ΘΑΝΑΤΟΣ

Στις 4 Αυγούστου 2009, το βράδυ, ο Kato Patissia απεβίωσε.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 41 :
ΝΕΑ,
ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ !!





Την περασμένη Τρίτη, ήρθε επίσκεψη ο ΣΙΜΟΣ, και μιλήσαμε για πολλά, και για την Αχλαδούλα.

Είπε ότι ακόμα ΔΕΝ την είχε συναντήσει. Και με ρώτησε τί θέλω απ’ αυτήν.

__ «Τί να θέλω;...», του είπα, «..Μιά συζήτηση μαζί της θέλω να κάνω. Τί άλλο να θέλω, στην κατάσταση που βρίσκομαι;;»
__ «Μάλιστα!...Δηλαδή, άν ερχόταν αυτή στο σπίτι σου για να μιλήσετε, θα ήσουν ευχαριστημένος;»
__ «..Πού, εδώ;; Που είμαι κρεββατωμένος;;», ξαφνιάστηκα με την ιδέα και αρνήθηκα.

Επιπλέον, του θύμισα και τη δέσμευσή μου απέναντι στον σύζυγό της, να μήν την πλησιάσω ώσπου να βγεί το διαζύγιο.

__ «Το μόνο που θέλω να μάθω...», του είπα, «..είναι άν έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες του διαζύγιου, και το ΠΟΤΕ θα βγεί αυτό..»
__ «Αυτό... είναι εύκολο να το μάθω !», μου απάντησε, και υποσχέθηκε ότι θα έχει την πληροφορία σύντομα...

----

Χτές Κυριακή, τηλεφώνησε ξανά ο Σίμος.

Είπε ότι συνάντησε πάλι τυχαία την Αχλαδούλα σε μιά έκθεση στο Ζάππειο. Είχε πάει εκεί, μαζί με τον διευθυντή του φροντιστήριου Αγγλικών στο οποίο δουλεύει, για να δούν για εξοπλισμό..

Ο Σίμος, την ρώτησε για το διαζύγιο. Του είπε ότι αυτό βγαίνει αυτόματα στα 2 χρόνια διάστασης, και ότι ήδη έχουν καλύψει τον 1,5 χρόνο..

Δέν είπαν τίποτε άλλο. Ευχαρίστησα τον Σίμο για την πληροφορία που βρήκε, και το τηλεφώνημα τέλειωσε..

----

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ :

Πολλά, και... ευχάριστα συμπεράσματα βγαίνουν απο τη νέα εξέλιξη, όπως τα βλέπω με το δικό μου μυαλό...

Κατ’αρχήν, όπως δειχνει το πράγμα, θα μπορέσω να μιλήσω με την Αχλαδούλα με την αρχή της νέας χρονιάς.. ΑΝ το δεχτεί η ίδια, εννοείται...

Ύστερα... θυμάστε εκείνη την περίεργη ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ που παρομοίαζε την Αχλαδούλα με τον... Άγιο Βασίλη;; Ο Αη-Βασίλης λοιπόν... έρχεται μόνο ΜΙΑ ΦΟΡΑ τον χρόνο, και το ίδιο ακριβώς φαίνεται να πάει να γίνει με την Αχλαδούλα! Δέν θα την ξανασυναντήσω μέσα στο 2009 δηλαδή...

Βλέπω επίσης ΘΕΤΙΚΑ την απαγόρευση του συζύγου της! Γιατι είπε, ότι ναί μέν να μήν την συναντήσω ώσπου να βγεί το διαζύγιο, πλήν όμως συμπλήρωσε ότι «...ΜΕΤΑ, πήγαινε..». Αυτό... μπορώ να το δώ επισης σάν μιά μίνι προφητεία ότι ΘΑ ΖΗΣΩ μέχρι εκείνη τη στιγμή... Γιατι αυτή τη στιγμή το ενδεχόμενο του θανάτου μου δέν έχει αποκλειστεί απο τους γιατρούς...

Τέλος, το ότι η Αχλαδούλα ΔΕΝ μου είχε ευχηθεί «καλή χρονιά!» όταν της μίλησα στη γιορτή του Πνευματικού κέντρου τον Ιανουάριο φέτος, μπορώ να το δώ σάν σημάδι ότι όντως θα έχω μιά δύσκολη χρονιά, μέχρι το τέλος της... Και νά, που ως τώρα έχει φύγει ο μισός χρόνος σε μιά ταλαιπωρία συνεχή για μένα...

----

Οι συσχετισμοί αυτοί, μπορεί να σας φαίνονται περίεργοι, αλλα δέν είναι. Βασίζονται στη λογική πως «ότι ακούω απ’ τη ζωή, είναι αλήθεια..», πράγμα που το έχω επαληθεύσει εμπειρικά πολλές φορές στο παρελθόν..

Το μέλλον θα δείξει..

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 41 :
Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΟΥ,
Ο ΑΘΕΟΣ !!!!!!





Στη ζωή μου είχα την μεγάλη τύχη να συναντήσω ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, τόσο στο σχολείο όσο και στο Πανεπιστήμιο. Κορυφαίος ανάμεσά τους είναι ο καθηγητής Τηλεπικοινωνιών ΝΙΚΟΛΑΟΣ – ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ ΤΖΑΝΝΕΣ : Πρότυπο καθηγητή και ανθρώπου, για μένα, ένας καθηγητής που τον θαύμαζα με όλη μου την ψυχή τόσο εγώ όσο και πολλοί άλλοι συμφοιτητές μου στο Παν/μιο της Πάτρας, αρχές της δεκαετίας του ’80...

