ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 34 :
ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ
ΜΕΤΡΗΣΗ..

Πήγα σήμερα στο Νοσοκομείο, και με εξέτασε ο χειρούργος.

Τα πράγματα είναι ΑΣΧΗΜΑ.

Η ακτινοθεραπεία που έκανα εδώ και ενάμισυ μήνα ΔΕΝ ΑΠΕΔΩΣΕ, δηλ. ο όγκος δέν σμικρύνθηκε περισσότερο. Αντίθετα, πέταξε ένα «εξέλκωμα» γύρω-γύρω, που προκαλεί αιμορραγία που με ταλαιπωρεί αφάνταστα αυτό τον καιρό..

Θα κάνω άλλες 2 ακτινοθεραπείες ως το τέλος αυτής της εβδομάδας, ( δηλ. θα συμπληρώσω τις 19 απο τις 20 που είχαμε προγραμματίσει.. ), και μετά :

-- θα αράξω για 15 μέρες, για να συνέλθει ο οργανισμός μου
-- και, στις 15 Φεβρουαρίου, θα μπώ στο Νοσοκομείο για την εγχείρηση...

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε λοιπόν για μένα, απο σήμερα...


----

Στο θέμα της Αχλαδούλας τώρα :

Είτε μου αρέσει είτε όχι, είτε τα ξαναβρεί με τον σύζυγό της είτε όχι... η ουσία είναι ότι ΕΓΩ, ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΕΚΤΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ.

Άδικα δηλαδή με φοβάται ο σύζυγός της ως ανταγωνιστή, άδικα με αντιμετωπίζει επιφυλακτικά και η ίδια για τον ίδιο λόγο. ΔΕΝ ΤΗΝ ΦΤΑΝΩ πιά, την Αχλαδούλα.. Για μιά συζήτηση, για παρέα στην καφετέρια, καλός είμαι, αλλα ΓΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΚΑΝΩ..

Συνεπώς...

... η πολυπόθητη ΑΝΑΣΤΑΣΗ, στην οποία αφιερώθηκε αυτή η σειρά των αναρτήσεών μου εδώ και πάνω απο μισό χρόνο... ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΟΤΕ.

Τζάμπα σας ταλαιπώρησα κι’ εσάς να διαβάζετε τις ψυχολογικές πλευρές αυτού του θέματος.. Είναι αλήθεια, ότι περίμενα πως η διόρθωση της ψυχολογίας μου θα έφερνε την «Ανάσταση» ως επακόλουθο. Αλλα η ζωή, αποδεικνύεται πιό «σκληρή» για μένα.. Δέν εξαρτάται απο ιδέες και ηθικές, αλλα απο άλλα πράγματα πιό... χαρντγουερικά..

Κι’ έτσι... «τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα..» που λέει και το τραγούδι, για μένα πλέον..

----


Η «ιστορία της Αχλαδούλας», είναι μιά υπόθεση ΑΓΑΠΗΣ, ανάμεσα σε ένα κορίτσι 14 ετών, και έναν τύπο 33 ετών τότε, εμένα..

Έχω την εντύπωση – όχι βεβαιότητα – ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Γιατι ήρθε τότε μιά στιγμή, που η Αχλαδούλα μου είπε μιά ΒΑΡΕΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ που έδειχνε αυτό ακριβώς..

Θα μπορούσα τότε να της είχα απαντήσει διαφορετικά, και να είχα αρπάξει την ευκαιρία που μου έδινε, για να την είχα σήμερα γυναίκα μου..

Δέν το έκανα. Προτίμησα να κάνω το κορόιδο, για να διώξω το ενδιαφέρον της απο πάνω μου ώστε αυτό να το μοιράσει στα πρόσωπα της δικής της ηλικίας, της δικής της ζωής.. Την παρακολουθούσα τότε μέσα απο το διάβασμα βιβλίων Ψυχολογίας του εφήβου, και έκρινα πως όφειλα να της δόσω ένα ΣΩΣΤΟ περιβάλλον για την ανάπτυξη της εφηβείας της πρώτα, και ΜΕΤΑ να μπώ στη ζωή της, άν εξακολουθούσε να με θέλει..

Η τακτική αυτή, αποδείχτηκε απο τη ζωή ΛΑΘΟΣ. Και την πληρώνω σήμερα, με οδυνηρό τρόπο...

Το μόνο που μού ‘μεινε, είναι μιά ΗΘΙΚΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ μέσα μου, ότι της φέρθηκα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλα και κάτι ακόμα :

-- ότι, στο αισθηματικό παιχνίδι, αυτό που της έδωσα εγώ... ήταν ουσιαστικά όλη η γνώση του 20ου αιώνα ! ΔΕΝ θα μπορούσε να υπάρξει ΤΕΤΟΙΑ «ερωτική ιστορία» όπως αυτή ανάμεσά μας, σε ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ της ανθρωπότητας ! Γιατι ΔΕΝ υπήρχε «Επιστήμη της Ψυχολογίας» τότε... Άρα... ουσιαστικά, της έδωσα ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ, τον «έρωτα στον 20ο αιώνα».. Δέν είναι μικρό πράγμα αυτό !

Τί πήρα; Την ΑΠΟΡΡΙΨΗ, και τη ΜΗ – ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ που... δίνεται σε οποιονδήποτε χρόνο και τόπο της ανθρώπινης ιστορίας... Μιά βλαχιά, μιά χωριατίλα, μιά αμορφωσιά, ένα ανάξιο τίποτα...

Άν έκανα όμως το αντίθετο, ΑΝ ανταποκρινόμουνα στα αισθήματά της αντί να χρησιμοποιώ την Ψυχολογία.... τί θα γινότανε;

Άν δηλαδή, της έδινα κι’ εγώ τον «πανανθρώπινο έρωτα» όπως δίνεται σε κάθε χρόνο και τόπο, αντί του εξειδικευμένου «έρωτα του 20ου αιώνα» που της έδωσα... μήπως το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο;

Μάλλον...

Έτσι σκέφτομαι. Γιατι, η Αχλαδούλα ήταν μικρή τότε, και ως μικρή καταλαβαίνει και αισθάνεται ΜΟΝΟ τα "πανανθρώπινα" πράγματα, τα γνωστά και στην κουτσή Μαρία δηλαδή.. Το ότι εγώ ΔΕΝ μίλησα ΤΕΤΟΙΑ γλώσσα, οφειλόταν στην ηλικία μου, και καλά έκανα που της φέρθηκα έτσι γιατι αυτό ήταν "το καλύτερο" που μπορούσα να της δόσω. Πλήν όμως, δέν ήταν ΑΝΤΙΛΗΠΤΟ ακόμα, απο εκείνη, αυτό το "καλύτερο"...

Κι' έτσι... έμεινα στον άσο, γιατι η "αγάπη" πάνω απ' όλα είναι ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Απλά πράγματα, έτσι;

----

Λοιπόν, υπάρχει ΕΙΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ στην Παγκόσμια Ιστορία, ενός τύπου που αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα με εμένα, ηλικιακό αλλα και... γάμου με άλλον ( ! ), αλλα ΕΠΙΤΥΧΩΣ !!

-- Λέγεται ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΟΜΠΙΕΣΚΙ, και είναι Πολωνός.

Σας λέει τίποτα;
Κόβω το λαιμό μου, πως όχι..

Λοιπόν, ο Ιωάννης ήτανε ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ της Πολωνίας, γεννήθηκε το 1629 σπούδασε φιλολογία στο Παν/μιο της Κρακοβίας και μετά... ταξίδεψε σε όλη τη Δύση και γνώρισε όλους τους βασιλιάδες ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ταυτόχρονα τη γλώσσα τους και τον πολιτισμό του καθενός τους ! Μετά, τον έστειλαν στην Κωνσταντινούπολη, κι’ εκεί παρατηρούσε και ΜΑΘΑΙΝΕ τα πάντα ! Μιλάμε δηλαδή... για έναν ΩΡΑΙΟ ΤΥΠΟ !!

