ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 27 :
ΤΑ ΠΑΛΙΑ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ...
Μέσα στη γενική «θανατίλα» που με έχει πλακώσει αυτές τις μέρες αφού στην Ενορία δέν μπορώ να βρώ ΖΩΗ, υπάρχουν και... οι ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, δηλαδή εξελίξεις που ωθούν στην κατεύθυνση ενός καλύτερου αύριο εδώ..
Τέτοια εξαίρεση, είναι η σειρά συζητήσεων που άρχισα ήδη με τον αρμόδιο ιερέα, για την παλιά ιστορία της Αχλαδούλας. Ήδη έχουμε κάνει 3 συνομιλίες διάρκειας απο 1 ως 3 ώρες η καθεμία, και περιμένω απο αυτές να καταλάβει η Εκκλησία ότι ΔΕΝ ήταν «απόπειρα βιασμού» η ενέργειά μου στην Αχλαδούλα την Πρωταπριλιά του ’94, αλλα κάτι εντελώς διαφορετικό : μιά πράξη ΣΕΒΑΣΜΟΥ για αυτήν..
Στα πλαίσια αυτών των συζητήσεων λοιπόν, ξανάνοιξα κάτι παλιά ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ που έγραφα τότε.. Και βρήκα σ’ αυτά ΠΟΛΛΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ του θέματος, που τις είχα ξεχάσει στο μεταξύ ! Ξαναζωντάνεψε στα μάτια μου, η εποχή εκείνη που την γνώρισα, κορίτσι 14 ετών τότε...
Ήταν μιά ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ. Οι σημειώσεις μου είναι γεμάτες ονόματα παιδιών, και γεγονότα.. Σάν μιά παλιά ταινία, απο μιά εποχή ΑΚΜΗΣ, ζωντάνιας, και ανθρωπιάς, εντελώς διαφορετική απο το ψόφιο τίποτα που ζούμε σήμερα..
Μιά όμορφη εποχή !..
Που... τη νοστάλγησα ξανά, με συγκίνηση !
Το καλοκαίρι ’93 ειδικά... ήταν το κάτι άλλο, με έναν... ψιλο-ερωτάκο ( !! ) να σκάει και να μή σκάει, ανάμεσα σε μένα και στην Αχλαδούλα ! Και καλά, εγώ ήμουνα φούλ ερωτευμένος μαζί της τότε, πλήν όμως αυτό νόμιζα πως ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΤΑΝΕ. Και πως θα μπορούσα να τραβήξω μιά τίμια διαδρομή χωρίς να το φανερώσω ποτέ.. Εξάλλου, σιγά τ’ αυγά, σε όλη μου τη ζωή έπνιγα συναισθήματα, δέν ήταν και τίποτα δύσκολο να το κάνω και τότε, που το απαιτούσε η περίσταση...
Το θέμα είναι όμως... πώς αισθανότανε η Αχλαδούλα τότε ! Και, τα στοιχεία του Ημερολόγιου δείχνουν ότι μάλλον με είχε καταλάβει, και με διερευνούσε προσεκτικά κι’ εκείνη... Κι’ όταν λέμε «με διερευνούσε», εννοούμε... άστα να πάνε, δέν αντέχω, θα βάλω τα κλάματα !!!
----
Και όμως, όλα αυτά είναι πολύ όμορφα !
Γιατι έτσι, είναι όμορφη η ζωή, όταν την ζεί κανείς δημιουργικά αντί να επιβιώνει απλώς..
Αλλα οι άνθρωποι... ΔΕΝ συζητάνε για τέτοια ζητήματα !
Μιλάμε για ποδόσφαιρο, για αυτοκίνητα και κομπιούτερ, αλλα για την ομορφιά της ζωής μας έστω στο παρελθόν.... ποιός σκοτίζεται να κάθεται να ακούει...
Η ζωή τρέχει, το παιδί της Αχλαδούλας θέλει το γάλα του, ο μισθός φτάνει και δέν φτάνει, νά τα «σοβαρά προβλήματα» για να ασχοληθεί κανείς σήμερα. Έτσι δέν είναι; Η βουτιά στο παρελθόν, τί έχει να προσφέρει;
Μοιάζει να είμαι Ο ΜΟΝΟΣ άνθρωπος που συγκινείται και βρίσκει νόημα πιά, σε αυτή τη βουτιά..
Γιαυτό... ξυπνάω και με βρίσκω ΠΛΗΡΩΣ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΟ με το πνεύμα του βιντεοκλίπ που σας βάζω εδώ..
Κι’ αυτό είναι το τραγικό, στην περίπτωσή μου !
Ένα «θέλω!», που... μοιάζει ΑΔΥΝΑΤΟ να μπορεί να πραγματοποιηθεί πιά, μετά τον καρκίνο που έχω..
Ή μήπως... δέν είναι απόλυτο αυτό;....!!!
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Home