ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 33 :
Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ...
...ΑΗ – ΒΑΣΙΛΗ !!!






Θυμάστε εκείνη την ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ της άγνωστης γυναίκας στο σιδεράδικο της γειτονιάς μου, ότι ο... Αη-Βασίλης...
__ «Θα ‘ρθή, κύριέ μου !! Εφέτος θα ‘ρθή, θα το δείτε !!!»

Άν όχι, ξαναδιαβάστε την «Ανάσταση / 29», για να το θυμηθείτε.

----

Απόψε Τρίτη το βράδυ, έγινε η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΙΤΑΣ του Πνευματικού Κέντρου της γειτονιάς μου. Ο παπα-αρμόδιος, υπεύθυνος ιερέας του Κέντρου, με είχε προσκαλέσει κι’ εμένα αλλα και κανα ‘δυό άλλους φίλους που ακόμα δραστηριοποιούνται εκεί..

Περίμενα λοιπόν με αγωνία να πάω, γιατι υπήρχε και ξεχωριστό ενδιαφέρον για μένα, επειδή ΕΚΕΙ θα συναντούσα ξανά τον ΒΙΤΟΡΙΟ, τον φίλο της Αχλαδούλας που έχω χάσει εδώ και ένα μήνα περίπου. Και τον ήθελα, για να τον ρωτήσω για κάποια πράγματα σχετικά με εκείνη..

Πήγα λοιπόν, λίγο μετά τις 9 το βράδυ και... βρέθηκα σε μιά αίθουσα ΚΑΤΑΜΕΣΤΗ απο κόσμο !! Απόρησα, αφού άλλες φορές συναντούσα μόνο 20 ανθρώπους στις συζητήσεις του παπα-αρμόδιου ( διαβάστε την ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 26 και ακούστε ειδικά το τραγούδι !! ). Σήμερα όμως, μέτρησα πάνω απο 70 άτομα στριμωγμένα στις καρέκλες που γέμιζαν την αίθουσα, σάν τον παλιό καλό καιρό του σημερινού Μητροπολίτη, όταν έκανε εκείνος τις συζητήσεις αυτές στην ενορία μας..

Δέν έβρισκα θέση να καθήσω, και στάθηκα αρχικά όρθιος στην πόρτα. Γρήγορα όμως είδα τους «δικούς μου» να μου κάνουν νεύμα απο το βάθος της αίθουσας, και πήγα και κάθησα μαζί τους στην τελευταία σειρά των καθισμάτων..

Ο παπα-αρμόδιος, σε σύντομο λόγο του είπε ότι
__ «..καταλαβαίνω ότι ξαφνιαστήκατε σήμερα, αλλα είπαμε να πρωτοτυπήσουμε, και ΚΑΛΕΣΑΜΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΠΕΡΑΣΑΝ απο τις συζητήσεις του Πνευματικού Κέντρου τα τελευταία 10 χρόνια...»

Κοίταξα γύρω. Μιά ΠΙΚΡΑ με κατέλαβε : ούτε η Αχλαδούλα είχε έρθει, ούτε ο σύζυγός της.. Άρα... ΔΕΝ κλήθηκαν ακριβώς ΟΛΟΙ... Κρίμα.. Ένας άλλος ιερέας, πήρε τον λόγο :
__ «..Το κάναμε αυτό, γιατι μας ενδιαφέρει να βρεθήτε ξανά όσοι ερχόσασταν κάποτε εδώ, και να φανεί η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ εξέλιξη της ζωής του καθενός σας..».

Πράγματι, οι «μικρές ηλικίες», οι φοιτητοπαρέες δηλαδή που πάνε ακόμα στις συζητήσεις αυτές, ήτανε μόνο λίγα άτομα χαμένα μπροστά – μπροστά στην αίθουσα, δίπλα στους ομιλητές ιερείς. Απο εκεί και πέρα, ως το τέλος, η μέση ηλικία ήταν τα 30-40, και κυριαρχούσαν τα παντρεμένα ζευγάρια, αλλα και γυναίκες μόνες ακόμα, και... όμορφες !! Ήταν μιά ατμόσφαιρα ΜΟΝΑΔΙΚΗ, ζεστή, ανθρώπινη, και τέτοια που με έκανε να νιώθω περίφημα..