Κατατάχτηκε στον Πολωνικό στρατό, πήρε μέρος σε μάχες, ήρθαν τα παράσημα, και... αυτό που μας ενδιαφέρει !

-- στα 27 του ( 1656 ), ερωτεύτηκε μιά κοπελλίτσα 15 ετών, ακόλουθο της Βασίλισσας, την Μαρία Καζιμίερα, γεννημένη το 1641.

Πλήν όμως !

Πλήν όμως... αυτή ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΑΛΛΟΝ, στα 17 της !!

Ο άντρας της όμως πέθανε το 1665, και τότε... ΤΗΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΜΠΙΕΣΚΙ ! Ήτανε 36 ετών εκείνος, και 24 εκείνη..

Κάνανε... 14 παιδιά ( !!!!! ) αλλα μόνο 4 έφτασαν ως την ενηλικίωση..

Στη συνέχεια εκλέχτηκε Βασιλιάς της Πολωνίας το 1672, με τη βοήθεια της συζύγου του που επηρέαζε κόσμο ( ..σούπερ - κοινωνική Αχλαδούλα κι' αυτή.. ), και.... ανέλαβε την ΑΡΧΗΓΙΑ του ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟΥ Ευρωπαϊκού στρατού που αντιμετώπισε τους ΤΟΥΡΚΟΥΣ στην ιστορική «πολιορκία της ΒΙΕΝΝΗΣ» στις 12 Σεπτέμβρη του 1683!

Ο Ιωάννης λοιπόν, σταμάτησε την Τούρκικη επέλαση στην Ευρώπη, που άν δέν ήταν ΑΥΤΟΣ εκεί, η Ευρώπη δέν θα ήταν αυτή που ξέρουμε σήμερα...

Είπατε τίποτα ;

Άχ, ρε Γιάννη !!!!

Νά ‘χα την ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ, και θα ακολουθούσα με την Αχλαδούλα... το λαμπρό ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ !!!

----

Υ.Γ.

Η "πολιορκία της Βιέννης" υπάρχει στο περιοδικό "ΜΑΧΕΣ" ( 3 ) που δίνει ΣΗΜΕΡΑ ως ένθετο το ΕΘΝΟΣ.

Το πήρα, σας το συνιστώ θερμά, άν και ακόμα δέν πρόλαβα να το διαβάσω..

Έχει δέ, απ' ότι είδα, και την ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ αυτό το τεύχος..

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 33 :
Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ...
...ΑΗ – ΒΑΣΙΛΗ !!!






Θυμάστε εκείνη την ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ της άγνωστης γυναίκας στο σιδεράδικο της γειτονιάς μου, ότι ο... Αη-Βασίλης...
__ «Θα ‘ρθή, κύριέ μου !! Εφέτος θα ‘ρθή, θα το δείτε !!!»

Άν όχι, ξαναδιαβάστε την «Ανάσταση / 29», για να το θυμηθείτε.

----

Απόψε Τρίτη το βράδυ, έγινε η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΙΤΑΣ του Πνευματικού Κέντρου της γειτονιάς μου. Ο παπα-αρμόδιος, υπεύθυνος ιερέας του Κέντρου, με είχε προσκαλέσει κι’ εμένα αλλα και κανα ‘δυό άλλους φίλους που ακόμα δραστηριοποιούνται εκεί..

Περίμενα λοιπόν με αγωνία να πάω, γιατι υπήρχε και ξεχωριστό ενδιαφέρον για μένα, επειδή ΕΚΕΙ θα συναντούσα ξανά τον ΒΙΤΟΡΙΟ, τον φίλο της Αχλαδούλας που έχω χάσει εδώ και ένα μήνα περίπου. Και τον ήθελα, για να τον ρωτήσω για κάποια πράγματα σχετικά με εκείνη..

Πήγα λοιπόν, λίγο μετά τις 9 το βράδυ και... βρέθηκα σε μιά αίθουσα ΚΑΤΑΜΕΣΤΗ απο κόσμο !! Απόρησα, αφού άλλες φορές συναντούσα μόνο 20 ανθρώπους στις συζητήσεις του παπα-αρμόδιου ( διαβάστε την ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 26 και ακούστε ειδικά το τραγούδι !! ). Σήμερα όμως, μέτρησα πάνω απο 70 άτομα στριμωγμένα στις καρέκλες που γέμιζαν την αίθουσα, σάν τον παλιό καλό καιρό του σημερινού Μητροπολίτη, όταν έκανε εκείνος τις συζητήσεις αυτές στην ενορία μας..

Δέν έβρισκα θέση να καθήσω, και στάθηκα αρχικά όρθιος στην πόρτα. Γρήγορα όμως είδα τους «δικούς μου» να μου κάνουν νεύμα απο το βάθος της αίθουσας, και πήγα και κάθησα μαζί τους στην τελευταία σειρά των καθισμάτων..

Ο παπα-αρμόδιος, σε σύντομο λόγο του είπε ότι
__ «..καταλαβαίνω ότι ξαφνιαστήκατε σήμερα, αλλα είπαμε να πρωτοτυπήσουμε, και ΚΑΛΕΣΑΜΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΠΕΡΑΣΑΝ απο τις συζητήσεις του Πνευματικού Κέντρου τα τελευταία 10 χρόνια...»

Κοίταξα γύρω. Μιά ΠΙΚΡΑ με κατέλαβε : ούτε η Αχλαδούλα είχε έρθει, ούτε ο σύζυγός της.. Άρα... ΔΕΝ κλήθηκαν ακριβώς ΟΛΟΙ... Κρίμα.. Ένας άλλος ιερέας, πήρε τον λόγο :
__ «..Το κάναμε αυτό, γιατι μας ενδιαφέρει να βρεθήτε ξανά όσοι ερχόσασταν κάποτε εδώ, και να φανεί η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ εξέλιξη της ζωής του καθενός σας..».

Πράγματι, οι «μικρές ηλικίες», οι φοιτητοπαρέες δηλαδή που πάνε ακόμα στις συζητήσεις αυτές, ήτανε μόνο λίγα άτομα χαμένα μπροστά – μπροστά στην αίθουσα, δίπλα στους ομιλητές ιερείς. Απο εκεί και πέρα, ως το τέλος, η μέση ηλικία ήταν τα 30-40, και κυριαρχούσαν τα παντρεμένα ζευγάρια, αλλα και γυναίκες μόνες ακόμα, και... όμορφες !! Ήταν μιά ατμόσφαιρα ΜΟΝΑΔΙΚΗ, ζεστή, ανθρώπινη, και τέτοια που με έκανε να νιώθω περίφημα..

Η πίτα κόπηκε, τη φάγαμε, μαζί και διάφορα φαγητά και γλυκίσματα, ήπιαμε κοκα-κόλα και κρασί, η παρέα όλη ευθύμησε, και ένας ιερέας γνώστης του βιολιού άρχισε τη μουσική, που κατέληξε σε τραγούδια και... χορούς !

Καταπληκτική εκδήλωση, άριστα 10 με τόνο !

