ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 26 :
ΣΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ
ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ




Σήμερα ( Τρίτη ) το μεσημέρι ΒΓΗΚΑ απο το Νοσοκομείο, ξανά !

Η ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ 2009 !

Οι γιατροί έκριναν πως είναι καλύτερο στην παρούσα φάση να συνεχίσω με ΑΚΤΙΝΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ, και αύριο Τετάρτη θα με δεί ο ακτινολόγος για να με βάλει σε πρόγραμμα..

----

Έχοντας λοιπόν ΧΡΟΝΟ στη διάθεσή μου απόψε, πήγα για πρώτη μου φορά μετά απο χρόνια στις «νεανικές συζητήσεις» του Πνευματικού κέντρου της Ενορίας μου, ύστερα απο συνεννόηση με τον αρμόδιο ιερέα.

Στις συζητήσεις αυτές πήγαινε συστηματικά η Αχλαδούλα με τον σύζυγό της μέχρι πρίν 2 χρόνια, οπότε εγκατέλειψε λόγω δυσκολιών με το παιδί κλπ...

Απο τους φίλους της εκείνων των χρόνων, μόνο ένας συνεχίζει ακόμα να πηγαίνει εκεί, θα τον λέω ΒΙΤΟΡΙΟ εδώ, όνομα ψεύτικο εννοείται.. Συνεχίζει, παρά το ότι είναι οικογενειάρχης άνθρωπος σήμερα, με κόρη που μπαίνει στην εφηβεία.. Στην επίσκεψή του στο Νοσοκομείο μου, την περασμένη εβδομάδα, ο Βιτόριο με ρώτησε ΓΙΑΤΙ δέν πήγαινα ποτέ κι’ εγώ στις συζητήσεις αυτές..

Του απάντησα, ότι απο τότε που έγινε το περιστατικό της δήθεν «απόπειρας βιασμού» της Αχλαδούλας απο εμένα, εδώ και 15 χρόνια δηλαδή, η Εκκλησία ΜΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ να πηγαίνω στις συζητήσεις αυτές, για να μήν συναντήσω την Αχλαδούλα και την ενοχλήσω. Μετά 5 χρόνια απαγόρευσης πήρα την άδεια να πηγαίνω ξανά, αλλα όταν πήγα η Αχλαδούλα.... απουσίαζε, επιδεικτικά, για ένα εξάμηνο ! Επέστρεψε σ’ αυτές, μόνο όταν τις εγκατέλειψα εγώ τελικά, για να της παραχωρήσω τον χώρο..

Κι’ απο τότε ΔΕΝ ξαναπάτησα εκεί, είτε πήγαινε η Αχλαδούλα είτε όχι...

----

Απόψε λοιπόν, ΕΣΠΑΣΑ την «αποχή μου» αυτή..

Πήγα, και με την ελπίδα να δώ τον Βιτόριο, που ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ τις τελευταίες μέρες, απο τότε που του ζήτησα για 2η φορά το τηλέφωνο της Αχλαδούλας ! Δέν μπορώ να ερμηνεύσω την εξαφάνισή του αυτή.. Έτσι, την εντάσσω σε ένα «χιλιοειπωμένο τραγούδι» που λέει πως κάθε γνωστός μου που είναι ταυτόχρονα και δικός της... κάποια στιγμή εξαφανίζεται. Και αφήνει το αποτύπωμα της ΜΗ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ στη θέση του.. Αυτό έχει συμβεί ήδη με 3 ανθρώπους μέσα σ’ αυτή την εβδομάδα.. Τί να πώ; Να τους... εκατοστήσω;;

Γκρεμοί με χωρίζουν απο τους ανθρώπους αυτούς πλέον.. Ρίχνω γέφυρες επικοινωνίας, αλλα ενώ αρχικά πιάνουν έδαφος στη συνέχεια γκρεμίζονται κι’ αυτές στο κενό.. Μιά πανίσχυρη, μεταφυσική «θανατίλα» μοιάζει να τα τρώει όλα και να τα εξαφανίζει στην άβυσσο, αφήνοντάς με στάσιμο, παρά τις προσπάθειες που κάνω..

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να φτάσω στην Αχλαδούλα, όσες γέφυρες και να χτίσω, και ότι προσπάθειες κι’ άν κάνω.. Παρ’ όλα αυτά όμως, ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΩ. Θα καλύψω όσο έδαφος μπορώ, και μετά... έχει ο Θεός!..

