ΔΑΚΡΥΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗΣ,
ΓΙΑ ΤΟΝ
ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΥΡΚΟ...

Συνάντησα τον Λεωνίδα Κύρκο σε δύο εφημερίδες, πρόσφατα. Δυό συνεντεύξεις με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Στιγμές», η πρώτη στον «Ελεύθερο Τύπο» της Κυριακής 8 Ιουλίου στη Δέσποινα Σαββοπούλου, και η δεύτερη στη σημερινή «ATHENS VOICE» στην Αγγελική Μπιρμπιλή.

Η συνέντευξη του «Ελεύθερου Τύπου», μιά στριμωγμένη σελίδα μιά τεράστια φωτογραφία και λίγα λόγια, με έκανε να ..κοροϊδέψω τον Λεωνίδα Κύρκο!

Η συνέντευξη της «ATHENS VOICE», δισέλιδη, με δύο φωτογραφίες του, που και στις δύο είναι «ζευγαρωμένος» πρώτα με τη γυναίκα του και μετά με την εγγονή του, μ’ έκανε να δακρύσω για αυτόν τον άνθρωπο..

-------

Αυτές τις μέρες, έγραψα 3 επιθετικά σχόλια στην ιστοσελίδα «ενός λεπτού μαζί», που στήθηκε με πρωτοβουλία της Ντόρας Μπακογιάννη. Έμαθα γι’ αυτό απο το μπλόγκ του Νίκου Δήμου, κι’ έτυχε να σχολιάσω απο τους πρώτους εκεί, τρίτος μάλιστα, μετά απο τον ίδιο τον Νίκο Δήμου.

Το σχόλιό μου, με τρόμαξε κι’ εμένα τον ίδιο.. Προβληματίστηκα μήπως ΑΔΙΚΩ τους πολιτικούς της χώρας με αυτά που γράφω γι’ αυτούς.. Δέν μου απάντησε κανείς ως τώρα. Κι’ έμεινα με μιά πικρή γεύση, ότι ίσως για τους «γνώστες» της πολιτικής, αυτά που γράφω να είναι ανοησίες..

Ώσπου, ήρθε σήμερα η συνέντευξη Κύρκου στην «ATHENS VOICE», για να με βγάλει απο το δίλημμα, και να με πείσει πλέον ότι ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ ! Και μάλιστα, ότι ίσως τα σκληρά μου λόγια να είναι και ΛΙΓΑ για τους ανθρώπους αυτούς!

Εξηγούμαι λοιπόν:

Προσέξτε τί γράφει για τον Κύρκο, η «ATHENS VOICE» :

«..Ο Λεωνίδας Κύρκος μένει ακόμα στα Εξάρχεια, στην ίδια γειτονιά που μεγάλωσε και που το ’67 τον συνέλαβαν, σ’ ένα μικρό διαμέρισμα χωρίς ίχνος πολυτέλειας ή αλαζονείας. Είναι ένα απ’ αυτά τα διαμερίσματα τα ξεχασμένα απο τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, που είναι σχεδόν αδύνατον να βρείς πιά στις μέρες μας να κατοικούν οι «επώνυμοι». Με υποδέχτηκε φιλικός και χαμογελαστός, σε εκείνο το φωτεινό δωμάτιο, καθισμένος στο γραφείο του, ανάμεσα στα βιβλία και στις σημειώσεις του. Υπήρχε ακόμα μιά μαγκούρα κι’ ένας διάδρομος γυμναστικής, ένας ανεμιστήρας που ξεγελούσε την τρομερή ζέστη και οι φωτογραφίες στους τοίχους – απο πολιτικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’80, της εποχής που έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταπολιτευτική σκηνή και διέθετε τη μεγάλη επιρροή στη διανόηση και τους νέους, κι’ απο οικογενειακές συγκεντρώσεις. Έφυγα κι’ είχα την παράξενη αίσθηση ότι τίποτα δέν είχε αλλάξει..»

Όποιος λοιπόν ΑΝΤΕΧΕΙ, ας διαβάσει αυτές τις γραμμές ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΕΙ !

Όποιος νομίζει ότι έκανα άσχημα που «βεβήλωσα» το σάϊτ ΄του «ενός λεπτού μαζί» με τα σχόλιά μου, ας αναλογιστεί το σπίτι του Λεωνίδα Κύρκου απο τη μία, και τις βίλες Ρουσσόπουλου και λοιπών «αστέρων» της σημερινής πολιτικής σκηνής απο την άλλη... Κι’ ας έρθει μετά να μου πεί ότι ΔΕΝ ΝΤΡΑΠΗΚΕ !

