ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 30 :
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ...
ΒΑΛΚΥΡΙΑ !!!





Άβυσσος, η ψυχή του ανθρώπου !

Απο τις 22 Δεκεμβρίου βασανίζομαι απο διάρροιες, που με κρατάνε ξάγρυπνο με μόνο 1 ώρα ύπνο κάθε 24ωρο.. Ο Ακτινολόγος αποδίδει τις διάρροιες στην ακτινοθεραπεία που κάνω, αλλα την αϋπνία ΔΕΝ μπορεί να την εξηγήσει...

Σήμερα των Θεοφανείων λοιπόν, ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ 7-8 το πρωϊ, μετά απο νύχτα ξαγρύπνιας πάλι.. Και όχι μόνο κοιμήθηκα, αλλα... είδα και ΟΝΕΙΡΟ !

Και ΤΙ όνειρο μάλιστα ! Με την Αχλαδούλα !!

----

Καθόμουνα λέει, σε ένα στρογγυλό τραπέζι στη σάλα του σπιτιού μου. Απέναντί μου ακριβώς καθόταν η Αχλαδούλα, και δίπλα ένας τύπος που έπαιζε τον ρόλο του «υποψήφιου επόμενου συζύγου της». Δίπλα του, στα αριστερά μου, καθότανε ο πατέρας μου που όλο κάτι έλεγε προς το ζευγάρι, χωρίς όμως να ξέρει τη σχέση αυτών των ανθρώπων με εμένα.

Ήτανε κάτι σάν γιορτή, γιατι αρκετοί άνθρωποι κυκλοφορούσαν στο σπίτι με ποτά στα χέρια. Μιά γιορτή που κάποιοι, άγνωστοι σε μένα, την είχαν οργανώσει στο σπίτι μου, τυχαία.. Η Αχλαδούλα είχε έρθει με τον συνοδό της για τη γιορτή, όχι για μένα, και τυχαία βρεθήκαμε αμίλητοι να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι..

Ακουγόταν μιά μουσική, που μου φάνηκε συναισθηματική, και εξευγενισμένη. Δέν ήξερα τί ήτανε.. Στο μυαλό μου όμως, είχε σφηνωθεί η λέξη «Βαλκυρία.... Βαλκυρία...» σάν το όνομα της μουσικής, λές και κάποιος μου την υπέβαλλε στον εγκέφαλο.. Η Αχλαδούλα και ο συνοδός της, άκουγαν εκστασιασμένοι τη μουσική, ευτυχισμένοι και οι δύο.

Εγώ, έβραζα μέσα μου. Ο τύπος, φαινότανε σάν «κουλτουριάρης», μέτριο ανάστημα με γυαλάκια και διανοουμενίστικη αθώα φάτσα, σάν τους πάλαι ποτέ κουλτουριάρηδες του Συνασπισμού.. Αισθηματίας φανερά, με έκανε να σκέφτομαι ότι εκείνος είχε μάθει στην Αχλαδούλα να αγαπάει τέτοιες μουσικές, και μέσα απο αυτές τους συναισθηματικούς τύπους – καμμία σχέση με εμένα δηλαδή... Εξ ού και τα νεύρα μου εκείνη τη στιγμή...

Κάποια στιγμή, δέν άντεξα άλλο !

Χτύπησα την παλάμη μου στο τραπέζι για να τους ξυπνήσω, κοίταξα την Αχλαδούλα στα μάτια αυστηρά, και της είπα νευριασμένος :

__ «..Καλή η μουσική, αλλα μπορείς να μου πείς πού κολλάμε ΕΣΥ και ΕΓΩ σ’ αυτήν;..».
Την μάλωνα, σάν να της έλεγα δηλαδή «..τί τις θές τις συναισθηματικές μουσικές ΕΣΥ, όταν δέν μου μιλάς 15 χρόνια;... Έχει κανένα συναισθηματισμό, καμμιά ανθρωπιά, αυτή η κατάσταση μεταξύ μας;;»

Αυτή με κοίταξε, σάν να κατάλαβε τί ήθελα να πώ. Αλλα προτίμησε να μή μιλήσει, σάν να ήθελε με τη σιωπή να μου δόσει την απάντησή της..

Αλλα το ΠΑΡΑΠΟΝΟ είχε φουντώσει για τα καλά πιά μέσα μου, και με έπνιγε.. Δέν ήθελα κάν να σκεφτώ μήπως είχε δίκιο με τη σιωπή της, άν και μέσα μου ένιωθα πως έπρεπε να προσέξω τη στάση της.. Εκνευρισμένος, σηκώθηκα τελικά και έφυγα απ’ το τραπέζι. Πήγα πίσω στο σπίτι, στο πίσω μπαλκόνι να πάρω αέρα.. Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι αργίας, και πολλές νοικοκυρές μπαινόβγαιναν στα μπαλκόνια τους απέναντι δίνοντας ζωντάνια στις πολυκατοικίες της γειτονιάς..Δέν ηρέμησα όμως, αντίθετα το δίκιο μου με έπνιγε και ξαναγύρισα μέσα πιό επιθετικός..