Έτσι πήγα λοιπόν απόψε στη «συζήτηση» στο Πνευματικό κέντρο, χωρίς να περιμένω τίποτα θαύματα.. Μάντευα δέ, ότι ούτε κάν τον Βιτόριο δέν θα έβρισκα εκεί, και... όντως, έτσι έγινε : απόψε, απουσίασε !

----

Στις συζητήσεις αυτές, πρέπει να σας πώ ότι πήγαινα σχεδόν σε όλη μου τη ζωή. Απο μαθητής, μετά φοιτητής, εργαζόμενος, κλπ... Και όμως! Άν και τα έχω ακούσει όλα σχεδόν όσα μπορούν να λεχθούν εκεί μέσα, εντούτοις... ΤΩΡΑ τις έχω ΑΝΑΓΚΗ τις συζητήσεις, στα 47 μου !! Κι’ αυτό επειδή... λόγω Αχλαδούλας το μυαλό μου είναι πιά γεμάτο με ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, που θα ήταν ευχής έργο άν θα μπορούσα να τα ξεδιαλύνω σε έναν τέτοιο τόπο..

Απόψε λοιπόν, βρέθηκα σε μιά παρέα 20 περίπου ανθρώπων, νέων στην πλειοψηφία, αλλα και με δυό-τρείς αρκετά μεγάλους, στα δικά μου χρόνια σχεδόν. Έτσι, ΔΕΝ ένιωθα «παρείσακτος» και «άσχετος», πράγμα καταρχήν καλό..

Άκουσα μιά πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του ιερέα, τη συζήτηση που ακολούθησε, αλλα ΔΕΝ συμμετείχα με δικές μου ερωτήσεις.. Δέν χρειάστηκε. Έμεινα σιωπηλός, και απλώς χάζευα τα πρόσωπα γύρω.

Δέν ήξερα κανέναν τους, με εξαίρεση ένα ζευγάρι που ήρθε αργότερα. Διαπίστωσα δέ, ότι υπήρχε η τάση μεταξύ τους να σχηματίσουν ζευγάρια, είτε απο φανερή έλξη, είτε δειλά-δειλά ως επιθυμία που έπαιρνε και δέν έπαιρνε σχήμα.. Υπήρχαν και κάποιοι ξέμπαρκοι, που σχημάτιζαν παρέες. Αλλα τον κυρίαρχο τόνο, τον έδιναν τα ζευγάρια..

Θυμήθηκα την εποχή της Αχλαδούλας. Η εικόνα μου απο τότε, πρίν το περιστατικό μεταξύ μας, όταν πηγαίναμε όλοι στις συζητήσεις ( όπου μιλούσε ο... γνωστός μας Μητροπολίτης ! ), ήταν πολύ διαφορετική της σημερινής.. Τότε, θυμάμαι 40-50 άτομα μέσον όρο, σήμερα μέτρησα 20.. Τότε υπήρχε το ενδιαφέρον για ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ, και όχι για το άν θα δέσει η σχέση με την τάδε διπλανή.. Υπήρχε μεγαλύτερη συμμετοχή, και ικανοποίηση.. Σήμερα, ένιωθα μιά ΦΤΩΧΕΙΑ ξανά, παρά το ότι τα 20 άτομα δέν ήταν και λίγα ! Εκείνα τα χρόνια, η συζήτηση κάθε Πέμπτη είχε ένα χαρακτήρα «πανηγυριού» και «γιορτής». Σήμερα, μου φάνηκε μάλλον μιά απονευρωμένη υπόθεση..

Ίσως όμως, αυτά να οφείλονται στο ότι ένιωθα ξένος, καινούριος εκεί, και βέβαια χωρίς ιδιαίτερο «προσωπικό ενδιαφέρον» για καμμιά δεσποινίδα..

Πέρασε η ώρα, έφαγα το γλυκό μου στο φινάλε, κι’ έφυγα.

Αλλα... θα επιμείνω!

Θα ξαναπάω..
Κι’ ότι προκύψει.

----


Υ.Γ.

Το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ του Παπάζογλου δέ, τα λέει όλα ( μεταφορικά πάντα ! ) με τον καλύτερο τρόπο..