----

Κάποια στιγμή, μετακινήθηκα κοντά στον ΒΙΤΟΡΙΟ, και του έπιασα την κουβέντα για την Αχλαδούλα. Είπε ότι την έχει χάσει κι’ αυτός, δέν ξέρει πού μένει τώρα που είναι σε διάσταση με τον σύζυγό της.. Είπαμε πολλά, που δέν είναι ανάγκη να τα μεταφέρω εδώ, η ουσία είναι πως κάποια στιγμή έφυγε, γύρω στις 11μμ, χωρίς η συζήτηση να μου προσφέρει τίποτα το καινούριο... Με προβλημάτισε κιόλας, η τελευταία του κουβέντα :

__ «..Να ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ να τα ξαναφτιάξει η Αχλαδούλα με τον σύζυγό της, άν θέλεις πραγματικά το καλό της ! Γιατι ο σύζυγός της είναι πολύ καλό παιδί, όπως είναι και η Αχλαδούλα...»

Και μ’ αυτά, έφυγε...

Αφήνοντάς με χωρίς ενδιαφέρον πιά εκεί, έτοιμο να φύγω κι’ εγώ, αφού οι περισσότεροι είχαν ήδη φύγει και η γιορτή τελείωνε..

----

Ο Μήτσος δίπλα μου, είχε ένα κεφάλι καζάνι απ’ το κρασί. Εγώ δέν είχα πιεί, αλλα δυσκολευόμουνα πολύ να κάθομαι στις ξύλινες καρέκλες, λόγω της αρρώστειας μου.. Κάποια στιγμή μού ήρθε διάρροια (..με βασανίζει ένα μήνα τώρα, εξαιτίας των Ακτινοθεραπειών που κάνω.. ) και έφυγα στη γειτονική καφετέρια, στην τουαλέτα της.. Τα τραγούδια, ακούγονταν έξω στην πλατεία, ομορφαίνοντας την ατμόσφαιρα της γειτονιάς... Γύρισα σε λίγο, και κάθησα ξανά με τον Μήτσο.

__ « Η κοπέλλα που τραγουδάει, έχει καταπληκτική φωνή !..» παρατήρησε, και τον είδα εντυπωσιασμένο να είναι αραχτός με το κρασί, και να την θαυμάζει.. Όντως !! Είχε ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ καλή φωνή, επαγγελματική θα έλεγα, που δέν περιμένεις να τη συναντήσεις σε τέτοια εκδήλωση..

Μείναμε λοιπόν, να την απολαμβάνουμε και οι δύο..

__ «Αχλαδούλα ! Αχλαδούλα...» ακούστηκαν κάτι φωνές στ’ αυτιά μου, εκεί που σχεδόν είχα αφοσιωθεί στο τραγούδι. Μου φάνηκε πως ήταν η δική μου σκέψη που έλεγε αυτό το όνομα, αλλα ξαφνικά σάν να ξύπνησα απο λήθαργο, συνειδητοποίησα ότι κάποιοι άλλοι το πρόφεραν, και μάλιστα είδα κίνηση ανθρώπων προς την πόρτα της αίθουσας, σάν να θέλουν να προϋπαντήσουν κάποιον.. Λές ;

Κοίταξα με κομμένη ανάσα την πόρτα. Μιά θάλασσα απο ξανθά μαλλιά εμφανίστηκε ξαφνικά, και κοντοστάθηκε εκεί. Η... ΑΧΛΑΔΟΥΛΑ !!!

«Πώ – πώ...» είπα μέσα μου. Αυτή, κι’ άν ήταν έκπληξη !

----

Δέν με είδε, γιατι είχε γυρισμένη πλάτη προς τη μεριά μας. Και... δέν πρόλαβε να πάει παραμέσα στην αίθουσα, γιατι σηκώθηκαν σχεδόν ΟΛΟΙ οι παραβρισκόμενοι εκεί, κι’ έτρεξαν να την χαιρετήσουν ! Ευχαριστημένη φανερά αυτή, άλλαζε φιλιά και ευχές για πολλά λεπτά της ώρας, λές και ήταν... η νύφη της βραδυάς, και ΟΛΟΙ θα περνούσαν απο μπροστά της !

Μου έκανε εντύπωση η ευχαρίστησή της που ξανάβλεπε παλιούς γνωστούς και γνωστές. Αφού... η εικόνα που είχα γι’ αυτήν πιά, ήταν ότι έχει ΞΕΚΟΨΕΙ απο την Εκκλησία... τότε ΠΩΣ εξηγείται αυτή η χαρά της για τον κόσμο του Πνευματικού Κέντρου; Την χαιρέτησαν εγκάρδια και οι ιερείς, και ανταπέδωσε με σεβασμό, σάν καλή Χριστιανή, σάν να μήν έχει αλλάξει τίποτα στη νοοτροπία της.. Γιά κοίτα, φίλε μου !...

Ξαφνικά.... οι χαιρετούρες τελείωσαν, και η Αχλαδούλα ΞΑΝΑΒΓΗΚΕ απο την αίθουσα, έξω στον διάδρομο. Πανικοβλήθηκα !

__ «Ρε Μήτσο... λές να μας φύγει;;», τον ρώτησα. Ο Μήτσος χαμογέλασε..

Εγώ σηκώθηκα αμέσως, να πάω στον διάδρομο να δώ τί γίνεται.

__ «Θα... πάω να την χαιρετήσω κι’ εγώ !», του είπα.
__ «Ρε, κάτσε στ’ αυγά σου καλύτερα.. τί πάς να μπλέξεις..», μουρμούρισε.
__ «Θα την χαιρετήσω ! Δέν γίνεται..» είπα, και πήγα προς την πόρτα.

Βγήκα στον διάδρομο, και ηρέμησα. Δέν είχε φύγει. Την είδα μέσα στο διπλανό δωματιάκι με τα γλυκά, να χαιρετιέται και να μιλάει πάλι με διάφορες φίλες και φίλους της.. Γύρισα στην αίθουσα, πάνω που η μουσική τελείωσε μέσα σε δυνατά χειροκροτήματα. Έπιασα μιά καρέκλα ΔΙΠΛΑ στην πόρτα, και περίμενα να την δώ όταν θα ξανάμπαινε στην αίθουσα.. Ο παπα-αρμόδιος με είδε, και με πλησίασε χαμογελαστός :

__ «Θα... της μιλήσω !..» του είπα.
__ «Όχι !..», είπε, «..καλύτερα να ΜΗΝ το κάνεις απόψε αυτό ! Όχι τώρα !»
__ «Μα... δέν πρέπει να την χαιρετήσω, αφού ήρθε;», επέμεινα.
__ «Άστο, άλλη φορά..!» είπε, και γύρισε να απομακρυνθεί. Ξαφνικά κοντοστάθηκε, και στράφηκε ξανά σε μένα, και μου είπε :
__ «Άαα..! Άν εννοείς απλώς να την χαιρετήσεις, κάντο ! Εγώ σου λέω να μήν της ανοίξεις συζήτηση για τα παλιά !»
__ «Όχι βέβαια...» του είπα. Καταλάβαινα κι’ εγώ, ότι ήταν πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο.. Πρώτα έπρεπε να σπάσω τον πάγο 15 χρόνων ΜΗ – ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Και μετά... έχει ο Θεός !

----

Αλλα η Αχλαδούλα αργούσε.. Περιέργως, έμενε καθηλωμένη στο μικρό διπλανό δωματιάκι, και κάπου παρεξηγήθηκα γιατι σκέφτηκα ότι μπορεί να τό ‘κανε επίτηδες, για να με αποφύγει ! Αλλα δέν το πίστευα αυτό... Άν ήθελε να με αποφύγει, απλώς δέν θα ερχότανε καθόλου..

Έτσι, σηκώθηκα και ξαναβγήκα στον διάδρομο.