Έφυγε με τον γιό του, επίσης συμφοιτητή και φίλο μου τότε, για Αμερική, όταν πήραμε το πτυχίο..Απο τότε, τον έχασα. Στα πρώτα χρόνια του Ίντερνετ, δεκαετία ’90, τον έψαξα στο διαδίκτυο. Βρήκα τα βιβλία που έχει γράψει για Τηλεπικοινωνίες και.... τάβλι ( !! ) στο Amazon, αλλα καμμία παραπέρα πληροφορία για το πού και πώς ζεί πιά... Για τον γιό του, δέν έβρισκα τίποτα. Έτσι φύγανε τα χρόνια..

Ώσπου, αυτές τις μέρες, έψαξα ξανά στο διαδίκτυο και ΒΡΗΚΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ !!!
Τόσο για τον γιό του, όσο και για τον ίδιο !

Λοιπόν...

-- Ο γιός του, ο συμφοιτητής μου, είναι σήμερα πρόεδρος σε μιά εταιρεία Τηλεπικοινωνιών στην Αμερική. Τον βρήκα στο Forbes.com, και στο Businessweek. Έχει εισόδημα 600.000 $ τον χρόνο, και περιουσία σε μετοχές κλπ γύρω στο 1.500.000 $. Τα αξίζει, γιατι έχει ένα μυαλό ξυράφι κι’ ένα χαρακτήρα άριστο. Πήρε Master και διδακτορικό στις Τηλεπικοινωνίες όταν πήγε στις ΗΠΑ..

Ο ίδιος ο καθηγητής, μένει στη Φλόριντα, αφού δίδαξε Τηλεπικοινωνίες σε διάφορα απο τα μεγαλύτερα Παν/μια της Αμερικής. Χάρηκα που ζεί ακόμα, και μάλιστα είναι το ίδιο ακμαίος στο πνεύμα όπως παλιά, και γράφει ακόμα βιβλία !

Η ΕΚΠΛΗΞΗ όμως, ήτανε το τί είδους βιβλία γράφει πιά : ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ !!!!

Και όχι μόνο αυτό, αλλα το τελευταίο του βιβλίο έχει τίτλο.... LIFE WITHOUT GOD !

Ώχ !! Μου βγήκε ΑΘΕΟΣ κι’ αυτός !!.....

Και τώρα;; Τί κάνω τώρα;;;

Μοιάζει να είμαι περικυκλωμένος απο άθεους, που όμως είναι σπουδαίοι και επιτυχημένοι άνθρωποι : Άθεος ο φίλος μου ο kontorevithoulis, άθεος ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ, άθεος ο Τεχνικός Διευθυντής της πρώτης εταιρείας που δούλεψα, ένας εξαίρετος επιστήμονας και άνθρωπος... Άθεος τώρα και ο Τζάννες και ο γιός του!!

Πρίν λίγο καιρό, ο kontorevithoulis με είχε προκαλέσει να διαβάσω το βιβλίο του RICHARD DAWKINS «Η περι Θεού αυταπάτη». Το διάβασα, και έγραψα και δύο σχετικές αναρτήσεις με τις διαφωνίες μου εδώ, στη «..σαβούρα..»..

Το να αντικρούσω τον DAWKINS, μου είναι εύκολο. Η σκέψη του μου φαίνεται απλοϊκή..

Το να αντικρούσω τον ΤΖΑΝΝΕΣ όμως.... είναι κάτι που μοιάζει Ηράκλειος άθλος για μένα... Ο άνθρωπος, απλά ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΤΑΙ...

Και όμως, θα το κάνω!

Γιατι.... πρέπει να διασώσω την αξιοπρέπειά μου, ως «πιστός», αλλιώς θα είναι σάν να φυγομαχώ !

Περιμένω λοιπόν εναγωνίως να έρθει στα χέρια μου το βιβλίο ( θα μου το παραγγείλει ένας φίλος απο το Amazon…), να το διαβάσω, και.... θα δούμε !

Γιατι έχω την εντύπωση, ότι και το δικό μου μυαλό έχει προχωρήσει απο τότε... Άν έχω φτάσει στο επίπεδο του δάσκαλου Τζάννες πιά, αυτό.... θα είναι μιά μεγάλη αποκάλυψη για μένα !

----

Ένα αμφισβητήσιμο αλλα ανθρώπινο συμπέρασμα στο βιβλίο του Τζάννες, όπως διάβασα στο ίντερνετ, είναι ότι «Την ΕΥΤΥΧΙΑ τη βρίσκει μόνο όποιος έχει κάνει παιδιά...». Εδώ, φαντάζομαι πως ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ θα διαφωνεί..

Διαφωνώ αναγκαστικά κι’ εγώ... Γιαυτό και αφιερώνω στον δάσκαλο το βιντεοκλίπ της ανάρτησης αυτής.. TANHA SHODAM TANHA σημαίνει στα Περσικά «είμαι μόνος !», και ο δημιουργός, ο Αφγανός μεγάλος μουσικός Ahmad Zahir, μάλλον το έγραψε αυτοβιογραφικά, και το τραγουδάει... χαμογελαστός και, γιατί όχι, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ....

----


Υ.Γ.

Ο Ahmad Zahir, ήταν γιός πρωθυπουργού του Αφγανιστάν το ’60.. Τον σκότωσαν στην Ινδία, το 1979. Σήμερα, θεωρείται ο μεγαλύτερος μουσικός της περιοχής, και άφθαστο το έργο του..

Ο άνθρωπος... μόνο αυτό το τραγούδι που έγραψε ( 1971 ), φτάνει !
Γιατι είναι το γνωστό EL BIMBO, όπως το διασκεύασαν οι Γαλλοι BIMBO JET το 1975...

Τραγούδι, που έγινε τεράστια διεθνής επιτυχία αμέσως...

Και, ταυτόχρονα, η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΡΙΟΥ, με τα λόγια «Ποτέ δέν σε ξεχνώ» !

