ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 32 :
EL
ORANGUTAN !!!





Το Σάββατο που μας πέρασε, ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΑΝ οι συζητήσεις μου με τον αρμόδιο ιερέα της ενορίας μας, για το θέμα της Αχλαδούλας. Η τελευταία μας κουβέντα κράτησε ένα 3ωρο, και κάλυψε το γεγονός της Πρωταπριλιάς ’94 δηλαδή τη δήθεν «απόπειρα βιασμού» που έκανα τότε στην Αχλαδούλα..

Του διάβασα τα γεγονότα, όπως τα εξιστορώ στο ΓΡΑΜΜΑ μου προς την Αχλαδούλα ( δέν έμαθα ποτέ τί απέγινε αυτό, άν το διάβασε ή όχι.. ) και στο τέλος μας έμεινε και στους δύο μιά πίκρα..

Ο ιερέας, μου είπε ότι ενώ σε όλη τη χρονιά που προηγήθηκε είχα φερθεί ΣΩΣΤΑ στην Αχλαδούλα... στο τέλος του αφήνω την αίσθηση ότι κάπου το μυαλό μου ΞΕΦΥΓΕ στα χωράφια κάποιας «παράνοιας» που με οδήγησε να κάνω ότι έκανα..

Τουλάχιστον όμως, παραδέχτηκε ότι :

-- σε καμμία περίπτωση δεν μιλάμε για «απόπειρα ΒΙΑΣΜΟΥ..», ούτε για εκδήλωση κάποιου «πάθους» δικού μου που... με παρέσυρε να ορμήξω στο κορίτσι ! Ειδικά αυτό το τελευταίο ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, γιατι ΑΥΤΗ ήταν η εντύπωσή του αρχικά, πρίν ξεκινήσουμε αυτή τη σειρά συζητήσεων !

-- το δέ γράμμα μου ( του το διάβασα όλο, αλλα ΔΕΝ του το έδωσα..) του φάνηκε λεπτομερέστατο, ειλικρινές και βαθύ, και τέτοιο που ΠΕΙΘΕΙ τον οποιονδήποτε για την αλήθεια των προθέσεών μου.

----

Έγινε λοιπόν, μιά σημαντική προσέγγισή μου με την Ενορία πλέον..

Όμως !

Κάποια πράγματα... με θλίβουν ακόμη, όσον αφορά την Εκκλησία και τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει :

Η αίσθηση της «παράνοιας» για μένα, του ιερέα, θεωρώ ότι είναι ΒΕΒΙΑΣΜΕΝΗ και ΠΡΟΧΕΙΡΗ. Δέν κάθησε να ΣΚΕΦΤΕΙ το πρόβλημα που αντιμετώπιζα, αλλα απλώς ΕΝΙΩΣΕ μιά «παράνοια» υποτίθεται, στα σκεπτικά μου..

Προκύπτει ξανά δηλαδή, το ΠΡΟΒΛΗΜΑ των ανθρώπων που ζούν με το τί ΝΙΩΘΟΥΝ, και όχι με το πού μπορεί να τους οδηγήσει η ψύχραιμη σκέψη και εξέταση της ζωής..

Αυτό... με θλίβει ! Δέν είναι δυνατόν να με καταλάβουν έτσι ! Γιατι η ενέργεια της Πρωταπριλιάς ’94 είναι ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ, και ξεφεύγει απο τα «αναμενόμενα πλαίσια» της καθημερινής μας εμπειρίας.. Έτσι, ο κάθε άνθρωπος ΝΙΩΘΕΙ ΑΒΟΛΑ απέναντί της, την αισθάνεται σάν κάτι λαθεμένο και «παρανοϊκό».. Πλήν όμως, η ενέργεια έχει ένα σκεπτικό που :

-- βασίζεται στην ύπαρξη ενός ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ, που προκύπτει μέσα απο τη θεωρία της Ψυχολογίας του εφήβου.
-- δίνει μιά ΛΥΣΗ στο πρόβλημα αυτό, δική μου μέν αναγκαστικά, πλήν όμως βασισμένη σε μιά ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗ.

Άν λοιπόν ένας ιερέας ΔΕΝ κατανοεί την ύπαρξη και τη σοβαρότητα του ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ, τότε... ΠΏΣ να μήν του φανώ «παρανοϊκός»;;
Κι’ άν κατανοήσει την ύπαρξη του προβλήματος, αλλα ΔΕΝ προσέχει τη ΛΟΓΙΚΗ στο σκεπτικό που συνδέει το ΠΡΟΒΛΗΜΑ με τη ΛΥΣΗ που πήγα να δόσω... πάλι παρανοϊκά θα του φαίνονται όλα !

Σκέφτομαι ότι το ανάλογο είναι να διάβαζε κάποιος το 1905 τα συμπεράσματα του Αϊνστάιν για τη θεωρία της σχετικότητας, χωρίς να κάνει τον κόπο να τη μελετήσει, αλλα να την κρίνει με βάση το πώς ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ο ίδιος.. «Παρανοϊκή» θα την χαρακτήριζε !

----

Μιά ΔΕΥΤΕΡΗ αντίδραση του ιερέα, που με ενοχλεί, είναι η ΜΕΓΑΛΗ «ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ» που δείχνει για την Αχλαδούλα, με λόγια όπως:

__ «..τώρα πιά, η ζωή της είναι αλλού, και δέν νομίζω να θελήσει να κάτσει να ασχοληθεί με τα παλιά..»
__ «..μπορεί και να μή θέλει να συζητήσει για αυτό το ζήτημα, γιατι την πληγώνει συναισθηματικά..»
__ «..οι άνθρωποι, ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ δέν τα συζητούν με τον οποιονδήποτε..!! Τα συζητάνε με τον σύντροφό τους, και μόνο !!..»

Διαφωνώ πλήρως με αυτές τις νοοτροπίες.

Για μένα, ο άνθρωπος πρέπει να έχει το ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ στη ζωή του.. Όχι να φοβάται να προχωρήσει, και να κρύβεται πίσω απο τα συναισθήματά του..

Το συναίσθημα δέν είναι ΤΟ ΠΑΝ . Η αλήθεια όμως... είναι !!

Έτσι πιστεύω. Και δυστυχώς... βλέπω ότι η Εκκλησία ΔΕΝ σκέφτεται έτσι ! Για τους ιερείς, πνευματικούς κλπ, ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ της Αχλαδούλας έχει τον πρώτο λόγο!

Έτσι όμως.... μου φαίνεται πως καταλήγουμε σε μιά ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, στην οποία οι άνθρωποι ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ απλώς, χωρίς να σκέφτονται και να ψάχνουν τη ζωή..

Μου φαίνεται πως καταλήγουμε σε μιά ΖΩΩΔΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, να υπηρετούμε τα βασικά ένστικτα της φύσης, και ΟΧΙ τον «πολιτισμένο άνθρωπο», τον... «Homo Sapiens», που με το μυαλό του ανέβηκε ένα σκαλί πάνω απο τα ένστικτα και την αίσθηση της εμπειρίας, στην ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ της φύσης..
Κι’ αυτό είναι που με θλίβει ακόμα, στην Εκκλησία.. Πώς να τους το εξηγήσω όμως;;

Μέχρι να μπορέσω... τους αφιερώνω το τραγούδι του βιντεοκλίπ, που μιλάει ακριβώς για τον άνθρωπο του ενστίκτου, για τον έρωτα ως εκδήλωση της φύσης, ως «βασικό ένστικτο» θα λέγαμε...

Έτσι ερωτευόμαστε, λοιπόν;