ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 40 :
ΑΥΤΟ – ΓΝΩΣΙΑ




Τον περασμένο μήνα, μπήκα επειγόντως στο Νοσοκομείο με έντονη αιμορραγία. Εκεί… με περίμενε ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ :

-- Με έβαλαν σ’ έναν θάλαμο δίπλα σ’ έναν ασθενή που η ασθένειά του τον έκανε να μυρίζει ανυπόφορα. Εγώ τον άντεχα, γιατι η οσμή μου είναι χάλια. Οι άλλοι όμως, ήταν αδύνατο να μείνουν στο δωμάτιο. Έτσι, ο άνθρωπος πρωϊ και βράδυ άφηνε ανοιχτά παράθυρο και πόρτα, για να παίρνει το ρεύμα την οσμή. Αυτό όμως, εμένα μου έφερε ΠΥΡΕΤΟ 38 για 3 συνεχόμενα βράδυα. Αντέδρασα, φώναξα να κλείνει το παράθυρο τη νύχτα, ακόμα χειρότερα επειδή έβηχα και σε κάθε βήχα αιμορραγούσα. Καμμία κατανόηση, απο κανέναν… Όλοι, ακόμα και ο αδερφός μου, μου έλεγαν τις πιό απίθανες ερμηνείες τους για τον πυρετό, εκτός απ’ το προφανές, ότι ήμουν εκτεθειμένος στο ρεύμα !!

-- Μπαίνοντας στο Νοσοκομείο, πληροφορήθηκα πως εκείνη τη μέρα ο γιατρός μου απουσίαζε σ’ ένα συνέδριο.. Άκουγα για την κατάστασή μου ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ πληροφορίες που μου μετέφερε ο αδερφός μου απο τους εφημερεύοντες γιατρούς, ως και ότι κινδυνεύω να πεθάνω άν η αιμορραγία δέν σταματήσει..Περίμενα τον γιατρό μου για να πάρω ΥΠΕΥΘΥΝΗ πληροφόρηση. Όμως, τις δύο επόμενες μέρες τον… χάσαμε ( ! ) και οι εφημερεύοντες γιατροί μας έλεγαν πως δέν απαντούσε στο κινητό του, και ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ !!!!

-- Τη νύχτα, ψάχναμε τους εφημερεύοντες γιατρούς για να μου αλλάξουν τις ματωμένες πάνες, και ήταν εξαφανισμένοι ! Ο αδερφός μου ΑΠΕΙΛΗΣΕ πως θα καλέσει την Αστυνομία, και έτσι την τρίτη νύχτα ήρθε αγριεμένη μιά εφημερεύουσα γιατρίνα και μου άλλαξε τις πάνες. Ταυτόχρονα όμως, μου γκρίνιαζε ότι η πάθησή μου ήθελε συνεχή παρακολούθηση και αυτή ήτανε μόνη της με τόσους ασθενείς, απλήρωτη για πέντε μήνες, και… μου πρότεινε να πάρω ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΝΟΣΟΚΟΜΑ !! Εννοείται ότι τσακώθηκα μαζί της, και με χαρακτήρισε «παράξενο»…


Την επόμενη μέρα, πληροφορήθηκα επιτέλους ότι ο γιατρός μου…. θα απουσίαζε ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ στο συνέδριο !!! Εκεί, έχασα την ηρεμία μου. Άρχισα να τρέμω και να έχω άγχος, και δέν μπορούσα να το πολεμήσω…

Έτσι, έκανα κάτι ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ για μένα : Ζήτησα τη βοήθεια της ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ του Νοσοκομείου, για να με ηρεμήσει !! Οι γιατροί συμφώνησαν, ευτυχώς… Όμως, πρίν έρθει η ψυχολόγος ήρθε απρόσμενα Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ, και έτσι ηρέμησα τελικά.. Είπε ότι δέν κινδυνεύω, και θα με παρακολουθεί καθημερινά, επικοινωνώντας με τους εφημερεύοντες γιατρούς. Ότι είπε, το έκανε. Και απο εκείνη τη στιγμή, όλα τα προβλήματά μου με το Νοσοκομείο λύθηκαν. Οι γιατροί με πρόσεχαν σάν παιδί τους, απαντούσαν υπεύθυνα σε όλες τις ερωτήσεις μου, κσι ένιωσα ΑΣΦΑΛΗΣ ξανά, και σε καλά χέρια…