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 40 :
ΑΥΤΟ – ΓΝΩΣΙΑ




Τον περασμένο μήνα, μπήκα επειγόντως στο Νοσοκομείο με έντονη αιμορραγία. Εκεί… με περίμενε ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ :

-- Με έβαλαν σ’ έναν θάλαμο δίπλα σ’ έναν ασθενή που η ασθένειά του τον έκανε να μυρίζει ανυπόφορα. Εγώ τον άντεχα, γιατι η οσμή μου είναι χάλια. Οι άλλοι όμως, ήταν αδύνατο να μείνουν στο δωμάτιο. Έτσι, ο άνθρωπος πρωϊ και βράδυ άφηνε ανοιχτά παράθυρο και πόρτα, για να παίρνει το ρεύμα την οσμή. Αυτό όμως, εμένα μου έφερε ΠΥΡΕΤΟ 38 για 3 συνεχόμενα βράδυα. Αντέδρασα, φώναξα να κλείνει το παράθυρο τη νύχτα, ακόμα χειρότερα επειδή έβηχα και σε κάθε βήχα αιμορραγούσα. Καμμία κατανόηση, απο κανέναν… Όλοι, ακόμα και ο αδερφός μου, μου έλεγαν τις πιό απίθανες ερμηνείες τους για τον πυρετό, εκτός απ’ το προφανές, ότι ήμουν εκτεθειμένος στο ρεύμα !!

-- Μπαίνοντας στο Νοσοκομείο, πληροφορήθηκα πως εκείνη τη μέρα ο γιατρός μου απουσίαζε σ’ ένα συνέδριο.. Άκουγα για την κατάστασή μου ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ πληροφορίες που μου μετέφερε ο αδερφός μου απο τους εφημερεύοντες γιατρούς, ως και ότι κινδυνεύω να πεθάνω άν η αιμορραγία δέν σταματήσει..Περίμενα τον γιατρό μου για να πάρω ΥΠΕΥΘΥΝΗ πληροφόρηση. Όμως, τις δύο επόμενες μέρες τον… χάσαμε ( ! ) και οι εφημερεύοντες γιατροί μας έλεγαν πως δέν απαντούσε στο κινητό του, και ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ !!!!

-- Τη νύχτα, ψάχναμε τους εφημερεύοντες γιατρούς για να μου αλλάξουν τις ματωμένες πάνες, και ήταν εξαφανισμένοι ! Ο αδερφός μου ΑΠΕΙΛΗΣΕ πως θα καλέσει την Αστυνομία, και έτσι την τρίτη νύχτα ήρθε αγριεμένη μιά εφημερεύουσα γιατρίνα και μου άλλαξε τις πάνες. Ταυτόχρονα όμως, μου γκρίνιαζε ότι η πάθησή μου ήθελε συνεχή παρακολούθηση και αυτή ήτανε μόνη της με τόσους ασθενείς, απλήρωτη για πέντε μήνες, και… μου πρότεινε να πάρω ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΝΟΣΟΚΟΜΑ !! Εννοείται ότι τσακώθηκα μαζί της, και με χαρακτήρισε «παράξενο»…


Την επόμενη μέρα, πληροφορήθηκα επιτέλους ότι ο γιατρός μου…. θα απουσίαζε ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ στο συνέδριο !!! Εκεί, έχασα την ηρεμία μου. Άρχισα να τρέμω και να έχω άγχος, και δέν μπορούσα να το πολεμήσω…

Έτσι, έκανα κάτι ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ για μένα : Ζήτησα τη βοήθεια της ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ του Νοσοκομείου, για να με ηρεμήσει !! Οι γιατροί συμφώνησαν, ευτυχώς… Όμως, πρίν έρθει η ψυχολόγος ήρθε απρόσμενα Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ, και έτσι ηρέμησα τελικά.. Είπε ότι δέν κινδυνεύω, και θα με παρακολουθεί καθημερινά, επικοινωνώντας με τους εφημερεύοντες γιατρούς. Ότι είπε, το έκανε. Και απο εκείνη τη στιγμή, όλα τα προβλήματά μου με το Νοσοκομείο λύθηκαν. Οι γιατροί με πρόσεχαν σάν παιδί τους, απαντούσαν υπεύθυνα σε όλες τις ερωτήσεις μου, κσι ένιωσα ΑΣΦΑΛΗΣ ξανά, και σε καλά χέρια…

----

Η ψυχολόγος όμως, ήρθε, λίγο αργότερα… Και έτσι, για πρώτη φορά στη ζωη μου άρχισα μιά τέτοια κουβέντα.. Ήρθε άλλες 3 φορές. Αλλα ήδη είχα ηρεμήσει για τα καλά, και έκανα μαζί της μιά συζήτηση…. παράξενη : Αντί να της μιλήσω για τα αδιέξοδά μου, άρχισα να της εξηγώ το ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ. Αυτό.. είχε σημασία για μένα, γιατι στο Νοσοκομείο είχα βγάλει τη φήμη του «παράξενου» ανάμεσα σε γιατρίνες και νοσοκόμες.

Ποιός είμαι, λοιπόν;

Άρχισα να της εξηγώ τις μεγάλες επιτυχίες που είχα στη ζωή μου.

Ήθελα να καταλάβει ότι δέν είναι δυνατό μιά γιατρίνα να με δουλεύει εμένα και να μου μιλάει για τις ελλείψεις του Νοσοκομείου σε προσωπικό… Έχω νοημοσύνη πολύ καλή, για να καταλαβαίνω ότι αυτά είναι μπούρδες, ότι είναι δικό της λάθος να φορτώνει σε μένα τον άρρωστο καρκινοπαθή τα προβλήματα του Νοσοκομείου. Αυτά, να πάει να τα πεί στο συνδικαλιστικο της σωματείο, άν έχει τα κότσια…

Tης είπα αρκετά. Για τα μαθητικά μου χρόνια. Τα φοιτητικά. Τον στρατό. Την αποτυχία μου στις δουλειές, και τα αίτιά της, τη μεγάλη δυσκολία της τεχνολογίας...
Και, κάθε φορά που έφευγε, μου ερχόταν στο μυαλό μιά άλλη ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΟΥ, που δέν της την είπα !

