον υποταγμένο εαυτό μας, και θα βγούμε στον δρόμο της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

-- Έτσι, ΝΙΚΗΣΑΜΕ εκείνο το βράδυ. Επαναστατήσαμε ειρηνικά, και σπάσαμε τα δεσμά της απαγόρευσης και της καθηγητικής αυθαιρεσίας. Αυτό, ήταν το σωστό. Και γιαυτό είχαμε όλοι μεγάλη χαρά όταν φτάσαμε στο τέλος στην Αθήνα..

----

Τότε λοιπόν, κατάφερα να βοηθήσω την τάξη στην επανάστασή της.

Σήμερα... θα καταφέρω να βρώ το κουράγιο και τη ΔΥΝΑΜΗ να αντιμετωπίσω τον θάνατο;

-- «Αγωνίσου, kato Patissia…!!», λένε οι γιατροί...

Αλλα ένα εμπόδιο μέσα μου, μου δένει τα χέρια : Ψάχνω να βρώ μιά ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ για να με πείσω ότι ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΗΣΩ, και ΔΕΝ την βρίσκω...

Έτσι, μοιάζει σάν να περιμένω απο θαύμα μιά «ΑΝΑΣΤΑΣΗ», που όμως το μυαλό μου δέν βρίσκει τον δρόμο για να τη φτάσει..

Το μόνο που μου απομένει συνεπώς, προς το παρόν, είναι ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ «..Καλή Ανάσταση..» στον εαυτό μου, στο έτσι, αστήρικτα...

-- ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ εύχομαι λοιπόν και σε σάς όλους που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, με τη σιγουριά ότι ΕΣΕΙΣ ξέρετε τον δρόμο προς αυτή, και μπορείτε να την πετύχετε..