Θρονιάστηκα ξανά στη θέση μου, και συνέχισα να της μπαίνω όλο και πιό άσχημα. Την κατηγορούσα ότι στην πραγματικότητα κοιτάει μόνο το ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ., που το καλύπτει πίσω απ’ το συναίσθημα για να το εξαγιάζει.. Και ότι, δέν έχει τα κότσια να κάνει συζήτηση με βάση τη ΛΟΓΙΚΗ, για να της το δείξω αυτό.. Βάζει πάντα ένα συναισθηματικό φράγμα στη λογική, και έτσι αποφεύγει την αλήθεια..

Αυτή παρέμενε σιωπηλή, σκεφτική, και στο τέλος την είδα να σηκώνεται απο τη θέση της για να με αναγκάσει να σταματήσω την κουβέντα αυτή, που για εκείνη δέν είχε νόημα.. Έκανε το γύρο του τραπεζιού και βρέθηκε πίσω μου, ενώ εκείνη την ώρα ο κόσμος άρχισε να φεύγει, και ο χώρος άδειασε κάπως.. Σηκώθηκα και πήγα ξωπίσω της, και συνέχιζα την λεκτική μου επίθεση παρά το ότι ένιωθα μέσα μου πως το παράκανα.. Εκείνη, είχε πιάσει τα δύο φύλλα μιάς σπαστής πόρτας, και είχε χωθεί ανάμεσά τους σάν να ήθελε να κρυφτεί, για να με αποφύγει.. Πήγα πίσω απο την πλάτη της όμως, και συνέχιζα...

----

Η γιορτή τέλειωσε, και βρεθήκαμε όλοι έξω σε έναν επαρχιακό δρόμο.. Η Αχλαδούλα και ο συνοδός της θα έμεναν στο σπίτι, και εκεί θα συνέχιζαν τη ζωή τους σάν ζευγάρι πλέον.. Ήταν αναπόφευκτο. Ήτανε η επιλογή της. Εγώ, θα έφευγα με ένα παλιό λεωφορείο που στάθμευε πιό πέρα, μαζί με κάτι εξοδούχους φαντάρους, για να γυρίσω στο στρατόπεδο..

Με άδεια ψυχή, εκνευρισμένος ακόμα όμως, μπήκα στο λεωφορείο και κάθησα στο τελευταίο κάθισμα.. «Και τώρα, τί κατάλαβα;..», έλεγα μέσα μου, «..διεκδίκησα το δίκιο μου επιτέλους, της τά ‘πα, και ξαναγύρισα τη μοναξιά μου... Κι’ άν φύγει το λεωφορείο απο εδώ, τότε δέν πρόκειται να την ξαναδώ ποτέ πιά, οριστικά...».

Ένας κόμπος μ’ έπνιγε.
Και ο οδηγός, έβαλε μπροστά τη μηχανή κι’ έκλεισε την πόρτα...

----

Ξύπνησα απορημένος.

Άν είναι δυνατόν, εδώ κάνω αμάν να την ξαναδώ την Αχλαδούλα τόσον καιρό, και να την βλέπω στον ύπνο μου και να.... τσακώνομαι μαζί της !! ΑΥΤΟ θέλω πραγματικά, δηλαδή; Να διεκδικήσω «το δίκιο μου» εις βάρος της;;

Και... αυτή η λέξη, η «Βαλκυρία»... τί είναι;;;
Μου φάνηκε πως κάπου την είχα ξανακούσει, χωρίς όμως να ξέρω ακριβώς περι τίνος πρόκειται.. Ίσως, μιά αρχαία Ελληνική θεότητα, ή ακόμα και όνομα κάποιας ταξιαρχίας του Χίτλερ !! Κάτι τέτοια υπέθετα, αλλα δέν κολλούσαν στο όνειρο..

Ώσπου, τό βράδυ αργά έψαξα στο Ίντερνετ. Και... ορίστε τί βρήκα στη «Βικιπαίδεια»:
-- «Βαλκυρία», είναι όνομα ΟΠΕΡΑΣ του Βάγκνερ !!
-- «Βαλκυρίες», ήταν «ελάσσονες θηλυκές θεότητες στη ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, που υπηρετούν τον Οντίν. Η ονομασία τους σημαίνει ΑΥΤΕΣ, ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΕΣ»...... !!!

Αυτά... άν μή τι άλλο, είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ !

-- Πρώτον, επειδή είμαι ΑΣΧΕΤΟΣ με την Κλασσική μουσική, και απορώ πού στο καλό βρέθηκε στο μυαλό μου η «Βαλκυρία» του Βάγκνερ, συνδυασμένη με μουσική μάλιστα, στον ύπνο μου !!!

-- Δεύτερον... αυτό το «αυτές, που επιλέγουν τους σφαγιασθέντες»... ταιριάζει ανατριχιαστικά στην περίπτωσή μου με την Αχλαδούλα ! Γιατι... «Σφαγιασμένος» είμαι κι’ εγώ, με τα 15 χρόνια ΜΗ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, άν το καλοσκεφτεί κανείς...

Είπατε τίποτα;