Έτσι, μαζεύοντας όλες αυτές τις αναμνήσεις... άρχισα ΝΑ ΕΚΤΙΜΑΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ περισσότερο απο πρίν !

Στο τέλος, της ζήτησα συγνώμη επειδή απέφυγα να της μιλήσω για τις αποτυχίες μου, και μου απάντησε ότι καλά έκανα ! « Καταλαβαίνω, ότι στις συνθήκες αυτές, εκείνο που έχει σημασία για σένα είναι να βρείς κάπου να κρατηθείς...» μου είπε, «..και αυτό το κάπου, είναι ο εαυτός σου..».

Πόσο ΔΙΚΙΟ είχε !
Και τί ωραία το διατύπωσε!
Φεύγοντας, την τελευταία μέρα, μου άφησε την κάρτα της : Διδακτορικό στην Ψυχολογία !...

----

Έτσι, κάθομαι τώρα στο κρεββάτι μου στο σπίτι μου πιά, και ξαναθυμάαμαι τα νειάτα μου, και τις επιτυχίες που είχα στη ζωή μου.. Λίγες, αλλα τρομερά σημαντικές..

Τις θυμάμαι, και χαμογελάω..

Χαμογελάω, παίρνω ΔΥΝΑΜΗ, και νιώθω σάν τον Ντέμη Ρούσσο στο βίντεο που σας βάζω εδώ !

----

Υ.Γ.

Ο Σίμος... ακόμα δέν συνάντησε την Αχλαδούλα, και πέρασε ήδη ένας μήνας. Δέν τον βλέπω να βιάζεται ιδιαίτερα... Έτσι, εδώ έχουμε στασιμότητα..

ΠΟΛΙΤΙΚΟ
ΠΑΡΑΜΥΘΙ

( απο τον φίλο, «ΑΦΕΛΗ ΠΑΣΟΚΟ» ! )

Εδώ και έναν χρόνο σχεδόν ( απο τις 15 Μαϊου πέρυσι ! ) που έμαθα ότι πάσχω απο καρκίνο, ΚΑΤΑΡΓΗΣΑ τις πολιτικές συζητήσεις στη «..σαβούρα..», αφήνοντας μόνο τη σειρά αναρτήσεων της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, για την Αχλαδούλα. Ο λόγος που έκανα κάτι τέτοιο, είναι ότι πλέον έπρεπε να στραφώ στη διόρθωση των ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ μου προβλημάτων ( με κορυφαίο αυτό της Αχλαδούλας.. ), και όχι να ασχολούμαι με άλλα ζητήματα, που δέν με βοηθούν στην ψυχολογική καταπολέμηση της αρρώστειας μου.

Ακολούθησα αυτή την τακτική πιστά, όλη τη χρονιά αυτή. Πρόσφατα όμως, δέχθηκα την έντονη προτροπή του kontorevithoulis, να σχολιάσω στο μπλόγκ του νέου κόμματος, της ΔΡΑΣΗΣ. Παρά το ότι η προσπάθειά μου απέτυχε, στην ουσία βρέθηκα να ξανα-ασχολούμαι με την πολιτική !

Απόψε, είχα και την νέα προτροπή του «ανώνυμου Ολλανδού», να δημιουργήσω μιά ειδική ανάρτηση με θέμα πολιτικό, δηλαδή αυτά που σχολιάζαμε με τον kontorevithoulis στην προηγούμενη ανάρτηση, για την ΔΡΑΣΗ..

----

Είχα όμως και ΤΡΙΤΗ ΠΡΟΤΡΟΠΗ να φτιάξω την πολιτική ανάρτηση, απο έναν φίλο που με είχε επισκεφθεί απόψε στο σπίτι μου, γνωστό απο παλιές αναρτήσεις ( 18 / 9 /07 , 6/11/07), τον «Αφελή Πασόκο» !

Αυτός... ενθουσιάστηκε με την πρόκληση, τόσο μάλιστα που θέλει να αντιμετωπίσει ο ίδιος τα επιχειρήματα του kontorevithoulis υπέρ της ΔΡΑΣΗΣ, και να του εξηγήσει πού... κάνει το λάθος, και γιατί θα πρέπει να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και όχι ΔΡΑΣΗ !!

Συμφώνησα λοιπόν μαζί του, να συμμετάσχει στον διάλογο εδώ ( θα μεταφέρω εγώ τα σχόλιά του..), αλλα ταυτόχρονα θα μετέχω ΚΑΙ ΕΓΩ στη συζήτηση, ίσως και για να τον... συγκρατήσω απο τον υπερβολικό ενθουσιασμό του ώρες-ώρες..

----

Για ξεκίνημα λοιπόν, ο ΑΦΕΛΗΣ ΠΑΣΟΚΟΣ , μας προτείνει ένα... πολιτικό παραμύθι, που θα το έστελνε λέει ( ..στα σοβαρά !! ) στην e-drasis σάν σχόλιο, άν είχε πρόσβαση στο Ίντερνετ ( ..ευτυχώς που δέν έχει ! ). Σας το παραθέτω λοιπόν, για να γνωρίσετε κατ’ αρχήν τη σκέψη του, πρίν αρχίσει ο διάλογος.


ΠΟΛΙΤΙΚΟ
ΠΑΡΑΜΥΘΙ


Μιά φορά κι’ έναν καιρό, ζούσε σ’ ένα χωριό μιά οικογένεια. Τά ‘βγαζε δύσκολα πέρα, αλλα η ζωή κυλούσε με εμπιστοσύνη και αγάπη.