Η πίτα κόπηκε, τη φάγαμε, μαζί και διάφορα φαγητά και γλυκίσματα, ήπιαμε κοκα-κόλα και κρασί, η παρέα όλη ευθύμησε, και ένας ιερέας γνώστης του βιολιού άρχισε τη μουσική, που κατέληξε σε τραγούδια και... χορούς !

Καταπληκτική εκδήλωση, άριστα 10 με τόνο !

----

Κάποια στιγμή, μετακινήθηκα κοντά στον ΒΙΤΟΡΙΟ, και του έπιασα την κουβέντα για την Αχλαδούλα. Είπε ότι την έχει χάσει κι’ αυτός, δέν ξέρει πού μένει τώρα που είναι σε διάσταση με τον σύζυγό της.. Είπαμε πολλά, που δέν είναι ανάγκη να τα μεταφέρω εδώ, η ουσία είναι πως κάποια στιγμή έφυγε, γύρω στις 11μμ, χωρίς η συζήτηση να μου προσφέρει τίποτα το καινούριο... Με προβλημάτισε κιόλας, η τελευταία του κουβέντα :

__ «..Να ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ να τα ξαναφτιάξει η Αχλαδούλα με τον σύζυγό της, άν θέλεις πραγματικά το καλό της ! Γιατι ο σύζυγός της είναι πολύ καλό παιδί, όπως είναι και η Αχλαδούλα...»

Και μ’ αυτά, έφυγε...

Αφήνοντάς με χωρίς ενδιαφέρον πιά εκεί, έτοιμο να φύγω κι’ εγώ, αφού οι περισσότεροι είχαν ήδη φύγει και η γιορτή τελείωνε..

----

Ο Μήτσος δίπλα μου, είχε ένα κεφάλι καζάνι απ’ το κρασί. Εγώ δέν είχα πιεί, αλλα δυσκολευόμουνα πολύ να κάθομαι στις ξύλινες καρέκλες, λόγω της αρρώστειας μου.. Κάποια στιγμή μού ήρθε διάρροια (..με βασανίζει ένα μήνα τώρα, εξαιτίας των Ακτινοθεραπειών που κάνω.. ) και έφυγα στη γειτονική καφετέρια, στην τουαλέτα της.. Τα τραγούδια, ακούγονταν έξω στην πλατεία, ομορφαίνοντας την ατμόσφαιρα της γειτονιάς... Γύρισα σε λίγο, και κάθησα ξανά με τον Μήτσο.

__ « Η κοπέλλα που τραγουδάει, έχει καταπληκτική φωνή !..» παρατήρησε, και τον είδα εντυπωσιασμένο να είναι αραχτός με το κρασί, και να την θαυμάζει.. Όντως !! Είχε ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ καλή φωνή, επαγγελματική θα έλεγα, που δέν περιμένεις να τη συναντήσεις σε τέτοια εκδήλωση..

Μείναμε λοιπόν, να την απολαμβάνουμε και οι δύο..

__ «Αχλαδούλα ! Αχλαδούλα...» ακούστηκαν κάτι φωνές στ’ αυτιά μου, εκεί που σχεδόν είχα αφοσιωθεί στο τραγούδι. Μου φάνηκε πως ήταν η δική μου σκέψη που έλεγε αυτό το όνομα, αλλα ξαφνικά σάν να ξύπνησα απο λήθαργο, συνειδητοποίησα ότι κάποιοι άλλοι το πρόφεραν, και μάλιστα είδα κίνηση ανθρώπων προς την πόρτα της αίθουσας, σάν να θέλουν να προϋπαντήσουν κάποιον.. Λές ;

Κοίταξα με κομμένη ανάσα την πόρτα. Μιά θάλασσα απο ξανθά μαλλιά εμφανίστηκε ξαφνικά, και κοντοστάθηκε εκεί. Η... ΑΧΛΑΔΟΥΛΑ !!!

