ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 17 :
ΕΚΤΟΣ ΘΕΟΥ


Σήμερα Κυριακή πρωϊ, πήγα στην Εκκλησία να κοινωνήσω.

Μετά απο αγωνιώδεις σκέψεις και ΤΣΑΚΩΜΟ με τον Μήτσο, ο οποίος ΔΕΝ ήθελε αυτή τη φορά να βοηθήσει να ξεδιαλύνω το πρόβλημά μου (..σκέψου το μόνος σου..), αποφάσισα χτές το απόγευμα τα εξής :

-- Πρέπει να πάω να κοινωνήσω, γιατι σε περίπτωση που πεθάνω στο χειρουργείο δέν θα είναι καλό να αφήσω με τύψεις τον παπα-Χιονάτο.. Να σκεφτεί δηλαδή ότι «..εγώ έκανα ότι μπορούσα, τον κοινώνησα, άρα στο καλό όπου πάει..».

-- Την κουβέντα του ότι «είναι παντρεμένη και δέν μπορεί να σου μιλάει..» ΔΕΝ την αποδέχομαι, με καμμία κυβέρνηση. Πλήν όμως... στην πράξη ΔΕΝ της πάω αντίθετα, γιατι δέν έχω κανένα τρόπο ΝΑ ΠΙΕΣΩ την κυρία αυτή ή την Εκκλησία για να αρθεί το καθεστώς της ΜΗ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ μεταξύ μας. Αυτή στο μεταξύ έχει εξαφανιστεί απο την Εκκλησία εδώ κι’ έξη μήνες, άγνωστο γιατί, οπότε δέν μπορώ να την ενοχλήσω, είτε σκέφτομαι όπως προτείνει ο παπα-Χιονάτος, είτε όχι...

----

Μπήκα λοιπόν σήμερα στην ουρά μπροστά απ’ το Ιερό, και περίμενα να μεταλάβω..

Βγήκε ο ιερέας κι’ έκανε πρώτα ένα κήρυγμα «για τη μετάνοια», στο οποίο είπε τα εξής:
-- εκείνοι που μετανοούν, είναι πάντα οι ΠΟΛΥ αμαρτωλοί, και ΟΧΙ οι νορμάλ άνθρωποι.. Οι άνθρωποι που πάνε στην Εκκλησία πχ, δυσκολεύονται και αποτυχαίνουν να φτάσουν στη μετάνοια, μάλλον επειδή θεωρούν τον εαυτό τους ηθικό.. Περισσότερο δυσκολεύονται... οι παπάδες να μετανοήσουν, για τον ίδιο λόγο!
-- η μετάνοια, είναι ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ !! Δηλαδή πρώτα αγαπάς, και ΜΕΤΑ μετανοείς... Όταν η αγάπη δέν προηγείται, η μετάνοια δέν ακολουθεί...

Είπε κι’ άλλα, θύμισε περιστατικά μετάνοιας όπως πχ της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, που με κούρασαν γιατι τα έχω ψάξει διεξοδικά εδώ και χρόνια, και άκρη δέν έβγαλα τελικά, ούτε με βοήθησαν να λύσω το πρόβλημα που ακόμα κουβαλάω στην πλάτη μου.. Ακολούθησε το «..μετα φόβου..» και η ουρά άρχισε να κινείται προς τον ιερέα και να μεταλαμβάνει. Πήγαινα κι’ εγώ, που βρισκόμουνα περίπου στη μέση της, προς το τέλος..

Κάποια στιγμή, αναγκάστηκα να προσπεράσω ανθρώπους γιατι στέκονταν ακίνητοι μπροστά μου χωρίς να προχωράνε προς τον ιερέα. Αυτό, επαναλήφθηκε κι΄ άλλη φορά, μέχρι που έφτασα στο 1 μέτρο απο αυτόν.

Κι’ εκεί... ΤΡΟΜΑΞΑ !

Συνειδητοποίησα ότι καμμιά δεκαριά γερόντια που με χώριζαν απ’ τον Ιερέα... ΔΕΝ προχωρούσαν να μεταλάβουν, και έμεναν εκεί μπροστά ακίνητοι, λειτουργώντας ουσιαστικά σάν ένα ΦΡΑΓΜΑ για μένα ! Όταν το αντιλήφθηκα, ήδη ο ιερέας κοινωνούσε έναν παππού τελευταίο, και... τον είδα να γυρίζει την πλάτη του, και να χώνεται στο Ιερό νομίζοντας πως η ουρά τελείωσε !