Ξαφνινκά, μαθεύτηκε ότι απο το χωριό θα περάσει ένας υπερσύγχρονος αυτοκινητόδρομος, τεράστιας σημασίας όχι μόνο για το χωριό, αλλα για όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Το πράγμα όμως δέν ήταν απλό, γιατι υπήρχαν μεγάλα ξένα ανταγωνιστικά συμφέροντα, που πίεζαν ο αυτοκινητόδρομος να περάσει απο άλλο χωριό, πιό μακρυά, απο Τουρκία μεριά.. Αυτοί οι αντίπαλοι, ήταν πανίσχυροι γιατι διέθεταν άφθονο χρήμα και επηρέαζαν τις διοικήσεις των χωριών της περιοχής.

Οι κάτοικοι του χωριού, μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να αντισταθούν στα ξένα συμφέροντα, θυσιάζοντας όσες λίγες οικονομίες είχαν μαζέψει στα σπίτια τους. Για να μήν υπάρξει όμως φανατισμός στο χωριό και ανησυχία απο τις νοικοκυρές, τα παιδιά κλπ, αποφάσισαν να κρατήσουν τον αγώνα τους κρυφό απο τις οικογένειές τους (..τα ξένα συμφέροντα, απειλούσαν και με πόλεμο... ), ώστε το χωριό να εξακολουθήσει να ζεί ομαλά.

Έτσι, στην οικογένεια που λέγαμε στην αρχή, ο σύζυγος άρχισε να κρύβει το χρήμα, και να μαζεύει όσα περισσότερα μπορεί για τον αγώνα, κρυφά απο τη σύζυγο. Επίσης, όλο και πιό συχνά εξαφανιζόταν απο το σπίτι, χωρίς να δίνει λογαριασμό πού πάει. Το δέ ενδιαφέρον του για την οικογένειά του και τη γυναίκα του άρχισε να μειώνεται μέχρι που έφτασε εκεί που δέν πάει άλλο..

Η γυναίκα άρχισε να διαμαρτύρεται, ότι δέν την προσέχει, ούτε αυτήν ούτε το παιδί. Μιά μέρα δέ, ανακάλυψε ότι απο το συρτάρι με τα κοσμήματα του γάμου λείπανε κάποια χρυσαφικά, και κατηγόρησε τον άντρα της πως τα έκλεψε. Εκείνος δέν απάντησε τίποτα, και η θέση του χειροτέρεψε.

Στο μεταξύ, με αυτά τα μικροκόλπα στην οικογένεια και τις ψιλο-αρπαχτές που έγιναν έξυπνες και αποδοτικές τοποθετήσεις στο εξωτερικό, το χωριό κατάφερε ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ στον αγώνα κατά των ξένων συμφερόντων. Είχε αποκρούσει την οικονομική επίθεση των ξένων, και είχε αποκτήσει τον έλεγχο της περιοχής και των γύρω χωριών. Ο αυτοκινητόδρομος, ήταν σχεδόν βέβαιο πιά, ότι θα περνούσε απο εδώ!

Τότε, εμφανίστηκε ένας περίεργος τύπος, που κάνοντας τον καλό κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη της γυναίκας στην οικογένεια που λέγαμε.. Της έλεγε πως εκείνη είχε δίκιο, σε ότι την βασάνιζε. Ότι ο άντρας της δέν ενδιαφερότανε πιά για το σπίτι. Κι’ ακόμα χειρότερα, ότι την έκλεβε, της ξάφριζε τα χρυσαφικά σιγά-σιγά..

Της έλεγε και ότι εκείνος μπορούσε, άν τον δεχόταν στο σπίτι της, να διορθώσει την κατάσταση : θα ενδιαφερόταν για εκείνη, και δέν θα πείραζε τα χρυσαφικά, θα ήταν ένας άντρας με ΗΘΟΣ, σεμνός και ταπεινός απέναντί της..

Εκείνη τελικά τον πίστεψε. Έδιωξε κακήν-κακώς τον σύζυγό της, και έβαλε στο σπίτι τον ξένο. Τον κράτησε καιρό μάλιστα, γιατι αυτός της έλεγε συνέχεια γλυκόλογα, που της χάιδευαν τ’ αφτιά. Απο ΟΥΣΙΑ όμως, ήταν μηδέν. Το παιδί άρχισε να μήν πηγαίνει καλά στο σχολείο, αλλα αυτή ξετρελαμένη απο τα γλυκόλογα και το ενδιαφέρον του ξένου, δέν έδινε σημασία και το θεώρησε φυσιολογικό..

Παγωμένος ο πρώην σύζυγος, παρακολουθούσε τις εξελίξεις, αλλα ήταν αδύνατο να επέμβει. Το ίδιο τροπάριο παίχτηκε και σε άλλες οικογένειες του χωριού, και τελικά οι χωρικοί έμειναν χωρίς χρήμα για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Τα ξένα συμφέροντα άρχισαν να παίρνουν το πάνω χέρι στην περιοχή..

Με τον αέρα του νικητή, οι ξένοι έπεισαν τις γυναίκες τελικά, να παραδόσουν όλα τα χρυσαφικά τους σ’ αυτούς, οι οποίοι θα έφτιαχναν μιά τράπεζα και θα τα μάζευαν όλα εκεί μέσα ώστε να είναι ασφαλή. Στην ουσία όμως, ήθελαν να έχουν τον έλεγχο της περιουσίας του χωριού, και να μήν επιτρέπουν την χρήση της σε μεγάλες ποσότητες. Αυτό, ονομάστηκε «ενοποίηση των ταμείων», συγνώμη, «ενοποίηση των χρυσαφικών»...

Ταυτόχρονα, οι ξένοι έπεφταν σάν τις ακρίδες όπου οι οικογένειες είχαν έσοδα, και τα έπαιρναν για τον εαυτό τους. Δέν ήθελαν το χωριό να έχει χρήμα και δύναμη πιά..

Αυτό, ενόχλησε τις νοικοκυρές, γιατι τους έπαιρναν πχ τη σύνταξη, και ήρθε μιά στιγμή που το καζάνι ξεχείλησε και ακούστηκε το παράπονο «..είσαστε κλέφτες, και απατεώνες!!».