Την είδα ακριβώς έξω απ’ την πόρτα, στον διάδρομο, να συζητάει με δυό νεαρές φίλες της, που στέκονταν μπροστά της δεξιά και αριστερά της.. Αποφασισμένος, πήγα κι’ εγώ εκεί, και στάθηκα στο κέντρο, μπροστά ακριβώς στην Αχλαδούλα, αμίλητος. Περίμενα μιά διακοπή της κουβέντας τους, για να μιλήσω. Και όντως, η διακοπή έγινε, αρκετά σύντομα.

Τήν κοίταξα στο πρόσωπο. Είχε βαμμένα μάτια, αλλα ήταν κάτω απ’ αυτά η γνώριμη Αχλαδούλα, με τη μεγάλη της ομορφιά, που είχε όταν ήτανε κορίτσι. Τίποτα απο τα μαγικά της χαρακτηριστικά δέν είχε χαθεί, στο πέρασμα του χρόνου...

__ «Αχλαδούλα, τί κάνεις ;..» τη ρώτησα όσο πιό φυσικά μπορούσα.

Με κοίταξε, με κάποια επιφύλαξη. Άργησε κάπως να απαντήσει, σάν να το σκεφτότανε..

__ «Καλά...» είπε στο τέλος, άχρωμα.

Ένιωσα πάλι ότι την ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΑ να μου μιλήσει, χωρίς ίσως να το θέλει.. Αλλα... τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια... Δισταγμό έβλεπα στη στάση της, όχι μίσος, αντιπάθεια, ή οτιδήποτε άλλο αρνητικό.. Έτσι, επέμεινα, και της άπλωσα το χέρι μου:

__ «Σου εύχομαι Καλή χρονιά !...», της είπα.

Αυτή τη φορά, άργησε λιγότερο να ανταποκριθεί, αλλα δίστασε και πάλι. Μου έδωσε όμως το χέρι της, χωρίς να με προσβάλλει..

...αλλα και χωρίς να ανταποδόσει την ευχή!
Έμεινε απλώς σιωπηλή, να με κοιτάζει..

Κι’ εκεί, έκανα μεταβολή, και ξαναγύρισα στην αίθουσα...

----

Ήρθε ο Μήτσος απο το βάθος, και στάθηκε κοντά μου, δίπλα στην πόρτα., φορώντας το παλτό του.

__ «Πάμε να φύγουμε;..» είπε, «..η γιορτή τέλειωσε.»
__ «Πλάκα μου κάνεις;; Φεύγω τώρα εγώ, απο εδώ;», του είπα.

Χαμογέλασε, και κάθησε δίπλα μου.

__ «Μήτσο... της μίλησα !!»
__ «Άντε ! Πότε;»
__ «Προηγουμένως, τη χαιρέτησα στο διάδρομο.»
__ «Και τί σου είπε;»
__ «Με χαιρέτησε κι’ αυτή..»
__ «Ωραία λοιπόν.. Τό ‘κανες κι’ αυτό, οπότε... πάμε να φύγουμε !», κατέληξε στο συμπέρασμά του ο Μήτσος..
__ «Δέν πάω πουθενά εγώ, τώρα !..» του είπα, «..φύγε μόνος σου!».

Αλλα έμεινε εκεί, να μου κάνει παρέα..

----

Σε λίγο, η Αχλαδούλα μπήκε ξανά στην αίθουσα, και... την είδα να πηγαίνει να κάθεται στο βάθος μπροστά και να συζητάει με έναν νεαρό, γνώριμο απο τις συζητήσεις του παπα-αρμόδιου. Παραξενεύτηκα. «Μπά ! Έχει ιδιαίτερες σχέσεις με αυτόν τον τύπο;..» σκέφτηκα. Αυτό ήτανε καλό, γιατι βρήκα και ΔΕΥΤΕΡΟΝ κοινό γνωστό, εκτός του ΒΙΤΟΡΙΟ που μου δήλωσε πιό πρίν ότι είχε χάσει πιά κάθε επαφή μαζί της..

Έμεινε να συζητάει με το παιδί αυτό, όλο το υπόλοιπο βράδυ. Ο κόσμος αραίωσε επικίνδυνα, και εγώ έμεινα μόνος να την κοιτάζω, αφού και ο Μήτσος έφυγε στο μεταξύ..

Τί κούκλα !!

Φόραγε ένα μπέζ παλτό, γαλάζιο τζήν παντελόνι και μαύρη μπότα. Μιά γυναίκα που με συγκλόνιζε με την ομορφιά του κορμιού της αυτή τη φορά.. Τα πόδια της μέσα στο τζήν ήταν ένα μεγαλείο, δέν έχω ξαναδεί ωραιότερες γραμμές..

Δέν γύρισε όμως στιγμή να με κοιτάξει, όση ώρα μιλούσε με τον νεαρό.. Αλλα δέν με πείραξε αυτό.. Μου αρκούσε ότι μπορούσα να την κοιτάζω επιτέλους ΕΓΩ..

«Ψυχραιμία, kato Patissia…», έλεγα μέσα μου, «..μήν ξεχνάς, ότι είναι ΑΚΟΜΑ παντρεμένη γυναίκα..». Ναί. Το σεβόμουν αυτό. Αλλα και η ομορφιά είναι ομορφιά, και όταν τη βρίσκεις μπροστά σου... δέξου την και άσε τις μουρμούρες γι’ αργότερα..

----

Ώσπου η αίθουσα ΑΔΕΙΑΣΕ πιά..

Μείναμε μόνο οι τρείς μας εκεί !
Προφανώς... δέν με έπαιρνε να μείνω άλλο.. Ήτανε σάν να φανέρωνα ότι έμενα μόνο για εκείνη.. Κι’ αφού ΔΕΝ θα της μιλούσα περισσότερο, ακολουθώντας την υπόδειξη του παπα-αρμόδιου... έπρεπε να φύγω !

Σηκώθηκα με βαρειά καρδιά, και φόρεσα αργά το παλτό μου.
Ο παπα-αρμόδιος μπήκε σάν σίφουνας στην αίθουσα, κεφάτος, πήγε στην Αχλαδούλα και τους παρακάλεσε να φύγουν, για να σκουπιστεί η αίθουσα. Έφυγα πρίν σηκωθούν αυτοί, και βγήκα στον διάδρομο.

Κατέβηκα αργά – αργά τα σκαλοπάτια, και βγήκα έξω στην πλατεία.

Εκεί... μου ήρθε μιά νέα ΙΔΕΑ : Να περιμένω, και να προτείνω στην Αχλαδούλα να πάμε στη διπλανή καφετέρια για συζήτηση !

Ωραίο θά ‘τανε, να συνεχίζαμε έτσι...

Στάθηκα όρθιος, και περίμενα. Αλλα αυτή, αργούσε να κατεβεί..

Το ξανασκέφτηκα, και μου φάνηκε ΑΠΙΘΑΝΟ να δεχτεί κάτι τέτοιο, μεσάνυχτα σχεδόν.. Και να μας δούν οι παπάδες που θα βγούν απ’ το Πνευματικό Κέντρο ΜΑΖΙ δηλαδή; Θα παραβίαζα και την απαγόρευση του συζύγου της, να μήν πάω σ’ αυτήν πρίν βγεί το διαζύγιο.. Αλλα το πιό σημαντικό απ’ όλα ήταν ότι σκέφτηκα πως μάλλον ΘΑ ΤΗΝ ΕΝΟΧΛΟΥΣΕ να με άκουγε να της προτείνω κάτι τέτοιο..

Έτσι, άρχισα αργά-αργά, ν’ απομακρύνομαι..