------

Στη ζωή, ΟΛΑ ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ..
Κυλάει ο χρόνος, κι’ έρχεται μιά εποχή που ΦΑΙΝΕΤΑΙ ποιός ήτανε ποιός τελικά, στα έργα του κάποτε...
Ποιός έβγαινε στα μπαλκόνια κι’ έλεγε ψευτιές, και ποιός ήταν αληθινός σε ότι προσπάθεια έκανε..

Στις αρχές της δεκαετίας ’80, τον καιρό της «αλλαγής!» του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑ.ΣΟ.Κ, ήμουνα φοιτητής στην Πάτρα. Η «ATHENS VOICE» σωστά γράφει για τη «..μεγάλη επιρροή στη διανόηση και στους νέους..» του Λεωνίδα Κύρκου τότε.. Εμένα όμως, ΔΕΝ με άγγιζε τόσο βαθειά όσο τους άλλους ο Κύρκος, γιατι δέν με συγκινούσε η «Αριστερά» και τα οράματά της.

Θυμάμαι, πως είχα πάει στην προεκλογική συγκέντρωση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στην Πάτρα τότε.. Μίλησε ο Αβέρωφ. Στεκόμουνα σε μιά γωνιά, τον άκουγα, κι’ έλεγα μέσα μου «...πές ΜΙΑ κουβέντα, που ΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!..». Δέν την είπε..

Ήρθε μετά και μίλησε ο Λεωνίδας Κύρκος. Έλεγα μέσα μου, «..πές ΜΙΑ κουβέντα, που να ΜΗΝ μου αρέσει!!..». Δέν την είπε...

--------

Αυτός ήτανε ο Λεωνίδας Κύρκος.. Ο σημαντικότερος πολιτικός εκείνης της εποχής.. Ο αδιαμφισβήτητα καλύτερος, αναγνωρισμένος απο εχθρούς και φίλους.. Μεγάλος άνθρωπος, μεγάλος ρήτορας, τεράστια προσωπικότητα, που μόνο με την παρουσία του μας έκανε όλους πιό ανθρώπινους..

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, διαβάστε ΠΟΥ μένει σήμερα!

Και συγκρίνετε πού μένουν τα απόλυτα μηδενικά της σημερινής πολιτικής σκηνής του τόπου μας...

Ποιός αγαπάει τον Έλληνα λοιπόν, και νιάζεται για το μέλλον του;
Και ποιός αγαπάει τις βίλες και τη χλιδή του, και τις υψώνει στις πλάτες μας;

Και ΓΙΑΤΙ εγώ θα πρέπει να δείξω τον παραμικρό σεβασμό σ’ αυτούς τους γελοίους εκμεταλλευτές της ζωής μου;

Τα παράσιτα, τα ΚΑΙΣ, άν νιάζεσαι να βγάλει λουλούδια το χώμα του χωριού σου..
Δέν τα καμαρώνεις..
Λυπάμαι.
----

Όταν όμως διάβασα αρχικά τη συνέντευξη Κύρκου στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ», γέλασα εις βάρος του!.. Στο τέλος της, τον ρωτάει η δημοσιογράφος
- «Υπάρχει κάτι που προσδοκάτε απο τη ζωή; Κάτι που περιμένετε;», κι’ εκείνος απαντάει :
- «Μιά εγγονούλα. Την...παρήγγειλα στον δεύτερο γιό μου, που παντρεύτηκε πέρσι, με την ευχή να μου τη φέρει..»

ΕΓΓΟΝΟΥΛΑ;;;;
Ο Κύρκος;;;
Μου φάνηκε τόσο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ένας τέτοιος άνθρωπος να δίνει αυτή την απάντηση σάν «τη μόνη του προσδοκία πιά..», που ...απογοητεύτηκα και γι’ αυτόν!

«Πολύ ρηχά μας τα λές στο φινάλε σου, Λεωνίδα...» είπα μέσα μου.
Μοιάζει σάν να έπαψε πιά να τον ενδιαφέρουμε όλοι εμείς και το μέλλον του τόπου μας, και «μαζεύτηκε» στην προσωπική του σφαίρα πλέον.. Η οικογένειά μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, ότι θέλει και ο μπακάλης της γειτονιάς μου δηλαδή... Πολύ ΛΙΓΟ αυτό, σάν εικόνα του Λεωνίδα Κύρκου... Όχι, ΔΕΝ το θεωρώ «ανθρώπινο!» όπως μου είπαν φίλοι που τους το σχολίασα.

Ίσως να κάνω λάθος στην κρίση μου αυτή.

Σήμερα όμως, αυτός ο άνθρωπος με έκανε να δακρύσω. Είχα χρόνια να δακρύσω για κάτι.. Τον κοίταζα στη φωτογραφία με την εγγονή που ήδη έχει, μόνος μου σε μιά άδεια καφετέρια του κέντρου το μεσημέρι, και τα δάκρυα τρέχανε ασυγκράτητα..

Αυτός ο άνθρωπος... ακόμα μας κάνει ανθρώπινους!