«Πώ – πώ...» είπα μέσα μου. Αυτή, κι’ άν ήταν έκπληξη !

----

Δέν με είδε, γιατι είχε γυρισμένη πλάτη προς τη μεριά μας. Και... δέν πρόλαβε να πάει παραμέσα στην αίθουσα, γιατι σηκώθηκαν σχεδόν ΟΛΟΙ οι παραβρισκόμενοι εκεί, κι’ έτρεξαν να την χαιρετήσουν ! Ευχαριστημένη φανερά αυτή, άλλαζε φιλιά και ευχές για πολλά λεπτά της ώρας, λές και ήταν... η νύφη της βραδυάς, και ΟΛΟΙ θα περνούσαν απο μπροστά της !

Μου έκανε εντύπωση η ευχαρίστησή της που ξανάβλεπε παλιούς γνωστούς και γνωστές. Αφού... η εικόνα που είχα γι’ αυτήν πιά, ήταν ότι έχει ΞΕΚΟΨΕΙ απο την Εκκλησία... τότε ΠΩΣ εξηγείται αυτή η χαρά της για τον κόσμο του Πνευματικού Κέντρου; Την χαιρέτησαν εγκάρδια και οι ιερείς, και ανταπέδωσε με σεβασμό, σάν καλή Χριστιανή, σάν να μήν έχει αλλάξει τίποτα στη νοοτροπία της.. Γιά κοίτα, φίλε μου !...

Ξαφνικά.... οι χαιρετούρες τελείωσαν, και η Αχλαδούλα ΞΑΝΑΒΓΗΚΕ απο την αίθουσα, έξω στον διάδρομο. Πανικοβλήθηκα !

__ «Ρε Μήτσο... λές να μας φύγει;;», τον ρώτησα. Ο Μήτσος χαμογέλασε..

Εγώ σηκώθηκα αμέσως, να πάω στον διάδρομο να δώ τί γίνεται.

__ «Θα... πάω να την χαιρετήσω κι’ εγώ !», του είπα.
__ «Ρε, κάτσε στ’ αυγά σου καλύτερα.. τί πάς να μπλέξεις..», μουρμούρισε.
__ «Θα την χαιρετήσω ! Δέν γίνεται..» είπα, και πήγα προς την πόρτα.

Βγήκα στον διάδρομο, και ηρέμησα. Δέν είχε φύγει. Την είδα μέσα στο διπλανό δωματιάκι με τα γλυκά, να χαιρετιέται και να μιλάει πάλι με διάφορες φίλες και φίλους της.. Γύρισα στην αίθουσα, πάνω που η μουσική τελείωσε μέσα σε δυνατά χειροκροτήματα. Έπιασα μιά καρέκλα ΔΙΠΛΑ στην πόρτα, και περίμενα να την δώ όταν θα ξανάμπαινε στην αίθουσα.. Ο παπα-αρμόδιος με είδε, και με πλησίασε χαμογελαστός :

__ «Θα... της μιλήσω !..» του είπα.
__ «Όχι !..», είπε, «..καλύτερα να ΜΗΝ το κάνεις απόψε αυτό ! Όχι τώρα !»
__ «Μα... δέν πρέπει να την χαιρετήσω, αφού ήρθε;», επέμεινα.
__ «Άστο, άλλη φορά..!» είπε, και γύρισε να απομακρυνθεί. Ξαφνικά κοντοστάθηκε, και στράφηκε ξανά σε μένα, και μου είπε :
__ «Άαα..! Άν εννοείς απλώς να την χαιρετήσεις, κάντο ! Εγώ σου λέω να μήν της ανοίξεις συζήτηση για τα παλιά !»
__ «Όχι βέβαια...» του είπα. Καταλάβαινα κι’ εγώ, ότι ήταν πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο.. Πρώτα έπρεπε να σπάσω τον πάγο 15 χρόνων ΜΗ – ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Και μετά... έχει ο Θεός !