Φρίκαρα!

Πρώτη φορά μου συνέβηκε κάτι τέτοιο, και ήταν και ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟ. Δηλαδή, αφού δέν ήθελαν να μεταλάβουν οι παππούδες... τί πήγαν και στηθήκανε εκεί μπροστά;;

Κάθησα και το σκέφτηκα λιγάκι, το πράγμα.. Θυμήθηκα την ιστορία της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, και μου φάνηκε ότι το ΔΙΚΟ ΤΗΣ «θαύμα» ζούσα κι’ εγώ εκείνη τη στιγμή.. Μιά «τυχαία» παρεμπόδιση να φτάσω στον Θεό..

__ «Άρα, Ο ΘΕΟΣ δέν θέλει να μεταλάβω...» σκέφτηκα, και αισθάνθηκα άσχημα.

Πλήν όμως... υπήρχε το σκεπτικό μου ότι ΕΠΡΕΠΕ να το κάνω, για να μήν αφήσω στενοχώρια στον παπα-Χιονάτο, σε περίπτωση θανάτου μου.. Το ζύγισα στο μυαλό μου, και... αποφάσισα να επιλέξω τον παπα-Χιονάτο και ΝΑ ΕΝΑΝΤΙΩΘΩ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Έτσι, μπήκα στο Ιερό, και ρώτησα τον ιερέα άν μπορούσε να με κοινωνήσει εκεί, καθυστερημένο.. Δέχτηκε, και με κοινώνησε. Μου δόσανε κι’ ένα κομμάτι «άρτο», και... έφυγα, στο «δι’ ευχών..» που ακολούθησε γρήγορα.

----

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ :

-- Το παράξενο περιστατικό το ερμηνεύω σαφώς σάν ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ στο να κοινωνήσω. Αυτό, ενώ αρχικά με τάραξε, στη συνέχεια... μου αρέσει! Γιατι, κι’ εγώ ΔΕΝ θέλω να κοινωνάω στην Εκκλησία ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ.. Το να βλέπω λοιπόν τον Θεό να ντύνει με ΝΟΗΜΑ αυτή τη διαδικασία, εμποδίζοντάς με να την γελοιοποιήσω, είναι κάτι παρήγορο. ΠΟΛΥ παρήγορο μάλιστα, γιατι η παρουσία του Θεού αφήνει μιά ΕΛΠΙΔΑ για λύση του προβλήματος. Αντίθετα, η απουσία του, θα άφηνε την Α-ΝΟΗΣΙΑ να κυριαρχήσει, οπότε δέν υπάρχει και ελπίδα συνεννόησης και λύσης..

-- Και όμως, παρά τον ΣΕΒΑΣΜΟ του Θεου στη μετάληψη... εγώ τελικά δέχτηκα να πάω να κοινωνήσω και να κάνω τη διαδικασία αυτή Α-ΝΟΗΤΗ ! Γιατι προφανώς την έντυσα με «α-νοησία» εφόσον κοινώνησα ενώ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ, αφού δέν έχω ΕΠΙ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ ακόμα, ούτε με τον Πνευματικό μου, ούτε με την Αχλαδούλα...

-- Έτσι, αισθάνομαι τώρα ότι βρίσκομαι ΕΚΤΟΣ ΘΕΟΥ. Δέν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ αυτό, για μένα.. Γιατι, όσες φορές στο παρελθόν βρέθηκα σε ανάλογη θέση, πέσανε μαχαίρια και τσεκούρια επάνω μου... Σήμερα, με κρατάει μόνο η σκέψη ότι βγήκα εδώ για να μήν στενοχωρήσω τον παπα-Χιονάτο, έστω και υποκριτικά.. Δέν ξέρω άν είναι σωστή δικαιολογία αυτή όμως..

-- Κι’ έχω ταραχτεί, είμαι πάλι για κλάμματα. Άν συμβεί δέ να εγκαταλείψω τα εγκόσμια στο χειρουργείο... ΔΕΝ με περιμένει κανένας Παράδεισος, προφανώς !

----

Υ.Γ.

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία... γιορτάζεται ΤΗΝ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ !!
Τη μέρα δηλαδή, που έκανα το επεισόδιο της δήθεν «απόπειρας βιασμού» της Αχλαδούλας...