ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / 11 :
Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
ΤΗΣ ( ΜΗ ! ) «ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ».

Η Εκκλησία έχει μιά ΕΙΔΙΚΗ ΒΡΑΔΥΑ, που έχει καθιερωθεί για να τα βρίσκουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Είναι ο Εσπερινός της «Κυριακής του Ασώτου».

ΑΥΤΟΣ ο Εσπερινός, ονομάζεται ειδικά «ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ» γιατι οι ιερείς καλούν τους Χριστιανούς να ζητήσουν συγχώρεση απο τους ανθρώπους που δυσαρέστησαν, και τους δυσαρεστημένους να συγχωρήσουν, άν θέλουν..

ΠΡΟΣΟΧΗ !
Με ΑΥΤΟΝ τον Εσπερινό... αρχίζει κάθε χρονιά Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ! Δέν είναι ένας ΤΥΧΑΙΟΣ εσπερινός δηλαδή...

----

Την πρώτη χρονιά λοιπόν, μετά το περιστατικό της δήθεν «απόπειρας βιασμού» της κυρίας, θεώρησα τον Εσπερινό αυτόν σάν ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ να λύσω τον γόρδιο δεσμό!

Πήγα λοιπόν, και στο τέλος του Εσπερινού πλησίασα τη μικρή τότε ( 15 χρονών ), που καθόταν σε μιά σειρά καρέκλες στο κέντρο της παρέας της. Και... αντί να φύγω προς την έξοδο έστριψα ξαφνικά και χώθηκα στην άδεια σειρά απο καθίσματα πρίν απο τη δική τους, και στάθηκα ακριβώς μπροστά της.

__ «Αχλαδούλα, σου ζητάω συγνώμη..!», της είπα, και της άπλωσα το χέρι μου.

Έπεσε σιωπή.

Αυτή, με κοίταξε ξαφνιασμένη αρχικά, αμίλητη. Όταν άρχισε να συνειδητοποιεί τί ήταν αυτό που έκανα, την είδα να σκοτεινιάζει. Ζάρωσε τα φρύδια της, έσφιξε τα χείλη της, και τα μάτια της πέταγαν φωτιές!

Μίσος !

Τρόμαξα. Με το χέρι μετέωρο, έμεινα να παρακολουθώ τις εκφράσεις της χωρίς να πώ άλλη κουβέντα. Ορκίζομαι, ότι μέσα σε ένα λεπτό είδα ΟΛΕΣ τις αποχρώσεις του ανθρώπινου μίσους να εναλλάσσονται στο πρόσωπό της.

Ήταν ένα θέαμα ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ για μένα, ασύλληπτο, που ήταν αδύνατο να το διανοηθώ εκ των προτέρων, πως θα το συναντούσα ! Έμενα σαστισμένος να κοιτάζω τις μεταμορφώσεις της ψυχής της, ώσπου συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι... το παρατράβηξα, ο χρόνος πέρασε, κι’ έμενα με το χέρι απλωμένο σάν ηλίθιος. Μου φάνηκε χαζό εκ μέρους μου να περιμένω πως ΑΥΤΗ θα μπορούσε εκείνη την ώρα να μου.. δόσει το χέρι της !!

Και όμως, επέμεινα. Έμεινα σ’ αυτή τη στάση, περιμένοντας στο βρόντο, παρά το ότι αισθανόμουνα πως ΜΕ ΞΕΦΤΙΛΙΖΕ με το να μή μου δίνει το χέρι της. Ήτανε η ΜΑΓΕΙΑ των εναλλαγών της οργής στο πρόσωπό της, που με καθήλωνε. Ζούσα μιά κατάσταση ΔΥΝΑΜΙΚΗ, που άλλαζε κάθε δευτερόλεπτο, και όχι ένα σίγουρο, παγερό «όχι».. Γιαυτό περίμενα, να δώ την κατάληξη..

Το πώς το μίσος έγινε οργή, η οργή αγανάκτηση, η αγανάκτηση έχθρα, η έχθρα αντιπάθεια, η αντιπάθεια πίκρα, η πίκρα παράπονο, και το παράπονο... ένα λαμπερό χαμόγελο που φώτισε όλη την Εκκλησία στο τέλος, δέν το κατάλαβα.

Εκείνο που κατάλαβα... είναι ότι είχα το χέρι της μέσα στο δικό μου! Ζήτω !!

__ «..Εντάξει;..», της είπα.
__ «Εντάξει !» είπε χαμογελαστή. Είχε μιά καρδιά ζεστή πιά, ανθρώπιινη, γνώριμη, καμμία σχέση με την παγωμάρα του χτές..

Ήταν η γνωστή πιτσιρίκα που ήξερα, με τη μεγάλη ψυχή. Και όμως, είχε ήδη συμπληρώσει ένα χρόνο σιωπής, και σκληρής «ΜΗ – ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ».. Τώρα, όλος ο χρόνος αυτού του αίσχους σωριαζότανε ερείπεια.. Να πάει και να μήν ξανάρθει..

Έφυγα, χωρίς να πώ άλλη κουβέντα.

----

Την επόμενη μέρα, πήγα και βρήκα τον Πνευματικό της, και του είπα το νέο. Άν θυμάμαι καλά, ήτανε και ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ Πνευματικός τότε.. Αλλα βέβαια, δέν μου είχε πεί αυτός τίποτα για τη δυνατότητα του «Εσπερινού της συγχώρεσης»..

Τώρα, ενθουσιασμένος του εξηγούσα το περιστατικό, και εκείνος έσμιγε τα φρύδια του και κοίταζε αλλού, προβληματισμένος:

__ «..και... με συγχώρησε! Μού ‘δωσε το χέρι της!..» έλεγα, και τον άκουγα να μονολογεί μέσα απ’ τα δόντια του:
__ «Ώωχ... Ώχωχωχ....! Δέεεεεν....»

Απόρησα, και ενοχλήθηκα απο τη στάση του. Δέν την περίμενα.

__ «Κααααλάα..... Θα δούμε....», είπε κατακίτρινος, όταν τέλειωσα.

Έφυγα. Και απο εκείνη τη μέρα, η μικρή δέν μου ξαναμίλησε μέχρι σήμερα.
Το ίδιο παγωμένο ύφος έβλεπα ξανά στο πρόσωπό της, τό ίδιο ΜΙΣΟΣ...