----

Αλλα η Αχλαδούλα αργούσε.. Περιέργως, έμενε καθηλωμένη στο μικρό διπλανό δωματιάκι, και κάπου παρεξηγήθηκα γιατι σκέφτηκα ότι μπορεί να τό ‘κανε επίτηδες, για να με αποφύγει ! Αλλα δέν το πίστευα αυτό... Άν ήθελε να με αποφύγει, απλώς δέν θα ερχότανε καθόλου..

Έτσι, σηκώθηκα και ξαναβγήκα στον διάδρομο.

Την είδα ακριβώς έξω απ’ την πόρτα, στον διάδρομο, να συζητάει με δυό νεαρές φίλες της, που στέκονταν μπροστά της δεξιά και αριστερά της.. Αποφασισμένος, πήγα κι’ εγώ εκεί, και στάθηκα στο κέντρο, μπροστά ακριβώς στην Αχλαδούλα, αμίλητος. Περίμενα μιά διακοπή της κουβέντας τους, για να μιλήσω. Και όντως, η διακοπή έγινε, αρκετά σύντομα.

Τήν κοίταξα στο πρόσωπο. Είχε βαμμένα μάτια, αλλα ήταν κάτω απ’ αυτά η γνώριμη Αχλαδούλα, με τη μεγάλη της ομορφιά, που είχε όταν ήτανε κορίτσι. Τίποτα απο τα μαγικά της χαρακτηριστικά δέν είχε χαθεί, στο πέρασμα του χρόνου...

__ «Αχλαδούλα, τί κάνεις ;..» τη ρώτησα όσο πιό φυσικά μπορούσα.

Με κοίταξε, με κάποια επιφύλαξη. Άργησε κάπως να απαντήσει, σάν να το σκεφτότανε..

__ «Καλά...» είπε στο τέλος, άχρωμα.

Ένιωσα πάλι ότι την ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΑ να μου μιλήσει, χωρίς ίσως να το θέλει.. Αλλα... τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια... Δισταγμό έβλεπα στη στάση της, όχι μίσος, αντιπάθεια, ή οτιδήποτε άλλο αρνητικό.. Έτσι, επέμεινα, και της άπλωσα το χέρι μου:

__ «Σου εύχομαι Καλή χρονιά !...», της είπα.

Αυτή τη φορά, άργησε λιγότερο να ανταποκριθεί, αλλα δίστασε και πάλι. Μου έδωσε όμως το χέρι της, χωρίς να με προσβάλλει..

...αλλα και χωρίς να ανταποδόσει την ευχή!
Έμεινε απλώς σιωπηλή, να με κοιτάζει..

Κι’ εκεί, έκανα μεταβολή, και ξαναγύρισα στην αίθουσα...

----

Ήρθε ο Μήτσος απο το βάθος, και στάθηκε κοντά μου, δίπλα στην πόρτα., φορώντας το παλτό του.

__ «Πάμε να φύγουμε;..» είπε, «..η γιορτή τέλειωσε.»
__ «Πλάκα μου κάνεις;; Φεύγω τώρα εγώ, απο εδώ;», του είπα.

Χαμογέλασε, και κάθησε δίπλα μου.

__ «Μήτσο... της μίλησα !!»
__ «Άντε ! Πότε;»
__ «Προηγουμένως, τη χαιρέτησα στο διάδρομο.»
__ «Και τί σου είπε;»
__ «Με χαιρέτησε κι’ αυτή..»
__ «Ωραία λοιπόν.. Τό ‘κανες κι’ αυτό, οπότε... πάμε να φύγουμε !», κατέληξε στο συμπέρασμά του ο Μήτσος..
__ «Δέν πάω πουθενά εγώ, τώρα !..» του είπα, «..φύγε μόνος σου!».

