ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ /9 :
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΧΑΝΩ
(..τον Παράδεισο, τη ζωή, την αξιοπρέπεια, ότι θέλετε.. )



Μου το αφιερώνω, και τέρμα.
Ξαναγυρίζω στο '60 και γειά σας..

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ /8 :
ΦΕΥΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ...




Λοιπόν...
Γράφω Τρίτη 21/10/08, στις 8 το πρωϊ. Χτές το απόγευμα πήγα για ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, άκουσα παράξενα πράγματα, και όλη τη νύχτα δέν κοιμήθηκα.

Θαυμάστε διάλογο με τον Πνευματικό :
_ «Ξέχνα την υπόθεση αυτή! Είναι παντρεμένη γυναίκα, δέν μπορεί να σου μιλάει..»
_ «Δηλαδή, όποια παντρεύεται μπορεί να μας κόβει την καλημέρα;;»
_ «Ναί!».

Καραγκιοζηλίκια...
Οι άνθρωποι ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ.
15 χρόνια τώρα, παίζουν το κορόιδο εις βάρος μου...

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ χτές το απόγευμα, ο Πνευματικός εδέησε να μου πεί
_ «...τώρα, άν την δείς εσύ μπροστά σου αύριο, και θές να της πείς μιά καλημέρα, πέστην.. ΟΧΙ όμως να θέλεις να συζητήσεις ξανά για το παλιό πρόβλημα. Πάνε αυτά!».

Ώπα!!
Έχω πλέον την ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ να λέω «καλημέρα» σε έναν άνθρωπο που για 15 χρόνια μου απαγόρευαν την παραμικρή επικοινωνία!

Αυτή η «καλημέρα» που μου προτείνουν, είναι ότι ΠΙΟ ΑΙΣΧΡΟ μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή!
Μπορείτε να καταλάβετε το γιατί;;

-----

Το πρόβλημα λοιπόν, είναι το εξής :

Απο τότε που η κυρία αυτή ήταν 14 χρονών, με κατηγόρησε ΔΗΜΟΣΙΑ για «απόπειρα βιασμού» εναντίον της, και η Εκκλησία επιβεβαίωσε με τη στάση της αυτή την κατηγορία. Η κοπέλλα τότε ήταν μικρή, μπορούσε να πεί μιά τέτοια κουβέντα χωρίς να αντιλαμβάνεται τη βαρύτητά της, οι σοφοί ιερείς και Πνευματικοί όμως... πώς αντέδρασαν;;

Η μικρή ήθελε να μου κάνει μήνυση. Την έπεισε η Εκκλησία να ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. Ταυτόχρονα, ξέρω ότι ο Πνευματικός της της είπε ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ με εμένα! Έτσι, κι’ άν ακόμα ΔΕΝ ήμουνα «βιαστής ανηλίκου», με την ΤΙΜΩΡΙΑ της Εκκλησίας εναντίον μου ουσιαστικά ΤΗΝ ΕΠΕΙΣΑΝ ότι ναί, τέτοιος είμαι! «Μήν του μιλάς αυτουνού!!».Φανταστήτε τον... Χριστό, να λέει μιά τέτοια κουβέντα, για να καταλάβετε...

Οι Πνευματικοί λοιπόν, αφενός της φρέναραν τη διάθεση για μήνυση εναντίον μου, αφετέρου όμως για να την καλμάρουν της έδωσαν το δικαίωμα ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ. Μετά λίγο καιρό, άρχισε να με περιφρονεί η παρέα της, και σήμερα δέν μου λένε καλημέρα οι μισοί άνθρωποι της Ενορίας...

Πέρασαν τα χρόνια, η μικρή μεγάλωσε, παντρεύτηκε, έχει σήμερα δύο μικρά παιδιά, ίσως πάει και για τρίτο, δέν ξέρω... Ποτέ δέν την ενόχλησα, στη ζωή της. Μιά φορά μόνο της έστειλα ένα γράμμα για να της εξηγήσω τί έκανα και γιατί, αλλα αγνοώ την τύχη του...

Στο μεταξύ, η κατάσταση παγιώθηκε. Αυτή τη ζωή της, εγώ τη δική μου, καμμία επικοινωνία, συναντιόμαστε στην Εκκλησία και γυρνάμε το κεφάλι αλλού..

Τί να σκέφτεται άραγε, αυτή η κυρία τώρα για μένα;
Με βλέπει να σταυροκοπιέμαι τις κυριακές, να μιλάω με τους παπάδες σάν να μήν έγινε και τίποτα, και όλα να έχουν ξεχαστεί... Έ, δέν θα σκέφτεται ότι «το κουκούλωσα» το θέμα, και είμαι ευχαριστημένος; Ότι κάνω τη ζωή μου σάν κύριος, ενώ θα έπρεπε να είμαι στη φυλακή ακόμα;

Και μέσα σε τέτοιου είδους σκέψεις για «κουκούλωμα» και υποκρισία, φανταστήτε εμένα ξαφνικά να της πώ και «καλημέρα»!!!

Έ, όχι ρε φίλε...

_ «Όχι κι’ έτσι, τα κουκούλωσες, παριστάνεις τον κύριο και τον πιστό Χριστιανό, και τώρα θα με υποχρεώσεις να σου λέω και καλημέρα κι’ απο πάνω!!!». Θά ‘χει άδικο, άν σκεφτεί έτσι;

Αυτή η «καλημέρα» που μου επέτρεψε ο Πνευματικός να της λέω, είναι στα δικά μου μάτια ΕΝΑΣ ΒΙΑΣΜΟΣ χειρότερος απο τον υποτιθέμενο πρώτο, που δήθεν της έκανα...