Οι ξένοι απάντησαν «...γιά θυμηθήτε όμως, και οι πρώην σύζυγοί σας κι’ αυτοί το ίδιο ήτανε, σάς κλέβανε και δέν σας πρόσεχαν. Εμείς τουλάχιστον, δείχνουμε ένα ενδιαφέρον για σάς...»

Με αυτά, έπεσε σύγχιση στο χωριό. Κάποιες νοικοκυρές θέλανε τους παλιούς συζύγους τους πίσω, άλλες όμως, οι περισσότερες, παρασυρμένες απο τους ξένους, λέγανε ότι και οι μέν και οι δέ είναι το ίδιο κλέφτες και απατεώνες, και πρέπει να τους διώξουμε όλους κι ότι βγεί..

Έτσι λοιπόν, πορεύτηκε το χωριό μέχρι σήμερα.. Άκρη δέν βρέθηκε, και η διχογνωμία παραμένει. Είναι και οι δύο απατεώνες, ή μήπως είναι καλύτερα να ξαναεμπιστευτούμε τους παλιούς άντρες μας;

Παραδίπλα δέ, οι ξένοι μεγαλοκαρχαρίες, τα ανταγωνιστικά συμφέροντα, βλέπουν την κατάσταση και γελάνε... Έχουν πιά νικήσει οριστικά τους κουτοχωριάτες που τόλμησαν να σηκώσουν το ανάστημά τους εναντίον τους...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 39 :
ΞΑΦΝΙΚΑ....
Η ΑΧΛΑΔΟΥΛΑ !!





Σάββατο πρωϊ, με ξυπνάει στο κινητό ένας στενός φίλος, ο Σίμος :
__ «Έλα, kato Patissia, μ’ ακούς;..»
__ «..ναί...έλα Σίμο, σ’ ακούω..»
__ «δέ μου λές... εσύ δέν έψαχνες κάποτε την Αχλαδούλα;»
__ «...!!!!....ναί...»
__ «τί έγινε, την βρήκες;»
__ «..όχι....»
__ «Λοιπόν, την βρήκα εγώ!!!»
__ «.........»
__ «Τη συνάντησα στον Ηλεκτρικό, στο σταθμό του Πειραιά. Μιλήσαμε, και μου έδωσε και το τηλέφωνό της !!»

----

Εντυπωσιακές εξελίξεις!
Ο Σίμος είπε ότι θα ερχόταν στο σπίτι μου το απόγευμα, για να μου πεί λεπτομέρειες..

Το τηλεφώνημα τελείωσε, και με άφησε με μιά κρυάδα μέσα μου...
Τί να την κάνω τώρα, την Αχλαδούλα;;;
-- Εδώ... παλεύω με τα φάρμακα και τη Χημειοθεραπεία να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου ξανά...
-- Είμαι μόνιμα ξαπλωμένος, και έξω δέν βγαίνω..
-- Ούτε μπορώ να καθήσω σε καρέκλα σάν άνθρωπος...

Στις συνθήκες αυτές... η Αχλαδούλα μού ‘λειπε !!!
Μοιάζει με κάτι πολύ ΠΡΟΩΡΟ.
Και απορούσα, πώς η ζωή, που είναι σοφή σε κάτι τέτοια.... δείχνει να οδηγεί σε αδύνατες καταστάσεις... Δηλαδή, άντε και τηλεφωνήθηκα με την Αχλαδούλα, εφόσον δέν μπορώ να βγώ μαζί της και να μιλήσουμε, ποιό το όφελος ;;

Μπέρδεμα...
Σάν να μου φορτώνεται ένα ΑΓΧΟΣ παραπάνω, σε μιά εποχή που δέν πρέπει...

----

Τον Σίμο, τον ξέρω απο παιδί στο Πνευματικό κέντρο της Ενορίας μας. Σήμερα, είναι κατα κάποιον τρόπο «ο διάδοχός μου» εκεί...Είναι καθαρά «δικός μου» άνθρωπος, και όχι άνθρωπος της παρέας της Αχλαδούλας, την οποία γνωρίζει απο την εποχή που τη γνώριζα κι’ εγω, μικρή 15 χρονών.. Ήτανε το δεξί μου χέρι στο Πνευματικό κέντρο τότε, και έτσι.... όποιος μιλάει με τον Σίμο.... είναι σάν να μιλάει με εμένα !

Το να δόσει επομένως το τηλέφωνό της στον Σίμο η Αχλαδούλα... είναι κάτι εντυπωσιακό !

----

Το απόγευμα, η κατάσταση ξεκαθαρίστηκε.

Ο Σίμος είπε ότι τη συνάντησε στον Πειραιά, με τον γιό της. Μιλήσανε σύντομα. Τον ρώτησε για παλιούς γνωστούς, αλλα δέν είπαν τίποτα για μένα. Του είπε πως μένει στην Πεύκη, της είπε πως έχει μιά γνωστή του εκεί και πάει σχεδόν καθημερινά, και... του έδωσε το τηλέφωνό της, για να πάνε μιά μέρα για καφέ, και να τα πούνε...

Αυτά είπε λοιπόν ο Σίμος, μου πέταξε και μιά «κεραμίδα» που αγνοούσα, ότι... είναι φίλος του άντρα της απο παλιά, και..... έφυγε, σάν κύριος...

Δέν τόλμησα να του ζητήσω το τηλέφωνο της Αχλαδούλας. Περίμενα να μου το προτείνει εκείνος, αλλα ΔΕΝ το έκανε...

Κι’ έτσι.... ξαναγύρισα στην ατομική μου ηρεμία...
Και απλώς, ξέρω ότι ο Σίμος θα έχει επαφές με την Αχλαδούλα, για δικούς του λόγους, άσχετους με εμένα...

