ΕΦΙΑΛΤΗΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ
ΜΙΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟΝ ΛΙΒΑΝΟ



Δευτέρα βράδυ, παραμονή Δεκαπενταύγουστου, ξέμεινα μόνος στην καφετέρια διαβάζοντας «Ελευθεροτυπία».
----------------------------------------------------------
Φύγανε σχεδόν 3 ώρες, περασμένα μεσάνυχτα πιά, κι’ ακόμα ήμουνα σκυφτός πάνω στην εφημερίδα, αναζητώντας τις λεπτομέρειες που θα με οδηγούσαν να καταλάβω το ΓΙΑΤΙ έγινε τελικά όλο το μακελειό στον Λίβανο. Διάβασα λέξη προς λέξη την απόφαση 1701 του Συμβούλιου Ασφαλείας, το σχόλιο της «Ντόϊτσε Βέλλε» γι’ αυτήν, τις δηλώσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, τις δηλώσεις του αρχηγού της Χεζμπολάχ, το «ύποπτο σενάριο» του Αμερικανού δημοσιογράφου βραβευμένου με «Πούλιτζερ», και, και, και...

Και, ακόμα άκρη δέν έβγαινε!
Είχα «βουλιάξει» πιά στην εφημερίδα, δέν έβλεπα τίποτα άλλο τριγύρω μου, όταν ξαφνικά, με ξύπνησε απότομα μιά φωνή:
_ «Γειά» !
_ «Έεεε ..;», σήκωσα τα μάτια μου ξαφνιασμένος, και είδα έναν άγνωστο άντρα να στέκεται όρθιος μπροστά στο τραπέζι μου. Ήτανε φτωχικά ντυμένος, φόραγε ένα γκρί σακκάκι απλό, και είχε άσπρα κοντά μαλλιά, γυαλάκια και ύφος διανοούμενου.
_ «Ντάν Χαλούτζ!..», μου συστήθηκε, «..μου επιτρέπεις, να καθήσω;»
_ «Χα....λούτζ;;;», είπα κατάπληκτος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τί συνέβαινε.

_ «Ναί !..», είπε, «..είμαι ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ του Ισραήλ..», και κάθησε στο τραπέζι μου. Κοίταξα τριγύρω έντρομος, η καφετέρια ήτανε σχεδόν άδεια, κανένας δέν φαινότανε να προσέχει τί συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Οι θαμώνες ήταν οι γνωστές φυσιογνωμίες, κανένας πράκτορας της Μοσάντ, κανένας περίεργος δημοσιογράφος νά ‘χει στήσει αυτί παραδίπλα, τίποτα: μιά συνηθισμένη, ρουτινιάρικη βραδυά στην καφετέρια, όπως πάντα.. Ο άνθρωπος απέναντί μου, με κοίταζε καταλαβαίνοντας την αμηχανία μου.
_ «Σου φαίνεται παράξενο, που είμαι εδώ, έτσι;», είπε. « ..Κι’ όμως, δέν θά ‘πρεπε! Εσύ δέν έγραψες το «κείμενο για τον Ισραηλινό στρατιώτη», στο blog του Νίκου Δήμου;»
_ «ν..ναί..», δαγκώθηκα φοβισμένος. ( Τό ‘ξερα, ότι μπορεί νά ‘βρισκα το μπελά μου με δαύτο... )
_ «Λοιπόν, υπεύθυνος να μιλάει για τον Ισραηλινό στρατιώτη είμαι εγώ, και μόνον εγώ! Διαφωνείς;»
_ «..όχι, αλλά..», πήγα κάτι να πω, αλλα με σταμάτησε με μιά χειρονομία.
_ «Χαίρομαι, που συμφωνούμε! Αρχίζω να σε συμπαθώ κιόλας, μου φαίνεται ότι απόψε θα κάνουμε μιά πολύ ωραία συζήτηση! Ρηλάξ! Μήν αγχώνεσαι!! Δέν ήρθα εδώ, για να σε μαλώσω!..», είπε, και στρογγυλοκάθησε στην καρέκλα του.
Φώναξε τη σερβιτόρα, και παράγγειλε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.