Γύριζα κάθε τόσο πίσω μου, και κοίταζα πότε θα έβγαινε απο το Πνευματικό Κέντρο, αλλα δέν βγήκε.. Ώσπου έφτασα στην άκρη της πλατείας, και τότε, στο τελευταίο πισωκοίταγμά μου, την είδα να έχει βγεί έξω μαζί με τον νεαρό που συζητούσε, και να έρχονται προς το μέρος μου..

Πέρασα τον δρόμο απέναντι, και χώθηκα σε μιά γωνία να μή με δεί όταν θα με πλησίαζε. Την είδα να σταματάει με τον νεαρό στην άκρη της πλατείας, συζητώντας ακόμα..

Ανέβηκα δυό βήματα στο στενό, και ξανακοίταξα απο λίγο πιό πάνω. Το πεζοδρόμιο ήτανε άδειο, και η Αχλαδούλα με τον νεαρό είχαν εξαφανιστεί...

Αυτό ήτανε !

Πήρα μιά ανάσα ανακούφισης, και σκέφτηκα το ΓΙΑΤΙ να είναι τόσο ΔΥΣΚΟΛΟ για μένα να κάνω... ότι εκείνος ο νεαρός ! Να της μιλήσω, να την συνοδεύσω, να την καληνυχτήσω.. Απλά πράγματα, ανθρώπινα. Για μένα όμως, ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ...

----

Αλλα... πού θα μου πάει !

Απόψε, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι σύντομα θα μπορέσω να κάνω ότι ο νεαρός !

Εδώ... ολόκληρη ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ επαληθεύτηκε !!

Θυμηθείτε, ότι ο ΑΗ-ΒΑΣΙΛΗΣ έρχεται.... την Πρωτοχρονιά !

Λοιπόν, η Πρωτοχρονιά του Πνευματικού Κέντρου μας, ήτανε... σήμερα !

Είπατε τίποτα;

Κι’ άν δέν σας αρέσουν οι ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ της ζωής... τουλάχιστον θα πρέπει να παραδεχτήτε πως ήταν ΠΟΛΥ ΘΕΤΙΚΟ που ΗΡΘΕ η Αχλαδούλα ξανά στον χώρο της Εκκλησίας, απ’ την οποία υποτίθεται πως έχει απομακρυνθεί πιά...

Δέν γράφω άλλα όμως. Αρκετά σας κούρασα.

Μένω μόνος μου να χαμογελάω στη νύχτα, ανακαλύπτοντας με τη σκέψη πολύ περισσότερα ΘΕΤΙΚΑ που έγιναν αυτή τη μαγική βραδυά...

Καληνύχτα, λοιπόν.. Και καλή μας χρονιά !


----

Υ.Γ.

Το βιντεοκλίπ απο την ταινία «το φιλί της ζωής» με την Κατερίνα Παπουτσάκη, μπορεί να μοιάζει ψιλο-άσχετο, αλλα ΓΙΑ ΜΕΝΑ δέν είναι !

Κι' αυτό, εξαιτίας του ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΥ χαρακτήρα του βιντεοκλίπ, αλλα και επειδή υπάρχει αυτή η ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, για να εκφράσει τη μεγάλη μου χαρά αυτό το βράδυ...

I N T E R N A T I O N A L P O L I T I C S :
THE TRUE WORLD LEADERS
( ..AFTER THE OBAMA ELECTION.. )






My poore blog, “..savoura..” offers to the world THE TRUTH about the world leadership in our days. I’ m doing this, because i can not afford any more the LIES of the press which shows to us OBAMA as the one and only world leader.

Well, i have a great respect for president OBAMA, as i have the same respect for the ex-president Bush. But, to me, the world leaders are TWO, with the second one been the most powerful : Besides USA, is ENGLAND, working for the EU.

This situation, reminds me of the great old TV Show, “The Persuaders”, which had as its theme the partnership of two agents, the Englishman Bret Sinclair and the American Danny Wilde.

Believe it or not, THIS is our world now. And i think that it is so, for good of mankind. World needs the cooperation between USA and EU, and NOT their antagonism that produces evil such as war, terrorism, etc..

The only sad point in this, is the FAILURE of my country, Greece, to take a serious part in the new efforts of USA and ENGLAND, helping with its Balkan politics the Energy plans of England in our area.. Seems to me, that our Government is completely BLIND, and inadequate to understand the TRUE new world order..

But that’s another story..

For the moment, i send my congratulations to president OBAMA, and i hope ( i’ m sure ! ) that he will become the best American leader the world has seen for many decades..


----

Το φτωχό μου μπλόγκ, η «..σαβούρα..» προσφέρει στον κόσμο σήμερα την ΑΛΗΘΕΙΑ για την Παγκόσμια ηγεμονία στις μέρες μας. Το κάνω αυτό, επειδή έχω ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕΙ πιά απο τα ΨΕΜΜΑΤΑ των ΜΜΕ ότι ο Ομπάμα είναι ο μόνος «πλανητάρχης» και λοιπές αηδίες..

Σέβομαι τον Ομπάμα, όπως το ίδιο σέβομαι και τον προηγούμενο Αμερικανό πρόεδρο, τον Μπούς. Όμως, για μένα οι «πλανητάρχες» σήμερα είναι ΔΥΟ, με τον δεύτερο μάλιστα να είναι και ο πιό ισχυρός : δίπλα στην Αμερική του Ομπάμα, υπάρχει η ΑΓΓΛΙΑ, για λογαριασμό της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ.

Αυτή η κατάσταση, μου θυμίζει το παλιό σήριαλ, τους «Αντίζηλους» που είχε ως θέμα του τη συνεργασία δύο πρακτόρων, του Άγγλου Μπρέτ Σινκλαίρ και του Αμερικανού Ντάνυ Γουάιλντ.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι λοιπόν, ΑΥΤΟΣ είναι ο κόσμος μας σήμερα, στην πραγματικότητα. Και είναι τέτοιος, για το ΚΑΛΟ της ανθρωπότητας. Γιατι ο κόσμος χρειάζεται τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ της Αμερικής με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και ΟΧΙ τον ανταγωνισμό τους που φέρνει πολέμους, τρομοκρατία κλπ..

Το μόνο ΘΛΙΒΕΡΟ σημείο στην όλη υπόθεση, είναι η πλήρης ΑΠΟΤΥΧΙΑ της χώρας μας, της Ελλάδας, να πάρει ενεργό μέρος στη νέα κατάσταση, προωθώντας τα Αγγλικά – Ευρωπαικά Ενεργειακά πλάνα με τη Βαλκανική της πολιτική.. Μου φαίνεται σάν να είναι η κυβέρνησή μας ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΥΦΛΗ και ανίκανη να προσαρμοστει στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ «νέα τάξη πραγμάτων»..

Αλλα αυτή, είναι μια άλλη ιστορία..

Προς το παρόν, χαιρετίζω κι’ εγώ απο εδώ τον νέο πρόεδρο ΟΜΠΑΜΑ, και ελπίζω (..τί ελπίζω, σίγουρος είμαι !..) ότι θα αναδειχτεί στον καλύτερο Αμερικανό πρόεδρο των τελευταίων δεκαετιών !

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 32 :
EL
ORANGUTAN !!!





Το Σάββατο που μας πέρασε, ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΑΝ οι συζητήσεις μου με τον αρμόδιο ιερέα της ενορίας μας, για το θέμα της Αχλαδούλας. Η τελευταία μας κουβέντα κράτησε ένα 3ωρο, και κάλυψε το γεγονός της Πρωταπριλιάς ’94 δηλαδή τη δήθεν «απόπειρα βιασμού» που έκανα τότε στην Αχλαδούλα..

Του διάβασα τα γεγονότα, όπως τα εξιστορώ στο ΓΡΑΜΜΑ μου προς την Αχλαδούλα ( δέν έμαθα ποτέ τί απέγινε αυτό, άν το διάβασε ή όχι.. ) και στο τέλος μας έμεινε και στους δύο μιά πίκρα..