----

Ϊσως όμως, και να μήν είναι έτσι...
Γιατι η ζωή είναι ΣΟΦΗ, και ποιός ξέρει πώς μπορεί να τα φέρει, και να φανεί αργότερα ότι οι συνομιλίες Σίμου – Αχλαδούλας την έφεραν πιό κοντά σε μένα τελικά....

Αμήν !

----


Υ.Γ.

Βρέ τι έχω πάθει μ’ αυτή τη γυναίκα !
Ακούω το όνομά της, και συγκινούμαι βαθειά μέσα μου...
Κι’ ας ξέρω πως είμαι... εκτός νυμφώνος τώρα πιά, μετά την εγχείρηση.
Τη θαυμάζω.
Με μαγεύει το ότι βρήκε το θάρρος να διώξει τον σύζυγό της και να συνεχίσει μόνη της, ανεξάρτητη, τη ζωή της με το παιδί της....!!
Με συγκινεί και αυτό το «άνοιγμά της» προς τον Σίμο, βγάζει μιά ευαισθησία, μιά ανθρωπιά....

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 38 :
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και...
PLAY BOUZOUKI ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑ....





Σχεδόν ένα μήνα τώρα που βγήκα απ’ το Νοσοκομείο, είμαι ξαπλωμένος στο κρεββάτι και βασανίζομαι απο διάφορα. Βγαίνω έξω κάθε μεσημέρι, αλλα δέν μπορώ να καθήσω σε καρέκλα και ταλαιπωριέμαι κι’ εκεί... Γενικά, περνάω ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ.

Απο τη Μεγ.Τρίτη όμως, ξεκίνησα τη μετεγχειρητική ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, και ήδη βλέπω κάποια βελτίωση.. Μακάρι να πιάσουν τα φάρμακα, και να κάνουν το θαύμα τους. Γιατι, ακόμα έχω 3 μικρές εστίες καρκίνου μέσα μου, και ο κίνδυνος του θανάτου ΔΕΝ έχει εκλείψει...

Σ’ αυτό το κλίμα, μου ήταν δύσκολο να ενημερώνω τη «..σαβούρα..», γιαυτό και έχει μείνει πίσω ξανά. Πλήν όμως, μπαίνω όποτε μπορώ στο Ίντερνετ και αναζητώ διάφορα που με συγκινούν, κυρίως στο youtube.

Ένα απο αυτά, είναι το τραγούδι DISCO BOUZOUKI του ’70, με το οποίο με συνδέει μιά ωραία ιστορία, που θα σας διηγηθώ εδώ...

----

Τέλη Άνοιξης του ’79, γυρίζαμε απο την ΠΕΝΤΑΗΜΕΡΗ εκδρομή του σχολείου μας στην Κέρκυρα. Μαθητές της τελευταίας τάξης, που στις αρχές Σεπτέμβρη θα δίναμε τις καθοριστικές Πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή μας στα ΑΕΙ..

Περάσαμε το Ρίο, και βγήκαμε στην Εθνική Πατρών-Κορίνθου, για το τελευταίο κομμάτι της επιστροφής μας. Σουρούπωνε. Ενθουσιασμένοι όλοι μας απο την εμπειρία της εκδρομής, δέν θέλαμε να την τελειώσουμε εδώ, αλλα να συνεχίσουμε τις ωραίες στιγμές, μέχρι την Αθήνα.

Έτσι, μετά απο συνεννόηση της γαλαρίας του πούλμαν, ένας συμμαθητής μου πήγε μπροστά στον οδηγό, και τον ρώτησε άν υπήρχε τρόπος να παίζουμε ένα τραγούδι στο κασετόφωνο και να ακούγεται αυτό απο τα ηχεία σε όλο το πούλμαν. Ο οδηγός απάντησε ότι αυτό γίνεται, και του έδωσε ένα μικρόφωνο, που βάζοντάς το πάνω στο κασετόφωνο θα μετέφερε τον ήχο στο σύστημα του πούλμαν.

Έτσι, περιχαρής ο συμμαθητής μου κάθησε στην πρώτη θέση με το κασετόφωνό του, και μας έπαιξε ένα.... ΣΚΛΗΡΟ ΡΟΚ !!

----

Όταν όμως τέλειωσε το τραγούδι και πήγε να βάλει το επόμενο, τον σταμάτησε ο συνοδός καθηγητής μας, ένας αυστηρός Φιλόλογος γύρω στα 50-60...
__ «..μα, είναι τραγούδια αυτά;;..» του είπε, «..είναι δυνατόν να σας αρέσουν; Γιατί δέν βάζεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ; Αυτά που βάζεις... απευθύνονται σε βάρβαρους !! Δέν μπορώ να τα ακούω...»
__ «..μα, κύριε, είναι μεγάλες διεθνείς επιτυχίες !!»
__ « Δέν μ’ ενδιαφέρει τί ακούνε στο εξωτερικό. Ελληνικά έχεις να βάλεις;»
__ «όχι...»
__ «..τότε, δώσε μου το μικρόφωνο και ΤΕΡΜΑ. Θα πάμε στην Αθήνα ήρεμα, και χωρίς μουσική...», είπε ο Φιλόλογος.

Πήρε το μικρόφωνο, και... μείναμε όλοι στα κρύα του λουτρού !

----

Ο συμμαθητής μου γύρισε πικραμένος στη θέση του. Μας έπιασε όλους βουβαμάρα. Ενοχλήθηκα. Ένιωσα να υφίσταμαι την ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ, στη χειρότερη μορφή της : Απαγορεύεται η.... μουσική !!

Τελικά σηκώθηκα και πήγα στη γαλαρία.
__ «..Ρε παιδιά, νομίζω πως κάνατε κι’ εσείς ένα ΛΑΘΟΣ...», είπα. «..Δέν έπρεπε να ξεκινήσουμε αμέσως με τα σκληρά ρόκ... Άν βάλουμε κάτι πιό ήπιο στην αρχή, μπορεί να το δεχτεί, και σιγά-σιγά βάζουμε στο τέλος και τα σκληρά..».
__ «μπορεί, αλλα τώρα πιά...», είπαν απαγοητευμένοι όλοι.
__ «Θέλετε να πάω να δοκιμάσω ΕΓΩ να κάνω αυτή τη δουλειά;» τους ρώτησα.. «.Αλλα σας προειδοποιώ ότι τα τραγούδια που θα βάλω μπορεί ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ...» είπα.
__ «Άμα θές, πήγαινε..»