Αλλα έμεινε εκεί, να μου κάνει παρέα..

----

Σε λίγο, η Αχλαδούλα μπήκε ξανά στην αίθουσα, και... την είδα να πηγαίνει να κάθεται στο βάθος μπροστά και να συζητάει με έναν νεαρό, γνώριμο απο τις συζητήσεις του παπα-αρμόδιου. Παραξενεύτηκα. «Μπά ! Έχει ιδιαίτερες σχέσεις με αυτόν τον τύπο;..» σκέφτηκα. Αυτό ήτανε καλό, γιατι βρήκα και ΔΕΥΤΕΡΟΝ κοινό γνωστό, εκτός του ΒΙΤΟΡΙΟ που μου δήλωσε πιό πρίν ότι είχε χάσει πιά κάθε επαφή μαζί της..

Έμεινε να συζητάει με το παιδί αυτό, όλο το υπόλοιπο βράδυ. Ο κόσμος αραίωσε επικίνδυνα, και εγώ έμεινα μόνος να την κοιτάζω, αφού και ο Μήτσος έφυγε στο μεταξύ..

Τί κούκλα !!

Φόραγε ένα μπέζ παλτό, γαλάζιο τζήν παντελόνι και μαύρη μπότα. Μιά γυναίκα που με συγκλόνιζε με την ομορφιά του κορμιού της αυτή τη φορά.. Τα πόδια της μέσα στο τζήν ήταν ένα μεγαλείο, δέν έχω ξαναδεί ωραιότερες γραμμές..

Δέν γύρισε όμως στιγμή να με κοιτάξει, όση ώρα μιλούσε με τον νεαρό.. Αλλα δέν με πείραξε αυτό.. Μου αρκούσε ότι μπορούσα να την κοιτάζω επιτέλους ΕΓΩ..

«Ψυχραιμία, kato Patissia…», έλεγα μέσα μου, «..μήν ξεχνάς, ότι είναι ΑΚΟΜΑ παντρεμένη γυναίκα..». Ναί. Το σεβόμουν αυτό. Αλλα και η ομορφιά είναι ομορφιά, και όταν τη βρίσκεις μπροστά σου... δέξου την και άσε τις μουρμούρες γι’ αργότερα..

----

Ώσπου η αίθουσα ΑΔΕΙΑΣΕ πιά..

Μείναμε μόνο οι τρείς μας εκεί !
Προφανώς... δέν με έπαιρνε να μείνω άλλο.. Ήτανε σάν να φανέρωνα ότι έμενα μόνο για εκείνη.. Κι’ αφού ΔΕΝ θα της μιλούσα περισσότερο, ακολουθώντας την υπόδειξη του παπα-αρμόδιου... έπρεπε να φύγω !

Σηκώθηκα με βαρειά καρδιά, και φόρεσα αργά το παλτό μου.
Ο παπα-αρμόδιος μπήκε σάν σίφουνας στην αίθουσα, κεφάτος, πήγε στην Αχλαδούλα και τους παρακάλεσε να φύγουν, για να σκουπιστεί η αίθουσα. Έφυγα πρίν σηκωθούν αυτοί, και βγήκα στον διάδρομο.

Κατέβηκα αργά – αργά τα σκαλοπάτια, και βγήκα έξω στην πλατεία.

Εκεί... μου ήρθε μιά νέα ΙΔΕΑ : Να περιμένω, και να προτείνω στην Αχλαδούλα να πάμε στη διπλανή καφετέρια για συζήτηση !

Ωραίο θά ‘τανε, να συνεχίζαμε έτσι...

Στάθηκα όρθιος, και περίμενα. Αλλα αυτή, αργούσε να κατεβεί..