Ο ιερέας, μου είπε ότι ενώ σε όλη τη χρονιά που προηγήθηκε είχα φερθεί ΣΩΣΤΑ στην Αχλαδούλα... στο τέλος του αφήνω την αίσθηση ότι κάπου το μυαλό μου ΞΕΦΥΓΕ στα χωράφια κάποιας «παράνοιας» που με οδήγησε να κάνω ότι έκανα..

Τουλάχιστον όμως, παραδέχτηκε ότι :

-- σε καμμία περίπτωση δεν μιλάμε για «απόπειρα ΒΙΑΣΜΟΥ..», ούτε για εκδήλωση κάποιου «πάθους» δικού μου που... με παρέσυρε να ορμήξω στο κορίτσι ! Ειδικά αυτό το τελευταίο ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, γιατι ΑΥΤΗ ήταν η εντύπωσή του αρχικά, πρίν ξεκινήσουμε αυτή τη σειρά συζητήσεων !

-- το δέ γράμμα μου ( του το διάβασα όλο, αλλα ΔΕΝ του το έδωσα..) του φάνηκε λεπτομερέστατο, ειλικρινές και βαθύ, και τέτοιο που ΠΕΙΘΕΙ τον οποιονδήποτε για την αλήθεια των προθέσεών μου.

----

Έγινε λοιπόν, μιά σημαντική προσέγγισή μου με την Ενορία πλέον..

Όμως !

Κάποια πράγματα... με θλίβουν ακόμη, όσον αφορά την Εκκλησία και τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει :

Η αίσθηση της «παράνοιας» για μένα, του ιερέα, θεωρώ ότι είναι ΒΕΒΙΑΣΜΕΝΗ και ΠΡΟΧΕΙΡΗ. Δέν κάθησε να ΣΚΕΦΤΕΙ το πρόβλημα που αντιμετώπιζα, αλλα απλώς ΕΝΙΩΣΕ μιά «παράνοια» υποτίθεται, στα σκεπτικά μου..

Προκύπτει ξανά δηλαδή, το ΠΡΟΒΛΗΜΑ των ανθρώπων που ζούν με το τί ΝΙΩΘΟΥΝ, και όχι με το πού μπορεί να τους οδηγήσει η ψύχραιμη σκέψη και εξέταση της ζωής..

Αυτό... με θλίβει ! Δέν είναι δυνατόν να με καταλάβουν έτσι ! Γιατι η ενέργεια της Πρωταπριλιάς ’94 είναι ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ, και ξεφεύγει απο τα «αναμενόμενα πλαίσια» της καθημερινής μας εμπειρίας.. Έτσι, ο κάθε άνθρωπος ΝΙΩΘΕΙ ΑΒΟΛΑ απέναντί της, την αισθάνεται σάν κάτι λαθεμένο και «παρανοϊκό».. Πλήν όμως, η ενέργεια έχει ένα σκεπτικό που :

-- βασίζεται στην ύπαρξη ενός ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ, που προκύπτει μέσα απο τη θεωρία της Ψυχολογίας του εφήβου.
-- δίνει μιά ΛΥΣΗ στο πρόβλημα αυτό, δική μου μέν αναγκαστικά, πλήν όμως βασισμένη σε μιά ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗ.

Άν λοιπόν ένας ιερέας ΔΕΝ κατανοεί την ύπαρξη και τη σοβαρότητα του ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ, τότε... ΠΏΣ να μήν του φανώ «παρανοϊκός»;;
Κι’ άν κατανοήσει την ύπαρξη του προβλήματος, αλλα ΔΕΝ προσέχει τη ΛΟΓΙΚΗ στο σκεπτικό που συνδέει το ΠΡΟΒΛΗΜΑ με τη ΛΥΣΗ που πήγα να δόσω... πάλι παρανοϊκά θα του φαίνονται όλα !

Σκέφτομαι ότι το ανάλογο είναι να διάβαζε κάποιος το 1905 τα συμπεράσματα του Αϊνστάιν για τη θεωρία της σχετικότητας, χωρίς να κάνει τον κόπο να τη μελετήσει, αλλα να την κρίνει με βάση το πώς ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ο ίδιος.. «Παρανοϊκή» θα την χαρακτήριζε !

----

Μιά ΔΕΥΤΕΡΗ αντίδραση του ιερέα, που με ενοχλεί, είναι η ΜΕΓΑΛΗ «ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ» που δείχνει για την Αχλαδούλα, με λόγια όπως:

__ «..τώρα πιά, η ζωή της είναι αλλού, και δέν νομίζω να θελήσει να κάτσει να ασχοληθεί με τα παλιά..»
__ «..μπορεί και να μή θέλει να συζητήσει για αυτό το ζήτημα, γιατι την πληγώνει συναισθηματικά..»
__ «..οι άνθρωποι, ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ δέν τα συζητούν με τον οποιονδήποτε..!! Τα συζητάνε με τον σύντροφό τους, και μόνο !!..»

Διαφωνώ πλήρως με αυτές τις νοοτροπίες.

Για μένα, ο άνθρωπος πρέπει να έχει το ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ στη ζωή του.. Όχι να φοβάται να προχωρήσει, και να κρύβεται πίσω απο τα συναισθήματά του..

Το συναίσθημα δέν είναι ΤΟ ΠΑΝ . Η αλήθεια όμως... είναι !!

Έτσι πιστεύω. Και δυστυχώς... βλέπω ότι η Εκκλησία ΔΕΝ σκέφτεται έτσι ! Για τους ιερείς, πνευματικούς κλπ, ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ της Αχλαδούλας έχει τον πρώτο λόγο!

Έτσι όμως.... μου φαίνεται πως καταλήγουμε σε μιά ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, στην οποία οι άνθρωποι ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ απλώς, χωρίς να σκέφτονται και να ψάχνουν τη ζωή..

Μου φαίνεται πως καταλήγουμε σε μιά ΖΩΩΔΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, να υπηρετούμε τα βασικά ένστικτα της φύσης, και ΟΧΙ τον «πολιτισμένο άνθρωπο», τον... «Homo Sapiens», που με το μυαλό του ανέβηκε ένα σκαλί πάνω απο τα ένστικτα και την αίσθηση της εμπειρίας, στην ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ της φύσης..
Κι’ αυτό είναι που με θλίβει ακόμα, στην Εκκλησία.. Πώς να τους το εξηγήσω όμως;;

Μέχρι να μπορέσω... τους αφιερώνω το τραγούδι του βιντεοκλίπ, που μιλάει ακριβώς για τον άνθρωπο του ενστίκτου, για τον έρωτα ως εκδήλωση της φύσης, ως «βασικό ένστικτο» θα λέγαμε...

Έτσι ερωτευόμαστε, λοιπόν;

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 31 :
ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ...
...ΧΑΣΤΟΥΚΙΖΕΙ !





Περνάω δραματικές μέρες, τόσο απο πλευράς υγείας, όσο και απο πλευράς ψυχολογικής. Και στενοχωριέμαι, γιατι σκέφτομαι ότι ΑΝ η ψυχολογία μου μπορούσε να φτιάξει προς το καλύτερο, ίσως τότε και τα προβλήματα υγείας που με βασανίζουν να μήν ήταν τόσο έντονα.. Πχ, απο τις 22 Δεκέμβρη έχω ΑΫΠΝΙΕΣ και κοιμάμαι μόνο 1 ώρα κάθε 24ωρο !... ΑΥΤΟ, είναι μάλλον ψυχολογικό πρόβλημα παρά πρόβλημα της αρρώστειας μου..