----

Η ψυχολόγος όμως, ήρθε, λίγο αργότερα… Και έτσι, για πρώτη φορά στη ζωη μου άρχισα μιά τέτοια κουβέντα.. Ήρθε άλλες 3 φορές. Αλλα ήδη είχα ηρεμήσει για τα καλά, και έκανα μαζί της μιά συζήτηση…. παράξενη : Αντί να της μιλήσω για τα αδιέξοδά μου, άρχισα να της εξηγώ το ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ. Αυτό.. είχε σημασία για μένα, γιατι στο Νοσοκομείο είχα βγάλει τη φήμη του «παράξενου» ανάμεσα σε γιατρίνες και νοσοκόμες.

Ποιός είμαι, λοιπόν;

Άρχισα να της εξηγώ τις μεγάλες επιτυχίες που είχα στη ζωή μου.

Ήθελα να καταλάβει ότι δέν είναι δυνατό μιά γιατρίνα να με δουλεύει εμένα και να μου μιλάει για τις ελλείψεις του Νοσοκομείου σε προσωπικό… Έχω νοημοσύνη πολύ καλή, για να καταλαβαίνω ότι αυτά είναι μπούρδες, ότι είναι δικό της λάθος να φορτώνει σε μένα τον άρρωστο καρκινοπαθή τα προβλήματα του Νοσοκομείου. Αυτά, να πάει να τα πεί στο συνδικαλιστικο της σωματείο, άν έχει τα κότσια…

Tης είπα αρκετά. Για τα μαθητικά μου χρόνια. Τα φοιτητικά. Τον στρατό. Την αποτυχία μου στις δουλειές, και τα αίτιά της, τη μεγάλη δυσκολία της τεχνολογίας...
Και, κάθε φορά που έφευγε, μου ερχόταν στο μυαλό μιά άλλη ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΟΥ, που δέν της την είπα !

Έτσι, μαζεύοντας όλες αυτές τις αναμνήσεις... άρχισα ΝΑ ΕΚΤΙΜΑΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ περισσότερο απο πρίν !

Στο τέλος, της ζήτησα συγνώμη επειδή απέφυγα να της μιλήσω για τις αποτυχίες μου, και μου απάντησε ότι καλά έκανα ! « Καταλαβαίνω, ότι στις συνθήκες αυτές, εκείνο που έχει σημασία για σένα είναι να βρείς κάπου να κρατηθείς...» μου είπε, «..και αυτό το κάπου, είναι ο εαυτός σου..».

Πόσο ΔΙΚΙΟ είχε !
Και τί ωραία το διατύπωσε!
Φεύγοντας, την τελευταία μέρα, μου άφησε την κάρτα της : Διδακτορικό στην Ψυχολογία !...

----

Έτσι, κάθομαι τώρα στο κρεββάτι μου στο σπίτι μου πιά, και ξαναθυμάαμαι τα νειάτα μου, και τις επιτυχίες που είχα στη ζωή μου.. Λίγες, αλλα τρομερά σημαντικές..

Τις θυμάμαι, και χαμογελάω..

Χαμογελάω, παίρνω ΔΥΝΑΜΗ, και νιώθω σάν τον Ντέμη Ρούσσο στο βίντεο που σας βάζω εδώ !

----

Υ.Γ.

Ο Σίμος... ακόμα δέν συνάντησε την Αχλαδούλα, και πέρασε ήδη ένας μήνας. Δέν τον βλέπω να βιάζεται ιδιαίτερα... Έτσι, εδώ έχουμε στασιμότητα..