Το ξανασκέφτηκα, και μου φάνηκε ΑΠΙΘΑΝΟ να δεχτεί κάτι τέτοιο, μεσάνυχτα σχεδόν.. Και να μας δούν οι παπάδες που θα βγούν απ’ το Πνευματικό Κέντρο ΜΑΖΙ δηλαδή; Θα παραβίαζα και την απαγόρευση του συζύγου της, να μήν πάω σ’ αυτήν πρίν βγεί το διαζύγιο.. Αλλα το πιό σημαντικό απ’ όλα ήταν ότι σκέφτηκα πως μάλλον ΘΑ ΤΗΝ ΕΝΟΧΛΟΥΣΕ να με άκουγε να της προτείνω κάτι τέτοιο..

Έτσι, άρχισα αργά-αργά, ν’ απομακρύνομαι..

Γύριζα κάθε τόσο πίσω μου, και κοίταζα πότε θα έβγαινε απο το Πνευματικό Κέντρο, αλλα δέν βγήκε.. Ώσπου έφτασα στην άκρη της πλατείας, και τότε, στο τελευταίο πισωκοίταγμά μου, την είδα να έχει βγεί έξω μαζί με τον νεαρό που συζητούσε, και να έρχονται προς το μέρος μου..

Πέρασα τον δρόμο απέναντι, και χώθηκα σε μιά γωνία να μή με δεί όταν θα με πλησίαζε. Την είδα να σταματάει με τον νεαρό στην άκρη της πλατείας, συζητώντας ακόμα..

Ανέβηκα δυό βήματα στο στενό, και ξανακοίταξα απο λίγο πιό πάνω. Το πεζοδρόμιο ήτανε άδειο, και η Αχλαδούλα με τον νεαρό είχαν εξαφανιστεί...

Αυτό ήτανε !

Πήρα μιά ανάσα ανακούφισης, και σκέφτηκα το ΓΙΑΤΙ να είναι τόσο ΔΥΣΚΟΛΟ για μένα να κάνω... ότι εκείνος ο νεαρός ! Να της μιλήσω, να την συνοδεύσω, να την καληνυχτήσω.. Απλά πράγματα, ανθρώπινα. Για μένα όμως, ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ...

----

Αλλα... πού θα μου πάει !

Απόψε, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι σύντομα θα μπορέσω να κάνω ότι ο νεαρός !

Εδώ... ολόκληρη ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ επαληθεύτηκε !!

Θυμηθείτε, ότι ο ΑΗ-ΒΑΣΙΛΗΣ έρχεται.... την Πρωτοχρονιά !

Λοιπόν, η Πρωτοχρονιά του Πνευματικού Κέντρου μας, ήτανε... σήμερα !

Είπατε τίποτα;

Κι’ άν δέν σας αρέσουν οι ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ της ζωής... τουλάχιστον θα πρέπει να παραδεχτήτε πως ήταν ΠΟΛΥ ΘΕΤΙΚΟ που ΗΡΘΕ η Αχλαδούλα ξανά στον χώρο της Εκκλησίας, απ’ την οποία υποτίθεται πως έχει απομακρυνθεί πιά...

Δέν γράφω άλλα όμως. Αρκετά σας κούρασα.

Μένω μόνος μου να χαμογελάω στη νύχτα, ανακαλύπτοντας με τη σκέψη πολύ περισσότερα ΘΕΤΙΚΑ που έγιναν αυτή τη μαγική βραδυά...

Καληνύχτα, λοιπόν.. Και καλή μας χρονιά !


----

Υ.Γ.

Το βιντεοκλίπ απο την ταινία «το φιλί της ζωής» με την Κατερίνα Παπουτσάκη, μπορεί να μοιάζει ψιλο-άσχετο, αλλα ΓΙΑ ΜΕΝΑ δέν είναι !

Κι' αυτό, εξαιτίας του ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΥ χαρακτήρα του βιντεοκλίπ, αλλα και επειδή υπάρχει αυτή η ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, για να εκφράσει τη μεγάλη μου χαρά αυτό το βράδυ...