ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ /7 :
ΦΩΣ, ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ





Το περασμένο Σάββατο, συνάντησα ένα Μητροπολίτη σε μιά παρέα.

_ «Θέλω να σου ζητήσω μιά χάρη…» του είπα όταν έκανε να φύγει μετά την κουβέντα.

Πήγαμε παραδίπλα, «..πές μου!» είπε, πήρα ανάσα και…
_ «…Θέλω να κανονίσεις να μιλήσω ξανά με την τάδε… Πάνε 15 χρόνια που δέν της έχω μιλήσει, δέν ξέρω ούτε κάν πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή! Μπορεί να είναι στη Γερμανία πχ, δέν ξέρω…».

Για πρώτη φορά, φάνηκε να καταλαβαίνει. Με κοίταξε σκεφτικός, και είπε «..Θα δώ τί μπορώ να κάνω..».

Κυριακή πρωΐ, μου έδωσε το αντίδωρο, αμίλητος. Τρομαγμένος. Δέν ξέρω γιατί. Είχε χάσει τη φωνή του. Του είπα εγώ τελικά ένα «ευχαριστώ!», κι’ έφυγα…