Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

KUNG FU
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ «SEASON 1»




Ήδη τέλειωσα την παρακολούθηση ΟΛΩΝ των 15 επεισοδίων του «KUNG FU» της μαύρης κασετίνας με τη «season 1», και αγόρασα ...και τα άλλα 24 επεισόδια της πράσινης κασετίνας με τη «season 2», τα οποία όμως ακόμα δέν τα έχω δεί.

Οι εντυπώσεις μου λοιπόν, απο την πρώτη κασετίνα, είναι :

---- μιλάμε για ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, που δέν πρέπει να λείπει απο κανένα σπίτι!

---- δέν του βρήκα ΚΑΝΕΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΛΑΘΟΣ, αλλα θα πρέπει να το ξαναδώ πιό εξονυχιστικά, και να σκεφτώ βαθύτερα, για να βρώ κάτι τέτοιο, ΑΝ υπάρχει!

---- Προς το παρόν, η φιλοσοφία του ταιριάζει άνετα με τη δική μου ( ..έτσι νομίζω! ).

---- Ο Ντέηβιντ Καρραντάιν, λέει στο τέλος του βίντεο των «special features», ότι η φιλοσοφία αυτή είναι στηριγμένη στη «...Bible»! Κάτι τέτοιο, το θεωρώ ΠΟΛΥ ΠΙΘΑΝΟ, αφού το σήριαλ φτιάχτηκε στο Χόλλυγουντ όπου ως γνωστόν κυριαρχεί το Εβραϊκό στοιχείο. Υπάρχει όμως και αντίλογος σ’ αυτό, επειδή στο επεισόδιο AN EYE FOR AN EYE αλλα και γενικότερα, το σήριαλ δείχνει να τοποθετείται αρνητικά στο θέμα «οφθαλμόν αντι οφθαλμού», που υποτίθεται πως χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία των Εβραίων, όπως μας έχουν πεί ( ..αλλά, ας μήν είμαστε σίγουροι για κάτι τέτοιο..).

---- Βουδδιστικό φιλοσοφικό κομμάτι είναι σίγουρα η ιστορία με τον Τσουάνγκ Τσού, που ονειρεύτηκε πως ήταν πεταλούδα και απορούσε μήπως ΕΙΝΑΙ πεταλούδα που ...ονειρεύεται τώρα πως είναι άνθρωπος! Αυτό, απ’ όσο έχω διαβάσει είναι ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ του «Βουδδισμού Μαχαγιάνα». Αυτή την ιστορία έδωσε, τυλιγμένη σε ρολό, στον νεαρό Ακρίδα ο δάσκαλος Πό, για να την πάει σε γειτονικό μοναστήρι! ΑΥΤΟ το σημείο ειδικά, με συγκίνησε πάρα πολύ, και είναι μιά απόδειξη ότι το σήριαλ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΕΤΗΜΕΝΟ: δέν παρουσιάζουν τον Βουδδισμό όπως τον φαντάζονται, αλλα όπως μας εμφανίζεται στα διάφορα βιβλία που υπάρχουν ( τώρα πιά, και στη χώρα μας ) γι’ αυτόν.

---- Ένα δεύτερο ΚΛΑΣΣΙΚΟ Βουδδιστικό σημείο, βγαλμένο μέσα απο τα βιβλία, είναι όταν ο Κέην εξασκείται στην τοξοβολία, και στέλνει τα βέλη σ’ ένα δοκάρι ...χωρίς να σημαδεύει! Κι’ αυτό έχω διαβάσει πως το λένε οι Βουδδιστές, σάν παράδειγμα ανθρώπου που έχει βρεί «το Τσί» του, δηλαδή την εσωτερική σύνδεσή του με τον έξω κόσμο. Γιαυτό ο Κέην απαντάει στο πώς τα καταφέρνει να βρίσκει το στόχο, λέγοντας «..είμαστε ΕΝΑ, ο στόχος, το βέλος, το τόξο, όλα!»..