Η Εκκλησία ΠΑΡΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ πλέον..

Οι άνθρωποι, δέν καταλαβαίνουν τί μου ζητάνε, και ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ούτε να με ακούνε πιά, ούτε να προσπαθήσουν στο ελάχιστο να ασχοληθούν με το πρόβλημά μου.

_ «Ξέχνα το!».
Δηλαδή, μεθερμηνευόμενο, «...άσε μας κάτω, ρέ, που θα καθόμαστε ν’ ασχολιόμαστε με σένα!!»

_ «Είναι παντρεμένη! Δέν μπορεί να σου μιλάει!!».
Δηλαδή... δέν πρόκειται να μου μιλήσει ΠΟΤΕ όσο ο γάμος της διαρκεί, εκτός άν χωρίσει ή χηρέψει! Ωραία χριστιανική ηθική!!!

Είναι η ηθική του «διαίρει και βασίλευε» αντί του «αγαπάτε αλλήλους»...

---------------

Το καραγκιοζηλίκι αυτό λοιπόν, θα πάρει πιά ΤΕΛΟΣ.
Βεβαίως η κυρία αυτή έχει το δικαίωμα να μήν θέλει να μου μιλήσει είτε επειδή με φοβάται, είτε επειδή φοβάται μήν αντιδράσει άσχημα ο σύζυγός της, είτε, είτε, είτε... Πέστε ότι θέλετε!

Έχω όμως κι εγώ το δικαίωμα να δηλώσω ότι ΕΧΩ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Λέω μιά κουβέντα, που είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ: «ΔΕΝ προσπάθησα ποτέ να την βιάσω»!

Άν αυτή και η Εκκλησία, πιστεύει το αντίθετο και αρνείται κάθε διάλογο με γελοίες προφάσεις, με γειά της με χαρά της. Πώς θα καταλάβει την αλήθεια, δίχως διάλογο;; Με τί τρόπο μπορώ εγώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου απέναντι σε μιά κατηγορία τόσο σοβαρή όσο το «βιαστής ανηλίκου»;;

Μόνο έναν τρόπο βλέπω: ΝΑ ΦΥΓΩ !

Δέν χωράω στην Εκκλησία πλέον. Δέν με ακούνε. ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΟΥΝ εκεί, όπως είμαι πραγματικά. Με θέλουν μόνο ως «βιαστή ανηλίκου». Έ, δέν είμαι, συγνώμη!

Και έτσι, ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για αποχώρηση.
Τέλος η Εκκλησία για μένα, τέλος η Θεία κοινωνία και η λειτουργία της Κυριακής.

Τους ενοχλώ. Σταματάω λοιπόν, και τους αφήνω να ζήσουν όπως γουστάρουν, βολεμένοι και ήσυχοι απο «προβλήματα» πιά...

Να μήν αναγκάζονται δηλαδή και να γυρνάνε το κεφάλι τους αλλού, όταν τυχαίνει και με συναντάνε στην πόρτα της Εκκλησίας...


Υ.Γ.

Όσο για το βιντεοκλίπ του Μαζωνάκη, το θεωρώ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ !
Πόσο μου αρέσει αυτός ο καυγάς του «πικραμένου αλητάμπουρα» με τον μαύρο μαφιόζο, δέν μπορώ να σας περιγράψω..!

Βάλτε με στη θέση του Μαζωνάκη, στη θέση του μαφιόζου τον Πνευματικό μου, δέστε το γήπεδο του μπάσκετ σάν την Ενορία που παίζουν οι Χριστιανοί το παιχνίδι τους, και..... αυτή είναι η κατάστασή μου αυτή τη στιγμή!!!

-----

ΠΡΟΣΘΗΚΗ Πε 23/10/08 :

Απόψε το βράδυ, έμαθα απο φίλο ότι ο Πνευματικός μου... πάσχει κι' αυτός ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ !!
......................!
..........
Ξαναπαίξτε τώρα το βιντεοκλίπ του Μαζωνάκη, και δέστε στον καυγά δύο καρκινοπαθείς σε πορεία αλληλοεξόντωσης...

Δέν είμαστε, να μας κλαίνε οι ρέγγες;..

Κι' η γή γυρίζει... Κι' η γή γυρίζει...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ /7 :
ΦΩΣ, ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ





Το περασμένο Σάββατο, συνάντησα ένα Μητροπολίτη σε μιά παρέα.

_ «Θέλω να σου ζητήσω μιά χάρη…» του είπα όταν έκανε να φύγει μετά την κουβέντα.

Πήγαμε παραδίπλα, «..πές μου!» είπε, πήρα ανάσα και…
_ «…Θέλω να κανονίσεις να μιλήσω ξανά με την τάδε… Πάνε 15 χρόνια που δέν της έχω μιλήσει, δέν ξέρω ούτε κάν πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή! Μπορεί να είναι στη Γερμανία πχ, δέν ξέρω…».

Για πρώτη φορά, φάνηκε να καταλαβαίνει. Με κοίταξε σκεφτικός, και είπε «..Θα δώ τί μπορώ να κάνω..».

Κυριακή πρωΐ, μου έδωσε το αντίδωρο, αμίλητος. Τρομαγμένος. Δέν ξέρω γιατί. Είχε χάσει τη φωνή του. Του είπα εγώ τελικά ένα «ευχαριστώ!», κι’ έφυγα…