Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ
ΤΟΥ ΚΤΕΛ...

Εξπρές δρομολόγιο Καλαμάτα – Αθήνα, μέσα στον Αύγουστο. Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ γεμάτο κόσμο, με εμένα πρώτο-πρώτο, στη θέση νούμερο 2 να απολαμβάνω τη διαδρομή απο το τεράστιων διαστάσεων παρμπρίζ του οδηγού που καθότανε λίγο χαμηλότερα μπροστά μου..

Ο οδηγός ήταν ένας άντρας γύρω στα 30-40, νέος με κουρεμένο κεφάλι, σκληρά χαρακτηριστικά και μαύρα γυαλιά ηλίου. Δέν έμοιαζε στο κλασσικό πρότυπο του «χωριάτη», αλλα μάλλον με Αθηναίο τύπο βγαλμένο απο κάποια παραλιακή ντισκοτέκ.. Αμίλητος, νευρώδης, μοδάτος και τουπάτος!

Ψηλά, σ’ ένα χωριουδάκι στο βουνό, είδα το χέρι ενός άλλου άντρα να απλώνεται κάνοντας νεύμα στο πούλμαν, που έκοψε ταχύτητα. Ο άντρας περπατούσε στο πεζοδρόμιο μπροστά μας, με την πλάτη του στο λεωφορείο, και ούτε γύρισε να το κοιτάξει, να δεί άν ανταποκρινόταν στο σινιάλο του.. Αυτή η θέα της αδιάφορης πλάτης, της «μαγκιάς» που έδειχνε, μου έκανε άσχημη εντύπωση αρχικά. «..Ώπα, ρε άνετε!..» σκέφτηκα μέσα μου.

Έτσι, όταν το πούλμαν πλεύρισε τον άντρα κι’ εκείνος ανέβηκε μέσα, τον πρόσεξα με περιέργεια. Μεσήλικας, γαλάζιο πουκαμισάκι, μπλέ σκούρο παντελόνι, ευμεγέθης κοιλιά, λίγα μαλλιά καλοχτενισμένα, σιδερωμένος του κουτιού. «..Άαα!.. Ο ελεγκτής είναι!..» είπα μέσα μου, «..έτσι εξηγείται η άνεσή του..».

Εκείνος μετά απο ένα σύντομο «..γειά..!» στον οδηγό, προχώρησε στον διάδρομο να ελέγξει τα εισιτήρια όλων μας. Ξαναγύρισε λίγο μετά, και τοποθετήθηκε όρθιος στο παρμπρίζ, στα σκαλιά της πόρτας του οδηγού.

-- «ξανά στη δουλειά βλέπω..», του είπε ο οδηγός.
-- «..άάα... όχι μωρέ.. δέν το κάνω για λεφτά..» είπε ο ελεγκτής χαμογελώντας, «..αλλα και τί να κάνω το πρωί; Να κάθομαι σπίτι; Δέν είναι καλό... Ενώ εδώ, κάνω τη βόλτα μου, και περνάει ευχάριστα η ώρα..».

Τον κοίταξα καλύτερα. Ήτανε φανερά ευχαριστημένος. Σε άλλη συχνότητα, σε άλλη σφαίρα της ζωής. Δέν δούλευε, διασκέδαζε! Υπέθεσα ότι θα μπορούσε να είχε βγεί στη σύνταξη, ή να κάθεται σε κάποιο γραφείο, αλλα αυτός προτιμούσε τον δρόμο.. Αυτό, τον έκανε συμπαθή αμέσως, η ζωντάνια του, η ικανοποίησή του, το κέφι και το χαμόγελό του..

Πήρε τη δέσμη με τα αποκόμματα των εισιτηρίων που κρατούσε ο οδηγός, και άρχισε να τα μετράει σιωπηλός. Ο οδηγός όμως, ήθελε να του πιάσει κουβέντα.

-- «..καλά, κι’ εκείνος ο τάδε, στο γραφείο, τί κουμάσι είναι;», του είπε.
-- «..ποιός, ο τέτοιος; ...Άαα.. έλα μωρέ, τη δουλειά του κάνει κι’ αυτός, τί να πείς..» είπε ο ελεγκτής φυλλομετρώντας τα εισιτήρια.
-- «..ναί, αλλα με βάζει συνέχεια Αθήνα! Γιατί το κάνει αυτό;», παραπονέθηκε ο οδηγός.
-- «..ξέρω ‘γώ; Φαίνεται θα σου αρέσει η Αθήνα!» είπε ο ελεγκτής γελώντας, συνεχίζοντας το μέτρημα χωρίς να τον κοιτάξει. Ήταν φανερό ότι δέν ήθελε να δόσει συνέχεια στη συζήτηση αυτού του είδους, και υποβάθμιζε την αξία της κουβέντας του οδηγού..

