ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 31 :
ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ...
...ΧΑΣΤΟΥΚΙΖΕΙ !





Περνάω δραματικές μέρες, τόσο απο πλευράς υγείας, όσο και απο πλευράς ψυχολογικής. Και στενοχωριέμαι, γιατι σκέφτομαι ότι ΑΝ η ψυχολογία μου μπορούσε να φτιάξει προς το καλύτερο, ίσως τότε και τα προβλήματα υγείας που με βασανίζουν να μήν ήταν τόσο έντονα.. Πχ, απο τις 22 Δεκέμβρη έχω ΑΫΠΝΙΕΣ και κοιμάμαι μόνο 1 ώρα κάθε 24ωρο !... ΑΥΤΟ, είναι μάλλον ψυχολογικό πρόβλημα παρά πρόβλημα της αρρώστειας μου..

Θα μου πείτε όμως, και ΓΙΑΤΙ να έχω πρόβλημα ψυχολογικό; Μήπως στοχεύω σε ανέφικτους στόχους, και πικραίνομαι που δέν τους φτάνω; Μήπως φταίω ΕΓΩ δηλαδή;

Νομίζω... πως ΔΕΝ είναι έτσι !

Με λύπη βλέπω και διάφορους ΑΛΛΟΥΣ ανθρώπους γύρω μου, να... βάζουν ένα χεράκι ο καθένας τους, για να κάνουν την ζωή μου χειρότερη !


----

Συγκεκριμμένα :

ΔΥΟ άνθρωποι – κλειδιά στο θέμα της Αχλαδούλας, εμφάνισαν μιά συμπεριφορά «μπρός – πίσω» απέναντί μου, διπρόσωπη δηλαδή.. Αρχικά έδειξαν έντονη διάθεση να με βοηθήσουν, αλλα μετά... αποσύρθηκαν ΣΙΩΠΗΡΑ στην ιδιωτική τους σφαίρα !

-- Ο ΒΙΤΟΡΙΟ, στενός οικογενειακός φίλος της Αχλαδούλας, ενώ αρχικά είπε πως θα μου έδινε τη διεύθυνση και το τηλέφωνό της, στη συνέχεια... τά ‘κανε γαργάρα ! Επίσης, ενώ αρχικά με αντιμετώπισε ζεστά, ήρθε μάλιστα και στο Νοσοκομείο και με επισκέφθηκε ( ΠΟΛΥ μεγάλη ανακούφιση για μένα, αυτό...! ), στη συνέχεια με... ξέχασε, δέν μου τηλεφώνησε ούτε για να ευχηθεί στις γιορτές, και με έχει φέρει σε ένα σημείο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ άν θα πρέπει να τον ενοχλήσω πιά εγώ, ή να πάρω το «μήνυμα» και να τον αφήσω στην ησυχία του...

Χτές Δε 12/1 του τηλεφώνησα το πρωϊ. Μου είπε ότι θα με πάρει το βράδυ για να πάμε για καφέ. Περίμενα αγωνιωδώς... αλλα ΤΙΠΟΤΑ..

Να με ξέχασε άραγε; Περίμενα σήμερα τότε, να μου τηλεφωνήσει για να μου εξηγήσει τί έγινε. Και πάλι... ΤΙΠΟΤΑ...

-- Ο μικρός αδερφός της Αχλαδούλας, ο Αχλάδης, ενώ τηλεφωνηθήκαμε πρίν τα Χριστούγεννα και κανονίσαμε να έρθει μιά Κυριακή μετά την Εκκλησία να τα πούμε... δέν ήρθε ακόμα !

Ούτε πήρε ποτέ κανένα τηλέφωνο, να μου πεί μιά δικαιολογία για το ότι δέν μπόρεσε να έρθει τόσον καιρό, κλπ...

Τίποτα ! Έτσι..
Μιά σιωπή, στα όρια της περιφρόνησης.


----

Έχει αρχίσει να με ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ αυτή η κατάσταση..
Δηλαδή... ΠΟΙΟΣ είμαι εγώ, ρε παιδιά, για να μου φέρεστε έτσι;;;

Βλέπω μιά ΠΛΗΡΗ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ προς το πρόσωπό μου. Και οι δύο φαίνεται να νιάζονται για τον δικό τους χρόνο και τα γεγονότα της ζωής τους, και ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ότι εγώ τους περιμένω με αγωνία, και όταν δέν επικοινωνούν μαζί μου με στενοχωρούν...
Με στενοχωρούν δέ... ενώ ξέρουν ότι έχω καρκίνο ! Ένας λόγος παραπάνω δηλαδή, που θα έπρεπε να τους κάνει πιό ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΥΣ απέναντί μου. Αμ δέ !

Απορώ, με αυτή τη συμπεριφορά, πολύ περισσότερο δέ, επειδή και οι δύο άνθρωποι είναι αξιόλογοι, και ΔΕΝ τους χαρακτηρίζει επιπολαιότητα και απροσεξία στις πράξεις τους..

Κι’ έτσι... καταλήγω μοιραία σε ΜΑΥΡΕΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ, που μου ρίχνουν την ψυχολογία στο ναδίρ : Δέν είναι ΑΥΤΟΙ που φταίνε, αλλα Η ΖΩΗ, ο Θεός !...

Η Ζωή με οδηγεί σε ΑΔΙΕΞΟΔΟ στο θέμα της Αχλαδούλας.. Σάν τον Αβραάμ, που οδηγήθηκε να θυσιάσει τον γιό του, με οδηγεί κι’ εμένα να θυσιάσω τελείως την Αχλαδούλα μέσα μου..

Άρα.. έχω ΠΑΘΟΣ γι’ αυτήν, όχι αγάπη..

Κι’ έτσι, ότι κι’ άν κάνω για να την προσεγγίσω, είναι ουσιαστικά καταδικασμένο μοιραία, απ’ τη ζωή..

Αυτά σκέφτομαι, και δέν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδυα.

Νιώθω ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ, σε βαρύ και ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ μάλιστα, αδιέξοδο..

Με τα ΧΑΣΤΟΥΚΙΑ της ζωής, να διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς τελειωμό...