ΑΣΤΡΑΠΗ
ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ


Χτές βράδυ περπάτησα κατα μήκος της γραμμής του ηλεκτρικού, γύρω στις 11 και τέταρτο.. Την προτιμώ αυτή τη διαδρομή όταν είμαι συγκινημένος. Γιατι, όπως σκίζει τις πολυκατοικίες ο ηλεκτρικός, φαίνεται ο ουρανός σε όλο του το απέραντο, βαθύ μεγαλείο.. Και κάτω του, μακρυά, πέρα απ’ το τραίνο, ορθώνονται τα ανθρώπινα κάστρα, μισοκρυμένα στα λιγοστά δέντρα.. Απόμακρα, σάν να μήν είναι δίπλα μου, γύρω μου, πάνω μου.. Σάν να υπάρχουν «αλλού», είτε αυτά, είτε εγώ, και μπορώ επιτέλους να τα αγκαλιάσω με τη ματιά μου ολόκληρα, να ψηλαφήσω όλο το μυστήριο που κρύβουν οι τοίχοι τους, και τα σκόρπια τους φωτισμένα μπαλκόνια, ψηλά, στον ουρανό...

Αυτά έβλεπα, περπατώντας αργά, στο πεζοδρόμιο της «αποδώ» σειράς πολυκατοικιών, τοίχο-τοίχο... Όλο το πεζοδρόμιο ήταν σκοτεινό, με μόνο ένα φώς να βγαίνει λίγα μέτρα μπροστά μου, απο το μοναδικό ανοιχτό παράθυρο. Δέν μ’ ένιαζε, δέν μου χάλαγε την σιωπηλή ατμόσφαιρα, και τη μαγεία της έρημης νύχτας..

Ώσπου τα βήματα με έφεραν ακριβώς μπροστά του.

Χωρίς να το θέλω, μιά ξεφτισμένη ψευτομπλέ μοκέτα απλώθηκε σαν μανδύας στα μάτια μου, και ρούφηξε το βλέμμα και την προσοχή μου μέσα της.

«Έρημο μαγαζί...», σκέφτηκα θέλοντας να αποδράσω, «..δέν έχει ακόμα έπιπλα, μάλλον ΑΥΤΟΙ οι εργάτες θα το τακτοποιούν αυτή την ώρα, τί με νιάζ..»

Ανατριχίλα!

Ποιοί εργάτες;;;

Καθισμένοι ΟΚΛΑΔΟΝ, στη μοκέτα, πέντε-έξη νεαροί άντρες, κι’ ένας μεγαλύτερος γύρω στα 30 ανάμεσά τους, με άσπρο φόρεμα, και με ανοιγμένο στα χέρια του ένα βιβλίο!

Τί;
Διαβάζουν το ...manual της δουλειάς;

Ναί, εκείνος διαβάζει, σιγανόφωνα, συρτά, οι άλλοι τον ακούνε σιωπηλοί...

Ώπα! Κοντοστάθηκα.
Κάτι ΠΑΡΑΞΕΝΟ συμβαίνει εδώ! Να προσέξ....

Τότε, ένας απο τους νέους σήκωσε το κεφάλι του προς το παράθυρο, και ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕ.

Σάν ΑΣΤΡΑΠΗ, το βλέμμα του εξεταστικό, αυστηρό, μου πάγωσε το αίμα.

Γύρισα το κεφάλι μου αλλού, και συνέχισα το βήμα μου, για ΝΑ ΦΥΓΩ απο εκεί, να μήν ενοχλώ! Ήμουνα ΞΕΝΟΣ, ανεπιθύμητος!

Πέρασα το παράθυρο, μπροστά μου η μικρή πόρτα του ΥΠΟΓΕΙΟΥ, ανοιχτή, με τα σκαλάκια που κατεβάζουν κάτω..

Με τα σκαλάκια, γεμάτα παπούτσια!

Ζευγαράκια παπούτσια, μαύρα, φτωχικά, τοποθετημένα με προσοχή δίπλα-δίπλα το ένα στο άλλο, μέχρι έξω στον δρόμο!...

Μιά λέξη μου ήρθε στο μυαλό: «Τζαμί»!!

Άν είναι δυνατόν! Εδώ; Στο ΥΠΟΓΕΙΟ;;

Μπροστά μου απλώθηκε ξανά η γνώριμη νύχτα, αλλα η σκέψη μου είχε μείνει ΕΚΕΙ, λίγα βήματα πίσω μου...

«Τζαμί!!!.... Οι άνθρωποι... προσεύχονται, στο υπόγειο! Στο ΑΔΕΙΟ υπόγειο, χωρίς καρέκλες, χωρίς βιβλία στους τοίχους, χωρίς εικόνες, χωρίς ντεκόρ, με μόνο μιά μοκέτα για να κάθονται...», σκεφτόμουνα με δέος..

«..και δίπλα ακριβώς, να περνάει κάθε τόσο ο ...ηλεκτρικός, και να τους σκεπάζει την προσευχή στον Αλλάχ!». Αυτό κι’ άν μου τσάκισε την καρδιά...

Άνθρωποι βλέπουν τηλεόραση στα κάστρα, ποτίζουν τις γλάστρες στα μπαλκόνια, και στο υπόγειο... προσεύχονται! Μ’ ένα μικρό παράθυρο στο δρόμο, να οδηγεί τις προσευχές τους κατευθείαν στον ουρανό, πέρα μακρυά...

Αυτά σκεφτόμουνα, και δέν μπορούσα να συνέλθω, σε όλη τη διαδρομή..

Ώσπου ένα «βρρρρρούμμμμμ...» ακούστηκε, και πέρασε ο ηλεκτρικός, και τα έσβησε όλα...



-----------------

ΑΘΗΝΑ 2006...

Στ’ αλήθεια πιστέψατε, ότι τα έσβησε όλα ο ηλεκτρικός;

Λοιπόν... Σας κορόιδεψα!

Δέν ήταν ο ηλεκτρικός, αυτό που πέρασε. Ήταν Η ΙΣΤΟΡΙΑ !

Το βροντερό της περπάτημα δίπλα μας, στον τόπο μας, στην πολυκατοικία μας την ίδια!

Όχι, ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΙΡΑΚ η Ιστορία! ΕΔΩ είναι!

Κρυμμένη στα υπόγεια, αθέατη απ’ το πλήθος..

Το πλήθος, που πίνει τον καφέ του στις καφετέριες αυτή την ώρα, και περιμένει απο τη Στάη να μάθει «τα νέα»!...

Κι’ εγώ, ένας ακόμα στραβός σάν κι’ αυτούς, μετά την αποψινή ΑΣΤΡΑΠΗ νιώθω σάν βρέφος, που μόλις τώρα αρχίζω να ανακαλύπτω τον κόσμο...

Το «κρυφό σχολειό» του 2006, ποιός ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ θα βρεθεί να το ζωγραφίσει, γι’ αυτούς τους ανθρώπους;