Αλλα εκείνος, συνέχισε σάν να μήν κατάλαβε, ή σάν να ήταν σημαντικό για τον ίδιο «να τα πεί» στον συγκεκριμμένο ελεγκτή. Μάλλον το δεύτερο μου φάνηκε. Ο ελεγκτής υπέθεσα πως είχε κάποιο αυξημένο ΚΥΡΟΣ στο ΚΤΕΛ, και ο οδηγός ήθελε επειγόντως να του εκθέσει το πρόβλημά του..
-- «..ξέρεις όμως πόσα χιλιόμετρα έχω γράψει; Τόσα! Δέν μπορεί να με βάζει συνέχεια Αθήνα! Είναι παράνομος!..», του είπε.

Ο ελεγκτής τελείωσε τα εισιτήρια, και ξανάπιασε να τα μετράει πάλι απ’ την αρχή, χωρίς να απαντήσει.

-- «..ο άνθρωπος, είναι διεστραμμένος!! Όχι απλά παράλογος!..», άρχισε να φουντώνει ο οδηγός. Ο ελεγκτής εξακολουθούσε να μετράει χωρίς να του απαντάει..

-- «..ρώτησα και τον τάδε, και ξέρεις τί μου είπε γι’ αυτόν; Να του κόψω την την καλημέρα, τελείως! Κι’ εκείνος δέν έβγαζε άκρη, και μού ‘πε άμα του μιλήσεις και του πείς καλημέρα, δέν θα σου ξαναμιλήσω εγώ μετά!..».

-- «..άαα!... έτσι, ακραία πράγματα δηλαδή! Κόβω την καλημέρα!.. έλα μωρέ, όχι, δέν αξίζει..» είπε γελώντας ο ελεγκτής, τονίζοντας ιδιαίτερα το ΑΚΡΑΙΑ, πρίν να προτείνει με πιό σιγανό τρόπο το «όχι..» της φράσης του.

Ο οδηγός, φάνηκε να το σκέφτεται καλύτερα. Δέν επέμεινε, μαζεύτηκε κάπως, κι’ έμεινε σιωπηλός και σκεφτικός κοιτώντας τον ελεγκτή που μετρούσε χωρίς να του ρίχνει ματιά..

Τον κοίταζα κι’ εγώ, παραξενεμένος. Μου άρεσε η στάση του. Ένιωσα ότι βρισκόμουνα μπροστά σε μιά σκηνή ασυνήθιστη, με έναν άνθρωπο σημαντικό που ήξερε να κουμαντάρει τα τα γνωστά ανθρώπινα προβλήματα.. Ήμουνα περίεργος να δώ την κατάληξη αυτής της κουβέντας!

Ο ελεγκτής τέλειωσε το δεύτερο μέτρημα, μάζεψε τα εισιτήρια και γύρισε χαμογελώντας ευχαριστημένος στον οδηγό. Όλα ωραία! Ήταν φανερό, ότι ο άνθρωπος ήτανε σε άλλη σφαίρα, αμφιβάλλω άν έβλεπε το προβληματισμένο βλέμμα του οδηγού εκείνη τη στιγμή, ή απολάμβανε τον ήλιο που χρωμάτιζε τα βουνά γύρω μας..

-- «Εγώ πάντως, του την είπα στα ίσια!..» είπε τελικά ο οδηγός. Δέν βάσταγε άλλο τη σιωπή, ήθελε να τα πεί! «..πήγα για ένα άλλο ζήτημα στο γραφείο του, χτύπησα την πόρτα, και του είπα ‘μπορώ να σας απασχολήσω για ένα λεπτό;’. Πρόσεξε, ότι του μίλησα και στον πληθυντικό κιόλας, με το σείς και το σάς, τυπικός σε όλα μου, έτσι;»
-- «..αυτός, πώς σου μίλησε;», είπε ο ελεγκτής,
-- «..άντε μωρέ, το καθήκι! ‘έλα ρέ μεγάλε, τί κάνεις;’μου είπε..»
-- «..έτσι, έ; Και λοιπόν;»
-- «..τί λοιπόν;.. ‘Άσε τα μεγάλε και τα έτσι..’ του είπα, ‘..και θα μου μιλάς στον πληθυντικό όπως σου μιλάω!’. Και τον έβαλα στη θέση του..»
-- «..γιά προχώρα..» του έδινε φανερά θάρρος ο ελεγκτής, που φάνηκε να τον ακούει με ενδιαφέρον πιά..
-- «..είπαμε για το ζήτημα, αρπαχτήκαμε, και στο τέλος του είπα ‘..άκου ‘δώ! Το βλέπεις το πηγάδι μπροστά στα ΚΤΕΛ; Εκεί μέσα θα σε ρίξω κακομοίρη μου! Δέν αστειεύομαι εγώ!’».