---- Το σήριαλ δηλαδή, χρησιμοποιεί τα πιό γνωστά σημεία της Βουδδιστικής βιβλιογραφίας με συνέπεια, και σ’ αυτό είναι άξιο συγχαρητηρίων. Αλλά, ...η απόσταση απο αυτή τη φιλοσοφία μέχρι τη δική μας, ΔΕΝ είναι τόσο μεγάλη όσο φαίνεται ίσως με μιά πρόχειρη ματιά, για να μήν πώ ότι ...δέν υπάρχει καθόλου!! ( με την έννοια ότι εμείς πάμε πιό πέρα, αλλα σίγουρα περνάμε απο τα ίδια μονοπάτια..)

---- Αλλα αυτό, είπαμε, θα το ψάξω πιό διεξοδικά στο άμεσο μέλλον!

---- Προς το παρόν, έχω μείνει ΒΑΘΕΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΟΣ απο τα DVD του KUNG FU, και τα θεωρώ σάν ένα απο τα καλύτερα «βιβλία» της βιβλιοθήκης μου.. Γιατι εδώ, δέν έχουμε να κάνουμε με ΤΑΙΝΙΕΣ, αλλα με ΒΙΒΛΙΑ ΓΝΩΣΗΣ... Δέν θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή να έχω δεί ανθρώπινο έργο που να δείχνει «στην πράξη» τα σημεία υπεροχής του φιλοσοφημένου ανθρώπου σε σχέση με τον καθημερινό, μή-σκεπτόμενο και αγόμενο απο πάθη και μίση άνθρωπο, τόσο καθαρά όσο το πετυχαίνει το KUNG FU..

---- Καλύτερο επεισόδιο, για μένα : το πρώτο, το PILOT MOVIE όπως αναφέρεται στο DVD, αλλα το κανονικό του όνομα είναι THE WAY OF THE DRAGON, μάλιστα το έχει εκδόσει σε βιβλίο και ο «κάκτος», και το συνιστώ ΚΑΙ σάν ανάγνωσμα. Θά ‘λεγα ότι σάν ανάγνωσμα, είναι ακόμα πιό συγκλονιστικό!... Άλλο πολύ συγκινητικό επεισόδιο, είναι το THE LAST WORRIOR. Και τα άλλα όμως, είναι καταπληκτικά!

Σάββατο, Οκτωβρίου 14, 2006

KUNG - FU

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ,
KUNG – FU !!




Ιστορική μέρα, η σημερινή!
Αγόρασα απο την Ομόνοια, την κασετίνα με τα DVD της πρώτης σειράς του παλιού σήριαλ KUNG-FU, με τον Ντέηβιντ Καρραντάιν!

Έχει και Ελληνικούς υπότιτλους, ήδη είδα το 1ο απο τα 15 επεισόδια, και έχω συγκινηθεί πολύ...

Επιτέλους, ΘΑ ...ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΩ με τον «Κουάι Τσάνγκ Κέην», τον ήρωα των παιδικών μου χρόνων! Είμαι περίεργος να δώ αν η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ του σήριαλ θα με εντυπωσιάσει το ίδιο όσο τότε όταν ήμουνα παιδί, και, άν θα καταφέρω, τώρα στα 45 μου, να του βρώ ΛΑΘΗ, σ’ αυτή τη φιλοσοφία του!

Ήδη πάντως, το σήριαλ ...μου πήρε την πρώτη του «νίκη» : ήταν αυτή η εισαγωγή του, με τον Κέην να περπατάει μόνος του στην έρημο... Τί ωραίο!

Αναρωτήθηκα, γιατί να με συγκινεί τόσο αυτό το περπάτημα... Ίσως, επειδή δείχνει μόνο ΔΥΟ πράγματα, τον ΑΝΘΡΩΠΟ και τον ΚΟΣΜΟ. Και, μάλιστα, με το να παριστάνει τον κόσμο με την έρημο, ουσιαστικά ΕΞΥΨΩΝΕΙ τον άνθρωπο, ΕΣΤΙΑΖΕΙ την προσοχή επάνω του, και τον δείχνει σάν ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ απο τον κόσμο, σάν Θεό!...