_ « Έχετε και ωραίες σερβιτόρες εδώ, στα Πατήσια!..», είπε, «..κι’ εγώ άν ήμουνα στην ηλικία σου, δέν θα το κούναγα απο εδώ μέσα!»
_ «----------------»!
_ «Θα μου επιτρέψεις βέβαια, να σε κεράσω!», συνέχισε, «..είμαι τόσο χαρούμενος, μετά τη μεγάλη μας ΝΙΚΗ στον πόλεμο, που απόψε αγαπάω όλο τον κόσμο!»
_ «Νίκη;», ρώτησα, «..ποιά νίκη; Αφού δέν πετύχατε τον στόχο σας!»
Γέλασε.
_ «..Δηλαδή,» είπε, «..εσύ, ποιός νομίζεις πως ήτανε ο στόχος μας; Γιά πές μου το, είμαι περίεργος να μάθω!..»
_ «..μά..η εξουδετέρωση της Χεζμπολάχ!», είπα, «..αυτός δέν ήτανε ο κύριος στόχος σας;»
Με κοίταζε μ’ ένα αινιγματικό χαμόγελο αλεπούς. Σάν να έκανε βόλτες εξεταστικά γύρω μου, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή που θα ορμήξει να με κατασπαράξει! Παρά τον φόβο μου, συνέχισα τη συζήτηση, αναφέροντας αυτά που νόμιζα πως ήταν «σίγουρα χαρτιά» για να αμυνθώ εναντίον του.
_ «..και, η ασφάλεια του Ισραήλ, γενικότερα, απο τις ρουκέτες της!» τόνισα.
Μειδίασε.
_ «..ά, ναί! και η απελευθέρωση των 2 Ισραηλινών στρατιωτών, που πιάστηκαν όμηροι στην επίθεση στο φυλάκιό σας!», συμπλήρωσα. «..Λοιπόν, τίποτα απο αυτά δέν κερδίσατε!»
_ «..γιατί;», ρώτησε ειρωνικά.
_ «γιατι, η Χεζμπολάχ όχι μόνο δέν θα διαλυθεί, αλλα την ηρωοποιήσατε στον Αραβικό κόσμο, όπως γράφουν όλες οι εφημερίδες. Άρα, κάνατε τον εχθρό σας πιό ισχυρό!»
_ «η Χεζμπολάχ!..», είπε με ένα βλέμμα στο άπειρο. «..τς, τς,..έχεις πειστεί λοιπόν, ότι η Χεζμπολάχ είναι απειλή για το Ισραήλ;»

Το μυαλό μου σταμάτησε απότομα. Κάτι δέν πήγαινε καλά! Ευτυχώς, έφερε πάνω στην ώρα η σερβιτόρα το κρασί, και βρήκα λίγα δευτερόλεπτα χρόνο να σκεφτώ καλύτερα πού πήγαινε η κουβέντα.
_ «..συγνώμη!», του είπα όταν έφυγε η κοπέλλα, «..δέν το λέω εγώ, ότι είναι απειλή η Χεζμπολάχ, εσείς το λέτε!»
_ «κι’ εσύ, ακούς τί λέμε επίσημα, για να δικαιολογηθούμε στον κόσμο;» με ρώτησε.
_ «Και οι πύραυλοι, που τρώτε στη Χάιφα και στο Βόρειο Ισραήλ; Είναι παραμύθια κι’ αυτοί;», ρώτησα.
_ «Ά, ναί!! Υπάρχουν και οι κατιούσα!..», είπε. Σήκωσε το χέρι του ψηλά, και το άφησε να πέσει στο τραπέζι : «μπούμ!, μπούμ! Πάνε οι κακοί Εβραίοι!», είπε χλευαστικά, γελοιοποιώντας αυτό που για μάς είναι η τραγωδία του Ισραηλινού λαού! Τον κοίταξα, αγανακτισμένος. Αυτός ο άνθρωπος, μου φαινότανε παράφρων, εκείνη τη στιγμή..

_ «Συνέχισε!..», είπε σοβαρεύοντας ξανά, «..πές μας και τα άλλα ανέκδοτα!»
Φούντωσα. «Ανέκδοτα είναι για σένα οι ζωές τόσων ανθρώπων, ρε καραγκιόζη!!» μού ‘ρθε να του φωνάξω, αλλα συγκρατήθηκα. Τί θα κέρδιζα, άν τον έβριζα; Θά ‘χανα την ευκαιρία για μιά σπάνια συζήτηση. Όχι, δέν έπρεπε να τα χαλάσω όλα, καλύτερα να φερόμουνα με τη μέγιστη δυνατή προσοχή! Δαγκώθηκα, έβαλα χαλινάρι, αυτός με κοίταζε ίσια στα μάτια μέσα, κι’ έδειχνε να καταλαβαίνει άριστα το τί μου συνέβαινε! Με δόντια σφιγμένα, με περίμενε να ηρεμήσω. Ήξερε, ότι δέν θα έχανα τον αυτοέλεγχό μου τελικά..