Ο ελεγκτής εξακολουθούσε να χαμογελάει, σάν να άκουγε ανέκδοτα..
-- «Και με το ζήτημα, τί έγινε τελικά; Λύθηκε;..», ρώτησε τον οδηγό.
-- «..λύθηκε!!..» είπε εκείνος, «..αλλά..». Δέν πρόλαβε να συνεχίσει. Ο ελεγκτής γέλασε.
-- «..έεε...μα τότε, τα βλέπεις κι’ εσύ;.. αφού μπορούσε να λυθεί το πρόβλημα απλώς και μόνο με το να του το πείς! Αυτό αρκούσε, τα άλλα για τα πηγάδια τί τα ήθελες;...Δέν χρειαζότανε να τα πείς!..» του είπε.

Ο οδηγός σώπασε, και σκεφτότανε για λίγο..
-- «..αλλα εξακολουθεί να με κυνηγάει!..», είπε στο τέλος. «Δέν πάει άλλο, σκέφτομαι να πάω μιά μέρα στο ΚΤΕΛ και να τον βρίσω ανοιχτά το μαλάκα!..».
-- «..τώρα να τον βρίσεις; Όχι μωρέ, και νά ‘χεις να λές μετά στην εξομολόγηση; Δέν κάνει..» είπε ο ελεγκτής.

Εξομολόγηση;;
Ώπα!
Είχα χρόνια ν’ ακούσω αυτή τη λέξη σε δημόσιο χώρο, και μάλιστα απο άντρα μεγάλης ηλικίας!
Αλλα ο οδηγός ήτανε χειμαρρώδης πιά, και δέν μου άφηνε χρόνο να χωνέψω καλύτερα αυτά που άκουγα.
-- «..προχτές τον είδα ξαφνικά μπροστά μου, και μού ‘ρθε να του αστράψω δυό χαστούκια στην ψύχρα! Έτσι, χλάτς-χλούτς! Πάρτα να μάθεις!...», είπε χορταίνοντας με την ιδέα..
-- «..δέν τό ‘κανες όμως, έτσι;..» συνέχισε χαμογελαστός ο ελεγκτής. Περίμενα να δώ τί θα του πεί αυτή τη φορά..

-- « Κρατήθηκα, γιατι ρώτησα πρώτα κάποιους, τί συνέπειες θα έχω άν τον χτυπήσω μέσα στο ΚΤΕΛ..», είπε ο οδηγός.
-- «..και τί σού ‘πανε;»
-- «..είπανε, ότι θα βρεθούνε αμέσως άλλοι να με τσακίσουν στο ξύλο, αλλα και ότι θα φάω 15-20 μέρες ποινή.. Αυτό με κράτησε. Δέν μπορώ να μή δουλέψω 20 μέρες..».
-- «..έε..βλέπεις; Δέν γίνεται έτσι..»
-- «..ναί, και σκέφτομαι ότι δέν αξίζει. Καλύτερα να του τη στήσω σε μιά γωνιά εκτός ΚΤΕΛ, μοναχός μου, και να του τις ρίξω εκεί..»
-- «..αυτό, ναί!..» είπε ο ελεγκτής, ευδιάθετος, «..κάνε ότι θέλεις, αλλα μόνος σου! Στο ΚΤΕΛ δέν είναι σωστό..».