Θα μου πείτε όμως, και ΓΙΑΤΙ να έχω πρόβλημα ψυχολογικό; Μήπως στοχεύω σε ανέφικτους στόχους, και πικραίνομαι που δέν τους φτάνω; Μήπως φταίω ΕΓΩ δηλαδή;

Νομίζω... πως ΔΕΝ είναι έτσι !

Με λύπη βλέπω και διάφορους ΑΛΛΟΥΣ ανθρώπους γύρω μου, να... βάζουν ένα χεράκι ο καθένας τους, για να κάνουν την ζωή μου χειρότερη !


----

Συγκεκριμμένα :

ΔΥΟ άνθρωποι – κλειδιά στο θέμα της Αχλαδούλας, εμφάνισαν μιά συμπεριφορά «μπρός – πίσω» απέναντί μου, διπρόσωπη δηλαδή.. Αρχικά έδειξαν έντονη διάθεση να με βοηθήσουν, αλλα μετά... αποσύρθηκαν ΣΙΩΠΗΡΑ στην ιδιωτική τους σφαίρα !

-- Ο ΒΙΤΟΡΙΟ, στενός οικογενειακός φίλος της Αχλαδούλας, ενώ αρχικά είπε πως θα μου έδινε τη διεύθυνση και το τηλέφωνό της, στη συνέχεια... τά ‘κανε γαργάρα ! Επίσης, ενώ αρχικά με αντιμετώπισε ζεστά, ήρθε μάλιστα και στο Νοσοκομείο και με επισκέφθηκε ( ΠΟΛΥ μεγάλη ανακούφιση για μένα, αυτό...! ), στη συνέχεια με... ξέχασε, δέν μου τηλεφώνησε ούτε για να ευχηθεί στις γιορτές, και με έχει φέρει σε ένα σημείο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ άν θα πρέπει να τον ενοχλήσω πιά εγώ, ή να πάρω το «μήνυμα» και να τον αφήσω στην ησυχία του...

Χτές Δε 12/1 του τηλεφώνησα το πρωϊ. Μου είπε ότι θα με πάρει το βράδυ για να πάμε για καφέ. Περίμενα αγωνιωδώς... αλλα ΤΙΠΟΤΑ..

Να με ξέχασε άραγε; Περίμενα σήμερα τότε, να μου τηλεφωνήσει για να μου εξηγήσει τί έγινε. Και πάλι... ΤΙΠΟΤΑ...

-- Ο μικρός αδερφός της Αχλαδούλας, ο Αχλάδης, ενώ τηλεφωνηθήκαμε πρίν τα Χριστούγεννα και κανονίσαμε να έρθει μιά Κυριακή μετά την Εκκλησία να τα πούμε... δέν ήρθε ακόμα !

Ούτε πήρε ποτέ κανένα τηλέφωνο, να μου πεί μιά δικαιολογία για το ότι δέν μπόρεσε να έρθει τόσον καιρό, κλπ...

Τίποτα ! Έτσι..
Μιά σιωπή, στα όρια της περιφρόνησης.


----

Έχει αρχίσει να με ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ αυτή η κατάσταση..
Δηλαδή... ΠΟΙΟΣ είμαι εγώ, ρε παιδιά, για να μου φέρεστε έτσι;;;

Βλέπω μιά ΠΛΗΡΗ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ προς το πρόσωπό μου. Και οι δύο φαίνεται να νιάζονται για τον δικό τους χρόνο και τα γεγονότα της ζωής τους, και ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ότι εγώ τους περιμένω με αγωνία, και όταν δέν επικοινωνούν μαζί μου με στενοχωρούν...
Με στενοχωρούν δέ... ενώ ξέρουν ότι έχω καρκίνο ! Ένας λόγος παραπάνω δηλαδή, που θα έπρεπε να τους κάνει πιό ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΥΣ απέναντί μου. Αμ δέ !

Απορώ, με αυτή τη συμπεριφορά, πολύ περισσότερο δέ, επειδή και οι δύο άνθρωποι είναι αξιόλογοι, και ΔΕΝ τους χαρακτηρίζει επιπολαιότητα και απροσεξία στις πράξεις τους..

Κι’ έτσι... καταλήγω μοιραία σε ΜΑΥΡΕΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ, που μου ρίχνουν την ψυχολογία στο ναδίρ : Δέν είναι ΑΥΤΟΙ που φταίνε, αλλα Η ΖΩΗ, ο Θεός !...

Η Ζωή με οδηγεί σε ΑΔΙΕΞΟΔΟ στο θέμα της Αχλαδούλας.. Σάν τον Αβραάμ, που οδηγήθηκε να θυσιάσει τον γιό του, με οδηγεί κι’ εμένα να θυσιάσω τελείως την Αχλαδούλα μέσα μου..

Άρα.. έχω ΠΑΘΟΣ γι’ αυτήν, όχι αγάπη..

Κι’ έτσι, ότι κι’ άν κάνω για να την προσεγγίσω, είναι ουσιαστικά καταδικασμένο μοιραία, απ’ τη ζωή..

Αυτά σκέφτομαι, και δέν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδυα.

Νιώθω ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ, σε βαρύ και ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ μάλιστα, αδιέξοδο..

Με τα ΧΑΣΤΟΥΚΙΑ της ζωής, να διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς τελειωμό...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 30 :
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ...
ΒΑΛΚΥΡΙΑ !!!





Άβυσσος, η ψυχή του ανθρώπου !

Απο τις 22 Δεκεμβρίου βασανίζομαι απο διάρροιες, που με κρατάνε ξάγρυπνο με μόνο 1 ώρα ύπνο κάθε 24ωρο.. Ο Ακτινολόγος αποδίδει τις διάρροιες στην ακτινοθεραπεία που κάνω, αλλα την αϋπνία ΔΕΝ μπορεί να την εξηγήσει...

Σήμερα των Θεοφανείων λοιπόν, ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ 7-8 το πρωϊ, μετά απο νύχτα ξαγρύπνιας πάλι.. Και όχι μόνο κοιμήθηκα, αλλα... είδα και ΟΝΕΙΡΟ !

Και ΤΙ όνειρο μάλιστα ! Με την Αχλαδούλα !!

----

Καθόμουνα λέει, σε ένα στρογγυλό τραπέζι στη σάλα του σπιτιού μου. Απέναντί μου ακριβώς καθόταν η Αχλαδούλα, και δίπλα ένας τύπος που έπαιζε τον ρόλο του «υποψήφιου επόμενου συζύγου της». Δίπλα του, στα αριστερά μου, καθότανε ο πατέρας μου που όλο κάτι έλεγε προς το ζευγάρι, χωρίς όμως να ξέρει τη σχέση αυτών των ανθρώπων με εμένα.

Ήτανε κάτι σάν γιορτή, γιατι αρκετοί άνθρωποι κυκλοφορούσαν στο σπίτι με ποτά στα χέρια. Μιά γιορτή που κάποιοι, άγνωστοι σε μένα, την είχαν οργανώσει στο σπίτι μου, τυχαία.. Η Αχλαδούλα είχε έρθει με τον συνοδό της για τη γιορτή, όχι για μένα, και τυχαία βρεθήκαμε αμίλητοι να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι..

Ακουγόταν μιά μουσική, που μου φάνηκε συναισθηματική, και εξευγενισμένη. Δέν ήξερα τί ήτανε.. Στο μυαλό μου όμως, είχε σφηνωθεί η λέξη «Βαλκυρία.... Βαλκυρία...» σάν το όνομα της μουσικής, λές και κάποιος μου την υπέβαλλε στον εγκέφαλο.. Η Αχλαδούλα και ο συνοδός της, άκουγαν εκστασιασμένοι τη μουσική, ευτυχισμένοι και οι δύο.