_ «..Άν η Χεζμπολάχ δέν σας απειλεί, τότε φαντάζομαι πως ούτε και οι 2 αιχμάλωτοι στρατιώτες σας, σας αγγίζουν..», είπα.
_ «είδες τί σου είπε ο φίλος μου, ο Ταμίρ;», απάντησε. «.¨Ηταν ένα συνοριακό επεισόδιο συνηθισμένο, σάν τα δεκάδες που συμβαίνουν καθημερινά στα σύνορα Ινδίας-Πακιστάν!»
_ «ναί, έτσι είπε ο Χαγκάϊ Ταμίρ στη συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία..» συμφώνησα.
_ «λοιπόν, εσύ τί λές; Έχει δίκιο, ή άδικο;».
_ «δίκιο έχει! Αλλίμονο, άν ξεκινάνε πόλεμοι για τέτοιες αφορμές!», είπα. «Εδώ, σε μάς πρίν λίγο καιρό σκοτώθηκε ο πιλότος μας απο το Τούρκικο F-16, τί θά ‘πρεπε να κάναμε, να βομβαρδίσουμε όλη τη Μικρά Ασία;»
_ «Βλέπεις, λοιπόν; Τώρα μιλάμε λογικά!», συμφώνησε..
_ «..Άσε πού, ο Τούρκος πιλότος τράβηξε πιστόλι και απείλησε τη διασωστική μας ομάδα πάνω στο καράβι!», συνέχισα τις σκέψεις μου, «..κι’ εμείς το κάναμε γαργάρα..».

Γέλασε. «Καμμιά φορά, οι συνετοί πολιτικοί προτιμούν τις γαργάρες..», είπε, «..και, μή νομίζεις ότι και σε μάς τους Ισραηλινούς δέν μας αρέσουν!»
_ «μα, τότε...;;»
_ «μα, τότε, ναί! Θα μπορούσαμε άνετα να το πνίξουμε κι’ εμείς το θέμα, και να πάρουμε τους στρατιώτες μας μυστικά, με άλλες μεθόδους, χωρίς γενικό πόλεμο! Όπως το είπε άλλωστε, ο Ταμίρ!»
_ «δέν είπε όμως, με ποιές μεθόδους θα το κάνατε!»
_ «έεε...αγαπητέ μου, χρειάζεται να σου τα πούμε όλα απ’ την αρχή; Δέν το ξέρεις, ότι έχουμε πράκτορες, απο τους καλύτερους του κόσμου;»
_ «ναί, δέν λέω, αλλά...»
_ «ΤΙ αλλά!! Και όχι μόνο πράκτορες, αλλα και κομάντος άριστους έχουμε, και ΣΤΡΑΤΟ πανίσχυρο έχουμε! Αμφιβάλλεις;», είπε αγριεμένος.
_ «δ...δέν λέω, αλλά...»
_ «δέν λές εσύ, αλλα ο Ταμίρ μας είπε ‘οκνηρούς’!!!!»
_ «όχι όλο τον στρατό, όπως έγραψε η Ελευθεροτυπία, απλώς τους φαντάρους του φυλάκιου, που αιχμαλωτίστηκαν!», είπα.
_ «ο Ταμίρ έχει δίκιο! Δέν γίνονται αυτά, σ’ έναν καθωσπρέπει στρατό!»
_ «αλλα, τότε...»
_ «..κι’ εμείς, ΕΙΜΑΣΤΕ καθωσπρέπει στρατός! Νά ‘σαι σίγουρος!»
_ «..τότε;;..»
_ «τότε, τότε ...! Ξύπνα, επιτέλους! Δέν είμαστε μωρά παιδιά που παίζουνε πόλεμο! Τέτοια επεισόδια, όπως αυτό της Χεζμπολάχ στο φυλάκιό μας, αλλα και το άλλο της Χαμάς που ...έσκαψε τούνελ ( ..χά – χά ! άκου τούνελ, μου θύμισαν τους Ντάλτον!!), τέτοια πράγματα μόνο με συμφωνία δική μας μπορούν να γίνουν! Είναι σχεδιασμένα εκ των προτέρων!»

