ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 16 :
O ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΟΥ,
Ο ... ΠΑΠΑ-ΧΙΟΝΑΤΟΣ !

Παρασκευή πρωϊ, πήγα ξανά για εξομολόγηση.

Η ώρα προχωρημένη, ο κόσμος μόλις είχε τελειώσει, και μπήκα τελευταίος ίσα-ίσα προλαβαίνοντας τον Πνευματικό που ετοιμαζότανε να φύγει..

__ «Ά!.. Καλώς ‘τονε !..», είπε όταν με είδε, και κάθησε για να τα πούμε.

Αρχίσαμε απο το θέμα της υγείας μου. Του είπα ότι την Τρίτη μπαίνω στο Νοσοκομείο, και οδεύω προς εγχείρηση πιά.. Και, κάπου εκεί, τον ρώτησα άν όντως έχει και αυτός καρκίνο. Με κοίταξε έκπληκτος, χαμογελώντας μέσα απ’ τα άσπρα γένεια του :

__ «Έχω!.. Αλλα... εσύ, πού τό ‘μαθες;»
__ «Μου τό ‘πε ένας φίλος!..»

Είπε ότι δέν του κάνει εντύπωση, γιατι ο ίδιος ΔΕΝ ΤΟ ΚΡΥΒΕΙ και το έχει πεί σε όλους στην Εκκλησία.. Του απάντησα ότι εγώ επειδή ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΤΟΥ δέν συζητάω εκεί, και δέν μαθαίνω νέα του. Χαμογέλασε με κατανόηση..

Όντως, όταν έφυγε ο αρχικός Πνευματικός που είχαμε κοινό εγώ και η Αχλαδούλα ( όπως έγραψα στην ανάρτηση του «Εσπερινού της ΜΗ συγχώρεσης-Ανάσταση / 11» εδώ ), μας μοίρασε τα «Πνευματικοπαίδια του» σε διαφορετικούς Πνευματικούς, και εμένα με έστειλε σε Πνευματικό ΑΛΛΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ... Που όμως, αποδείχθηκε ο καλύτερος, γιατι είναι μορφωμένος άνθρωπος και σωστός! Εξομολογούμαι δέκα χρόνια σ’ αυτόν, τα περισσότερα πολύ αραιά, και ότι μου είπε ως τώρα το βρήκα μπροστά μου σάν τον μόνο σωστό δρόμο.. ΕΞΑΙΡΕΣΗ, είναι η τωρινή του κουβέντα
«να ξεχάσω» το θέμα της Αχλαδούλας, και να δεχτώ ότι «..είναι παντρεμένη, και δέν μπορεί να μου μιλάει!».

Πιάσαμε λοιπόν μιά κουβέντα για τον καρκίνο του, που είναι σε προχωρημένο στάδιο, πολύ πιό πάνω απ’ τα ιατρικά όρια για μή-μετάσταση. Μου είπε ότι δέν επιδέχεται εγχείρηση, και οι γιατροί έχουν μείνει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΟΙ γιατι περίμεναν βέβαιη μετάσταση εδώ και... πέντε χρόνια! Και όμως, αυτό δέν συνέβη, και η περίπτωση θεωρείται ένα «Ιατρικό θαύμα»..

__ «..Οι γιατροί με ρωτάνε πώς εξηγώ το φαινόμενο αυτό..!», μου έλεγε χαμογελώντας, «..και τους λέω πως όταν ξέρεις ότι όλοι θα φύγουμε μιά μέρα, και ότι μας περιμένει η ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ, δέν έχεις άγχος..!»

Άρχισα να χαμογελάω κι’ εγώ. Τί να του πώ;

__ «..κι’ όταν λέω πως όλοι θα φύγουμε, ΔΕΝ εννοώ να το λές στα λόγια μονάχα, αλλα να ΤΟ ΝΙΩΘΕΙΣ...!», είπε, «..τότε μόνο η ιδέα του Θανάτου ΔΕΝ σε τρομάζει!»

Εξακολούθησα να χαμογελάω.