Εγώ, έβραζα μέσα μου. Ο τύπος, φαινότανε σάν «κουλτουριάρης», μέτριο ανάστημα με γυαλάκια και διανοουμενίστικη αθώα φάτσα, σάν τους πάλαι ποτέ κουλτουριάρηδες του Συνασπισμού.. Αισθηματίας φανερά, με έκανε να σκέφτομαι ότι εκείνος είχε μάθει στην Αχλαδούλα να αγαπάει τέτοιες μουσικές, και μέσα απο αυτές τους συναισθηματικούς τύπους – καμμία σχέση με εμένα δηλαδή... Εξ ού και τα νεύρα μου εκείνη τη στιγμή...

Κάποια στιγμή, δέν άντεξα άλλο !

Χτύπησα την παλάμη μου στο τραπέζι για να τους ξυπνήσω, κοίταξα την Αχλαδούλα στα μάτια αυστηρά, και της είπα νευριασμένος :

__ «..Καλή η μουσική, αλλα μπορείς να μου πείς πού κολλάμε ΕΣΥ και ΕΓΩ σ’ αυτήν;..».
Την μάλωνα, σάν να της έλεγα δηλαδή «..τί τις θές τις συναισθηματικές μουσικές ΕΣΥ, όταν δέν μου μιλάς 15 χρόνια;... Έχει κανένα συναισθηματισμό, καμμιά ανθρωπιά, αυτή η κατάσταση μεταξύ μας;;»

Αυτή με κοίταξε, σάν να κατάλαβε τί ήθελα να πώ. Αλλα προτίμησε να μή μιλήσει, σάν να ήθελε με τη σιωπή να μου δόσει την απάντησή της..

Αλλα το ΠΑΡΑΠΟΝΟ είχε φουντώσει για τα καλά πιά μέσα μου, και με έπνιγε.. Δέν ήθελα κάν να σκεφτώ μήπως είχε δίκιο με τη σιωπή της, άν και μέσα μου ένιωθα πως έπρεπε να προσέξω τη στάση της.. Εκνευρισμένος, σηκώθηκα τελικά και έφυγα απ’ το τραπέζι. Πήγα πίσω στο σπίτι, στο πίσω μπαλκόνι να πάρω αέρα.. Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι αργίας, και πολλές νοικοκυρές μπαινόβγαιναν στα μπαλκόνια τους απέναντι δίνοντας ζωντάνια στις πολυκατοικίες της γειτονιάς..Δέν ηρέμησα όμως, αντίθετα το δίκιο μου με έπνιγε και ξαναγύρισα μέσα πιό επιθετικός..

Θρονιάστηκα ξανά στη θέση μου, και συνέχισα να της μπαίνω όλο και πιό άσχημα. Την κατηγορούσα ότι στην πραγματικότητα κοιτάει μόνο το ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ., που το καλύπτει πίσω απ’ το συναίσθημα για να το εξαγιάζει.. Και ότι, δέν έχει τα κότσια να κάνει συζήτηση με βάση τη ΛΟΓΙΚΗ, για να της το δείξω αυτό.. Βάζει πάντα ένα συναισθηματικό φράγμα στη λογική, και έτσι αποφεύγει την αλήθεια..

Αυτή παρέμενε σιωπηλή, σκεφτική, και στο τέλος την είδα να σηκώνεται απο τη θέση της για να με αναγκάσει να σταματήσω την κουβέντα αυτή, που για εκείνη δέν είχε νόημα.. Έκανε το γύρο του τραπεζιού και βρέθηκε πίσω μου, ενώ εκείνη την ώρα ο κόσμος άρχισε να φεύγει, και ο χώρος άδειασε κάπως.. Σηκώθηκα και πήγα ξωπίσω της, και συνέχιζα την λεκτική μου επίθεση παρά το ότι ένιωθα μέσα μου πως το παράκανα.. Εκείνη, είχε πιάσει τα δύο φύλλα μιάς σπαστής πόρτας, και είχε χωθεί ανάμεσά τους σάν να ήθελε να κρυφτεί, για να με αποφύγει.. Πήγα πίσω απο την πλάτη της όμως, και συνέχιζα...

----

Η γιορτή τέλειωσε, και βρεθήκαμε όλοι έξω σε έναν επαρχιακό δρόμο.. Η Αχλαδούλα και ο συνοδός της θα έμεναν στο σπίτι, και εκεί θα συνέχιζαν τη ζωή τους σάν ζευγάρι πλέον.. Ήταν αναπόφευκτο. Ήτανε η επιλογή της. Εγώ, θα έφευγα με ένα παλιό λεωφορείο που στάθμευε πιό πέρα, μαζί με κάτι εξοδούχους φαντάρους, για να γυρίσω στο στρατόπεδο..

Με άδεια ψυχή, εκνευρισμένος ακόμα όμως, μπήκα στο λεωφορείο και κάθησα στο τελευταίο κάθισμα.. «Και τώρα, τί κατάλαβα;..», έλεγα μέσα μου, «..διεκδίκησα το δίκιο μου επιτέλους, της τά ‘πα, και ξαναγύρισα τη μοναξιά μου... Κι’ άν φύγει το λεωφορείο απο εδώ, τότε δέν πρόκειται να την ξαναδώ ποτέ πιά, οριστικά...».

Ένας κόμπος μ’ έπνιγε.
Και ο οδηγός, έβαλε μπροστά τη μηχανή κι’ έκλεισε την πόρτα...

----

Ξύπνησα απορημένος.

Άν είναι δυνατόν, εδώ κάνω αμάν να την ξαναδώ την Αχλαδούλα τόσον καιρό, και να την βλέπω στον ύπνο μου και να.... τσακώνομαι μαζί της !! ΑΥΤΟ θέλω πραγματικά, δηλαδή; Να διεκδικήσω «το δίκιο μου» εις βάρος της;;

Και... αυτή η λέξη, η «Βαλκυρία»... τί είναι;;;
Μου φάνηκε πως κάπου την είχα ξανακούσει, χωρίς όμως να ξέρω ακριβώς περι τίνος πρόκειται.. Ίσως, μιά αρχαία Ελληνική θεότητα, ή ακόμα και όνομα κάποιας ταξιαρχίας του Χίτλερ !! Κάτι τέτοια υπέθετα, αλλα δέν κολλούσαν στο όνειρο..

Ώσπου, τό βράδυ αργά έψαξα στο Ίντερνετ. Και... ορίστε τί βρήκα στη «Βικιπαίδεια»:
-- «Βαλκυρία», είναι όνομα ΟΠΕΡΑΣ του Βάγκνερ !!
-- «Βαλκυρίες», ήταν «ελάσσονες θηλυκές θεότητες στη ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, που υπηρετούν τον Οντίν. Η ονομασία τους σημαίνει ΑΥΤΕΣ, ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΕΣ»...... !!!

Αυτά... άν μή τι άλλο, είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ !

-- Πρώτον, επειδή είμαι ΑΣΧΕΤΟΣ με την Κλασσική μουσική, και απορώ πού στο καλό βρέθηκε στο μυαλό μου η «Βαλκυρία» του Βάγκνερ, συνδυασμένη με μουσική μάλιστα, στον ύπνο μου !!!

-- Δεύτερον... αυτό το «αυτές, που επιλέγουν τους σφαγιασθέντες»... ταιριάζει ανατριχιαστικά στην περίπτωσή μου με την Αχλαδούλα ! Γιατι... «Σφαγιασμένος» είμαι κι’ εγώ, με τα 15 χρόνια ΜΗ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, άν το καλοσκεφτεί κανείς...

Είπατε τίποτα;