Ένιωθα πως είχε δίκιο, μόνο που...δυσκολευόμουνα να το πιστέψω!
_ «Μου λέτε δηλαδή, ότι ο πόλεμος με τη Χεζμπολάχ ήτανε ‘σικέ’;;» ρώτησα, επίτηδες, οδηγώντας τα λόγια του στα άκρα.
Κοντοστάθηκε. Μου φάνηκε πως η επιθετικότητά του περιορίστηκε κάπως.
_ «Όχι!..» είπε, «..όχι, δέν ήταν σικέ όλος ο πόλεμος, μόνο το ξεκίνημά του!»
_ «έστω κι’ αυτό!..» είπα, «..άρα, είχατε επαφή με τη Χεζμπολάχ, και συνεννόηση στο θέμα!»
_ «Βέβαια! Δηλαδή εσύ τί νομίζεις, ότι δύο εμπόλεμες δυνάμεις σήμερα δέν έχουν συνεννόηση στο παρασκήνιο; Εσείς δηλαδή, με τους Τούρκους δέν είσαστε σε συνεχή επαφή; Μέχρι και κουμπαριά κάνατε! Για να μήν πώ για το βράδυ με τα Ίμια, που ο Σημίτης ξενύχτησε στο τηλέφωνο!..»
_ «Χμμμ..», είπα σκεφτικός, «..ουσιαστικά μου επιβεβαιώνετε αυτό που γράφει η εφημερίδα πως ισχυρίζεται ο Αμερικανός δημοσιογράφος, ο Σέϋμουρ Χέρς !» ( ΣΗΜ: όλο το επίμαχο άρθρο του SEYMOUR HERSH στο περιοδικό NewYorker, είναι στο http://www.newyorker.com/fact/content/articles/060821fa_fact )
_ «..ο βραβευμένος με ‘Πούλιτζερ’ ! Μήν το ξεχνάς αυτό!..»
_ «..ναί, έχω παρατηρήσει πως μόνο οι βραβευμένοι δημοσιογράφοι αυτού του επιπέδου αναλύουν πιά τις ειδήσεις σωστά!..» είπα, «..αλλά βρήκα στο Ίντερνετ και πως ο Χέρς κατάγεται απο ‘Jewish family’…»
_ «και λοιπόν; Μήπως πιστεύεις κι’ εσύ, ότι το βραβείο τους το δίνουν οι ‘κακοί Σιωνιστές’ για να παραπλανούν τον κόσμο;»
_ «όχι, δέν μπορώ να πώ κάτι τέτοιο.. Σε όσες περιπτώσεις ως τώρα έχω διαβάσει κείμενο τέτοιου Δημοσιογράφου, ήτανε σωστό!.. » είπα.
_ «Άρα, όταν ο Χέρς σου λέει πως ήταν προσχεδιασμένο το γεγονός στο φυλάκιο, τουλάχιστον θα πρέπει να προβληματιστείς!.. Χωρίς να σου λέω βέβαια, να πιστέψεις και την ερμηνεία που δίνει, ότι το κάναμε σάν πρόβα για το Ιράν. Αυτό, είναι άλλο θέμα!»
_ «..για την ακρίβεια όμως, ο Χέρς δέν λέει πως ήταν ‘στημένο’ το επεισόδιο! Λέει πως η Χεζμπολάχ κάθε δυό-τρείς μήνες ΠΑΝΤΑ κάνει κάτι εναντίον του Ισραήλ, οπότε σίγουρα ΘΑ σας έδινε την ευκαιρία σύντομα να «απαντήσετε» με τον προσχεδιασμένο σας πόλεμο...», διευκρίνησα.
_ «...κι’ εσύ, θεωρείς τη Χεζμπολάχ ‘κουτορνίθι’, να προκαλεί στα τυφλά επεισόδια κάθε δίμηνο, χωρίς να έχει πληροφορίες για τα πλάνα αντίδρασης του Ισραήλ; Εδώ, ο Χέρς λέει ότι πήγαιναν κι’ έρχονταν οι άνθρωποί μας στην Αμερική, μήνες τώρα, για να πάρουν το ‘ok!’ για την επίθεση. Και η Χεζμπολάχ, κοιμότανε; Δέν έβλεπε τίποτα;»
_ «..ομολογουμένως, δέν μου φαίνεται και τόσο λογικό...»
_ «Άρα, το ότι στήσαμε το γεγονός μαζί με τη Χεζμπολάχ, αυτό θα πρέπει νομίζω να σου είναι προφανές πιά!»