Τον απολάμβανα πραγματικά, αυτόν τον γεράκο με τη ζωντανή ψυχή.. Το κατάλαβε, και το χαμόγελό του έγινε ακόμα πιό πλατύ. Είπαμε πολλά, για την αγωνία του παλιότερα για την οικογένειά του, που τώρα πιά δέν την έχει στον ίδιο βαθμό, γιά, γιά... Δέν γράφω περισσότερα, γιατι θα είναι σάν να τον φωτογραφίζω στο Ίντερνετ και ΔΕΝ θέλω να το κάνω αυτό.. Γιαυτό και θα τον αναφέρω εδώ σάν «Παπα-Χιονάτο», κρύβοντας το αληθινό του όνομα..

Όταν η συζήτησή μας τελείωσε μετά απο αρκετά ευχάριστα λεπτά ανθρώπινης επικοινωνίας ( η ωραιότερη εξομολόγηση που έκανα ως τώρα..! ), σηκωθήκαμε όρθιοι και με ρώτησε άν πήγα να κοινωνήσω, όπως μου είχε πεί να κάνω την προηγούμενη φορά.

__ «Όχι !..» του είπα, «..δέν πήγα, γιατι ΔΙΑΦΩΝΩ με την κουβέντα σου ότι επειδή αυτή είναι παντρεμένη δέν μπορεί να μου μιλάει! Δέν μπορώ να το δεχτώ αυτό..»
__ «Μά... δέν καταλαβαίνεις;» είπε, «..τί να λέει τώρα στον άντρα της για αυτό το θέμα; Δέν την ενδιαφέρει πιά...»
__ «Ενδιαφέρει όμως εμένα!», του είπα.

Ψιλο-στενοχωρήθηκε.

__ «Ψάχτο περισσότερο !..» μου είπε, «..σκέψου το καλύτερα, και να πάς την Κυριακή να κοινωνήσεις. Αφού θα μπείς στο Νοσοκομείο αυτή την εβδομάδα, δέν είναι καλό να πάς εκεί ακοινώνητος !..».

Και μ’ αυτά, έσπευσε να μπεί στο καμαράκι του ν’ αλλάξει.. Δέν επέμεινα. Ένιωθα ότι δέν έπρεπε να επιμείνω. Δέν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να τον ΕΠΙΒΑΡΥΝΩ με τις αντιρρήσεις μου και τους προβληματισμούς μου..

Χαιρέτησα, κι’ έφυγα...

----

Απο εκείνη τη στιγμή και μετά, άρχισε ένα δράμα στο μυαλό μου.
Δέν τίθεται θέμα ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΩ την φράση του «..είναι παντρεμένη, δέν μπορεί να σου μιλάει !». Την έχω ήδη απορρίψει για πολλούς λόγους, σημαντικότερος των οποίων είναι ότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ζήσω σε μιά κοινωνία που υπακούει σε τέτοιου είδους ηθική..

Η εξέλιξη της ζωής μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω, δείχνει πως μάλλον ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ ! Και ο παπα-Χιονάτος... είναι Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ που πέφτει έξω! Δέν πειράζει.. Θα τραβήξω τον δρόμο μου, αλλα κι’ εκείνον ΔΕΝ τον διαγράφω. Με συγκίνησε η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ στην εξομολόγηση αυτή.. ΔΕΝ την θεωρώ επιτυχία, αλλα ΑΠΑΤΗ εκ μέρους μου, εναντίον του.. Γιατι ΔΕΝ του είπα τα όσα γράφω στο Ίντερνετ, ούτε τους λόγους που εναντιώνομαι στη θέλησή του.. Σκέφτομαι ότι ίσως στάθηκα απέναντί του ως ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ.. Αλλά... κάτι μέσα μου μου λέει ότι αυτή η κρίση ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΙ, και ότι έτσι έπρεπε να φερθώ, όπως φέρθηκα.. Αισθάνομαι ότι ΚΑΤΙ ΚΕΡΔΙΣΑ απο αυτή, την έστω υποκρισία μου.. Μιά «γνώση» για την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής όταν υπάρχει ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ..

Το θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό...
Προτιμώ ΑΥΤΟΝ τον παπα-Χιονάτο, και ΟΧΙ τον άλλο, που προσπαθεί να με καθοδηγήσει προσεκτικός, νιώθοντας ότι βαδίζει στ’ αγκάθια...

Και για την υποκρισία μου, δέν πειράζει... Θα προσπαθήσω νά ‘ρθη μιά μέρα, που θα μπορούμε να τα λέμε έτσι όμορφα στην εξομολόγηση, και να είναι όλα ΑΛΗΘΙΝΑ...