Μού έκανε μεγάλη εντύπωση!
Ο ελεγκτής, δέν του είπε να ΜΗΝ δείρει τον άνθρωπο, αλλα απλώς τον απέτρεψε απο το να το κάνει εντυπωσιακά για να φανεί, και τον έσπρωξε στη μοναχική, προσωπική του ευθύνη.. Ένιωσα ότι ο άνθρωπος αυτός μίλησε ΣΟΦΑ. Το ξύλο στο κρύο στενό είναι σχεδόν αδύνατο, έστω και σάν σκέψη. Δέν έχει το χαρακτήρα της διαπόμπευσης του άλλου, που αρέσει στο ανθρώπινο πάθος. Τέτοιο ξύλο, μοναχικό, μόνο άν είσαι ΠΟΛΥ πορωμένος απο μίσος, μπορείς να ρίξεις. Αλλα εδώ δέν ήτανε τέτοια περίπτωση. Ήταν μιά απλή εργασιακή αδικία, απο τις χιλιάδες που συμβαίνουν καθημερινά. Η ιδέα του μοναχικού ξύλου στο σκοτάδι, ουσιαστικά βάζει ταφόπλακα στη σκέψη της βίας επομένως, δέν την ενισχύει..

-- « ά! Φτάσαμε! Εδώ είναι το μοναστήρι, και θα με αφήσεις εμένα!..», είπε ο ελεγκτής κεφάτος ακόμα.
Ήτανε μιά ανηφόρα, ένας χωματόδρομος ανέβαινε στο βουνό, αλλα μοναστήρι δέν φαινότανε. Το λεωφορείο σταμάτησε, κι’ άνοιξε η πόρτα. Ο ελεγκτής γύρισε στον οδηγό.
-- «..γειά χαρά!..», του είπε εκείνος.
-- «..γειά, και καλό σου ταξίδι μάνα μου!..» του είπε ο ελεγκτής θερμά και συγκινημένος, και κατέβηκε.

Πέρασε μπροστά απο το λεωφορείο, και προχώρησε προς τον χωματόδρομο. Ο οδηγός έκλεισε την πόρτα. Πάτησε μιά φορά την κόρνα σάν τελευταίο χαιρετισμό, και το λεωφορείο ξεκίνησε ξανά..

«Καλό σου ταξίδι, μάνα μου!..» αντηχούσαν τα λόγια του ελεγκτή στο μυαλό μου, για πολλή ώρα.. Ταξίδι! Μονομιάς ένιωσα ότι είχαμε ΤΑΞΙΔΙ μπροστά μας, κάτι σπουδαίο δηλαδή, επικίνδυνο, όχι μιά απλή, σίγουρη βόλτα..

Είναι άλλη η αίσθηση του «ταξιδιού» που έχουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία απο εμένα, και άλλη η δική μου! Σήμερα, εμείς οι νεότεροι έχουμε συνηθίσει τις μεταφορές και το «ταξίδι» δέν έχει την ΓΟΗΤΕΙΑ και τη σημασία που είχε για τους παλιούς! Κάνουμε διαδρομές, τί Καλαμάτα-Αθήνα, τί Κολιάτσου-Παγκράτι, δέν νιώθουμε μεγάλη διαφορά. Οι παλιοί όμως, το ταξίδι το νιώθουν αλλιώς! Το σέβονται, το υπολογίζουν, το προσέχουν, ξέρουν ότι κρύβει κινδύνους..

«Γιαυτό και ο ελεγκτής ήτανε χαμογελαστός!», σκέφτηκα..
Ναί..
Γιαυτό δέν απέτρεψε τον οδηγό απο την ιδέα να δείρει τον άλλο, γιαυτό του μίλαγε τόση ώρα κάνοντας πολιτική και ψυχολογία μαζί του... Δέν ήθελε να τον στριμώξει, να τον κάνει να νιώσει άσχημα. Ήθελε να του στρέψει το πάθος σε άλλη κατεύθυνση ομαλής εκτόνωσης, χωρίς ο οδηγός να νιώσει πως ο άλλος δέν τον συμμερίζεται..

Προπάντων, ήθελε ο οδηγός να νιώθει όμορφα!
«Καλό σου ταξίδι ΜΑΝΑ ΜΟΥ!..». Το «μάνα μου», τον αγκάλιαζε σάν μιά οικογένεια. Ο οδηγός δέν ήτανε πιά ένας μοναχικός εργαζόμενος νέος του σήμερα. Είχε ανθρώπους που τον ακούνε, που τον σέβονται, που τον αγκαλιάζουν και προσεύχονται γι’ αυτόν..

Και έτσι,
Μ’ ΑΥΤΗ την ψυχολογία ξεκίνησε τη μάχη του με το φίδι της ασφάλτου, τον κουλουριαστό δαίμονα που σφίγγει τα βουνά της Μεγαλόπολης ανάμεσα στην Καλαμάτα και την Τρίπολη, εκτείνοντας τη μακρυά ουρά του απο εκεί ως τη μακρυνή Αθήνα...

Και βγήκε νικητής.