Έτσι, σηκώθηκα με το κασετόφωνo, και πήγα στην πρώτη θέση όπως ο συμμαθητής μου προηγουμένως..Ζήτησα απο τον Φιλόλογο την άδεια να βάλω τραγούδια πιό ήρεμα, και τελικά μου έδωσε το μικρόφωνο, αφού τον παρότρυνε και ο οδηγός..

----

Έβαλα αμέσως το DISCO BOUZOUKI, που ναί μέν είνσι ξένο, πλήν όμως μοιάζει με Ελληνικό...Ο Φιλόλογος μπροστά μου έμενε αμίλητος, αλλα φάνηκε να αποδέχεται το τραγούδι.

Η μεγάλη ΕΚΠΛΗΞΗ όμως για μένα, ήταν ο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ των συμμαθητών μου για το τραγούδι !! Αυτό... δέν το περίμενα! Ξετρελλάθηκαν όλοι, και μου ζήτησαν επανειλημμένα να το ξαναβάλω και να το ξαναβάλω! Κάποιοι, μου είπαν αργότερα ότι το τραγούδι έδενε περίφημα με τη διαδρομή, τον Κορινθιακό που έφευγε στο σούρουπο.

Με ευχαρίστησε πάρα πολύ αυτή η ανταπόκριση των συμμαθητών μου. Μου έφερναν κι’ αυτοί τα ρόκ τους και τα έβαζα τελικά, ως την Αθήνα, αλλα πάντα η μουσική επέστρεφε στο DISCO BOUZOUKI που τους απογείωνε. Όταν νύχτωσε, ο οδηγός άρχισε να παίζει και τα φώτα του πούλμαν σάν ντισκοτέκ, και εκεί ήταν το παραλήρημα...

Έτσι, φτάσαμε στην Αθήνα χορτασμένοι απο διασκέδαση. Τα παιδια με ευχαρίστησαν και απορούσαν πού βρήκα αυτό το τραγούδι..

Εγω δέ, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ κατάλαβα ότι ο εαυτός μου έχει μεγάλες δυνάμεις μέσα του. Μου φαινόταν απίστευτο, ότι έδωσα εγώ τέτοια λύση..

----

Σήμερα, εξετάζω την ιστορία αυτή με μιά ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΜΑΤΙΑ, που με συγκινεί ιδιαίτερα:

-- Οι μαθητές, αντιμετωπίσαμε τότε το ΚΑΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ : μας απαγόρευσε τη Μουσική!!

-- Αλλα η Ζωή, έχει διαφορετική γνώμη. Του «απάντησε» στην απαγόρευσή του, με τον στίχο «..play bouzouki ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑΑΑ...».

-- ΠΟΙΟΣ όμως, ήταν εκείνος ο «...για μέναααα..»; Ήταν ένας μαθητής, όλοι εμείς τότε, μιά ψυχή υποταγμένη και καθοδηγούμενη πάντα απο τις επιταγές των μεγάλων, καθηγητών, γονέων κλπ..Μιά ψυχή εγκλωβισμένη, που ήταν η ώρα της να.... σκάσει απ΄ τ΄ αυγό και να βγεί αυτοδύναμη στον κόσμο. Η ζωή το ήξερε αυτό, και το σεβόταν. Ο Φιλόλογος όμως, όχι !

-- Έτσι, μοιάζει στ’ αυτιά μου σάν να ΕΞΗΓΕΙ η ζωή στον φιλόλογο, ότι η μουσική ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ για μάς, ΕΠΕΙΔΗ.... «...Αάααααααααα...»!!!! Επειδή μας χρειάζεται δηλαδή μιά ΑΝΑΣΑ ΨΥΧΗΣ. Ένα «..ούφφφ...», με το οποίο θα πετάξουμε τον υποταγμένο εαυτό μας, και θα βγούμε στον δρόμο της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

-- Έτσι, ΝΙΚΗΣΑΜΕ εκείνο το βράδυ. Επαναστατήσαμε ειρηνικά, και σπάσαμε τα δεσμά της απαγόρευσης και της καθηγητικής αυθαιρεσίας. Αυτό, ήταν το σωστό. Και γιαυτό είχαμε όλοι μεγάλη χαρά όταν φτάσαμε στο τέλος στην Αθήνα..

----

Τότε λοιπόν, κατάφερα να βοηθήσω την τάξη στην επανάστασή της.

Σήμερα... θα καταφέρω να βρώ το κουράγιο και τη ΔΥΝΑΜΗ να αντιμετωπίσω τον θάνατο;

-- «Αγωνίσου, kato Patissia…!!», λένε οι γιατροί...

Αλλα ένα εμπόδιο μέσα μου, μου δένει τα χέρια : Ψάχνω να βρώ μιά ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ για να με πείσω ότι ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΗΣΩ, και ΔΕΝ την βρίσκω...

Έτσι, μοιάζει σάν να περιμένω απο θαύμα μιά «ΑΝΑΣΤΑΣΗ», που όμως το μυαλό μου δέν βρίσκει τον δρόμο για να τη φτάσει..

Το μόνο που μου απομένει συνεπώς, προς το παρόν, είναι ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ «..Καλή Ανάσταση..» στον εαυτό μου, στο έτσι, αστήρικτα...

-- ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ εύχομαι λοιπόν και σε σάς όλους που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, με τη σιγουριά ότι ΕΣΕΙΣ ξέρετε τον δρόμο προς αυτή, και μπορείτε να την πετύχετε..