Μου ήρθε σάν «κρυάδα» σχεδόν, αυτή η εισαγωγή, με την απλότητά της.. Γιατι, τριγυρισμένος σήμερα απο τις διαφημίσεις και τις γκόμενες στην τηλεόραση και τα περιοδικά, καθώς και απο τη θεοποίηση του «έρωτα», είχα σχεδόν ΞΕΧΑΣΕΙ τη μαγεία αυτής της ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ σύνδεσης του ανθρώπου με τον κόσμο..

Θα δώ και τα άλλα επεισόδια, και θα βάζω εδώ τα σχόλιά μου για οτιδήποτε με εντυπωσιάζει. Και βέβαια, θα το αναλύω, όσο μπορώ..

Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006

ΑΣΤΡΑΠΗ
ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ


Χτές βράδυ περπάτησα κατα μήκος της γραμμής του ηλεκτρικού, γύρω στις 11 και τέταρτο.. Την προτιμώ αυτή τη διαδρομή όταν είμαι συγκινημένος. Γιατι, όπως σκίζει τις πολυκατοικίες ο ηλεκτρικός, φαίνεται ο ουρανός σε όλο του το απέραντο, βαθύ μεγαλείο.. Και κάτω του, μακρυά, πέρα απ’ το τραίνο, ορθώνονται τα ανθρώπινα κάστρα, μισοκρυμένα στα λιγοστά δέντρα.. Απόμακρα, σάν να μήν είναι δίπλα μου, γύρω μου, πάνω μου.. Σάν να υπάρχουν «αλλού», είτε αυτά, είτε εγώ, και μπορώ επιτέλους να τα αγκαλιάσω με τη ματιά μου ολόκληρα, να ψηλαφήσω όλο το μυστήριο που κρύβουν οι τοίχοι τους, και τα σκόρπια τους φωτισμένα μπαλκόνια, ψηλά, στον ουρανό...

Αυτά έβλεπα, περπατώντας αργά, στο πεζοδρόμιο της «αποδώ» σειράς πολυκατοικιών, τοίχο-τοίχο... Όλο το πεζοδρόμιο ήταν σκοτεινό, με μόνο ένα φώς να βγαίνει λίγα μέτρα μπροστά μου, απο το μοναδικό ανοιχτό παράθυρο. Δέν μ’ ένιαζε, δέν μου χάλαγε την σιωπηλή ατμόσφαιρα, και τη μαγεία της έρημης νύχτας..

Ώσπου τα βήματα με έφεραν ακριβώς μπροστά του.

Χωρίς να το θέλω, μιά ξεφτισμένη ψευτομπλέ μοκέτα απλώθηκε σαν μανδύας στα μάτια μου, και ρούφηξε το βλέμμα και την προσοχή μου μέσα της.

«Έρημο μαγαζί...», σκέφτηκα θέλοντας να αποδράσω, «..δέν έχει ακόμα έπιπλα, μάλλον ΑΥΤΟΙ οι εργάτες θα το τακτοποιούν αυτή την ώρα, τί με νιάζ..»

Ανατριχίλα!

Ποιοί εργάτες;;;

Καθισμένοι ΟΚΛΑΔΟΝ, στη μοκέτα, πέντε-έξη νεαροί άντρες, κι’ ένας μεγαλύτερος γύρω στα 30 ανάμεσά τους, με άσπρο φόρεμα, και με ανοιγμένο στα χέρια του ένα βιβλίο!

Τί;
Διαβάζουν το ...manual της δουλειάς;

Ναί, εκείνος διαβάζει, σιγανόφωνα, συρτά, οι άλλοι τον ακούνε σιωπηλοί...

Ώπα! Κοντοστάθηκα.
Κάτι ΠΑΡΑΞΕΝΟ συμβαίνει εδώ! Να προσέξ....

Τότε, ένας απο τους νέους σήκωσε το κεφάλι του προς το παράθυρο, και ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕ.

Σάν ΑΣΤΡΑΠΗ, το βλέμμα του εξεταστικό, αυστηρό, μου πάγωσε το αίμα.

Γύρισα το κεφάλι μου αλλού, και συνέχισα το βήμα μου, για ΝΑ ΦΥΓΩ απο εκεί, να μήν ενοχλώ! Ήμουνα ΞΕΝΟΣ, ανεπιθύμητος!

Πέρασα το παράθυρο, μπροστά μου η μικρή πόρτα του ΥΠΟΓΕΙΟΥ, ανοιχτή, με τα σκαλάκια που κατεβάζουν κάτω..

Με τα σκαλάκια, γεμάτα παπούτσια!

Ζευγαράκια παπούτσια, μαύρα, φτωχικά, τοποθετημένα με προσοχή δίπλα-δίπλα το ένα στο άλλο, μέχρι έξω στον δρόμο!...

Μιά λέξη μου ήρθε στο μυαλό: «Τζαμί»!!

Άν είναι δυνατόν! Εδώ; Στο ΥΠΟΓΕΙΟ;;

Μπροστά μου απλώθηκε ξανά η γνώριμη νύχτα, αλλα η σκέψη μου είχε μείνει ΕΚΕΙ, λίγα βήματα πίσω μου...

«Τζαμί!!!.... Οι άνθρωποι... προσεύχονται, στο υπόγειο! Στο ΑΔΕΙΟ υπόγειο, χωρίς καρέκλες, χωρίς βιβλία στους τοίχους, χωρίς εικόνες, χωρίς ντεκόρ, με μόνο μιά μοκέτα για να κάθονται...», σκεφτόμουνα με δέος..

«..και δίπλα ακριβώς, να περνάει κάθε τόσο ο ...ηλεκτρικός, και να τους σκεπάζει την προσευχή στον Αλλάχ!». Αυτό κι’ άν μου τσάκισε την καρδιά...

Άνθρωποι βλέπουν τηλεόραση στα κάστρα, ποτίζουν τις γλάστρες στα μπαλκόνια, και στο υπόγειο... προσεύχονται! Μ’ ένα μικρό παράθυρο στο δρόμο, να οδηγεί τις προσευχές τους κατευθείαν στον ουρανό, πέρα μακρυά...

Αυτά σκεφτόμουνα, και δέν μπορούσα να συνέλθω, σε όλη τη διαδρομή..

Ώσπου ένα «βρρρρρούμμμμμ...» ακούστηκε, και πέρασε ο ηλεκτρικός, και τα έσβησε όλα...



-----------------

ΑΘΗΝΑ 2006...

Στ’ αλήθεια πιστέψατε, ότι τα έσβησε όλα ο ηλεκτρικός;

Λοιπόν... Σας κορόιδεψα!

Δέν ήταν ο ηλεκτρικός, αυτό που πέρασε. Ήταν Η ΙΣΤΟΡΙΑ !

Το βροντερό της περπάτημα δίπλα μας, στον τόπο μας, στην πολυκατοικία μας την ίδια!

Όχι, ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΙΡΑΚ η Ιστορία! ΕΔΩ είναι!

Κρυμμένη στα υπόγεια, αθέατη απ’ το πλήθος..

Το πλήθος, που πίνει τον καφέ του στις καφετέριες αυτή την ώρα, και περιμένει απο τη Στάη να μάθει «τα νέα»!...

Κι’ εγώ, ένας ακόμα στραβός σάν κι’ αυτούς, μετά την αποψινή ΑΣΤΡΑΠΗ νιώθω σάν βρέφος, που μόλις τώρα αρχίζω να ανακαλύπτω τον κόσμο...

Το «κρυφό σχολειό» του 2006, ποιός ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ θα βρεθεί να το ζωγραφίσει, γι’ αυτούς τους ανθρώπους;