_ «Μμμμ... έστω !» είπα, «..Αλλά, η Χεζμπολάχ γιατί να δεχτεί να παίξει αυτό το παιχνίδι;»
_ «..άν βγεί ωφελημένη, γιατί να μήν δεχτεί;»
_ «σε ΤΙ να βγεί ωφελημένη;»
_ «χά-χά...ξεχάστηκες; εσύ το είπες, προηγουμένως, πως οι εφημερίδες γράφουν πως η Χεζμπολάχ βγήκε πιό ισχυρή απο τον πόλεμο!»
_ «συγνώμη!...», τον έκοψα ζαλισμένος. «Μου λέτε ότι ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΕΠΙΔΙΩΞΑΤΕ ΑΥΤΟ;»
_ «γιατί όχι; Πρέπει δηλαδή σε κάθε πόλεμο, σώνει και καλά να θές να ζημιώσεις τον αντίπαλο; Μπορεί, να σε συμφέρει ο αντίπαλος να βγεί ενισχυμένος!»
_ «Ομολογώ, ότι δέν σας καταλαβαίνω...»

Έπεσε σιωπή. Μου φάνηκε πως μου έδινε μιά προσωρινή ανακωχή, για να χωνέψω τα πρωτάκουστα λόγια του. Ήπιε μιά γουλιά κρασί, και αμέσως το πρόσωπό του φωτίστηκε.
_ «Θα σου το πώ αλλιώς, για ν’ αρχίσεις να καταλαβαίνεις!..»,είπε. «..Θυμάσαι, πώς έκλεισε ο Ταμίρ τη συνέντευξή του; Ανέφερε τί θα μου έλεγε για τον πόλεμο, άν βρισκόμασταν απέναντι.»
_ «Θυμάμαι! Θα σας έλεγε, πως «ήταν ένας ιδιαίτερα μή-έξυπνος πόλεμος»!
_ «ακριβώς!.. Λοιπόν, γιατί να θέλει ο Ταμίρ να χαρακτηρίσει ‘χαζό’ τον πόλεμό μας; Μήπως... επειδή είναι το ακριβώς αντίθετο; Δηλαδή, ένας ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΣ πόλεμος;»
_ «έ, καλά τώρα...», είπα ενοχλημένος..
_ «..γιά σκέψου το και λίγο έτσι, να δείς που θα σε βγάλει αυτή η σκέψη!», επέμεινε εκείνος..
_ «δέν καταλαβαίνω, τίποτα! Πού θέλετε να με βγάλει;» ρώτησα.

_ «Άαα...! Άκου να δείς..» αντέδρασε, «..όταν τίθεται θέμα να κρίνεις άν κάτι είναι ‘έξυπνο’ ή ‘μή – έξυπνο’, δέν νομίζεις ότι θα πρέπει κι’ εσύ να σκεφτείς έξυπνα; Αλλιώς, με χαζές, κοινότυπες σκέψεις, μπορείς να κρίνεις τέτοια πράγματα;»
_ «συμφωνώ..» είπα, «..αλλά..»
_ «..λοιπόν! έξυπνο, είναι για σένα να χάψεις κατευθείαν ότι σου είπε ο Ταμίρ, ή να αναρωτηθείς πρώτα μήπως σε εξαπατάει μ’ αυτό που σου λέει ;»
_ «έ, όχι και να με κοροϊδεύει ο Ταμίρ! Ένας τόσο ντόμπρος άνθρωπος!» του είπα, και τον κοίταξα ειρωνικά.
_ «γιατί όχι;» είπε σοβαρά, αγνοώντας το χλευαστικό μου ύφος. «Μπορεί, ο Ταμίρ επίτηδες να σου λέει κάποια πράγματα, για να σε παρασύρει μακρυά απο τον σωστό δρόμο σκέψης!». Πήρε ανάσα, και συμπλήρωσε «..άλλωστε, μήν ξεχνάς ότι ο Ταμίρ είναι φίλος μου!»
_ «Ήτανε! Αλλα τώρα δέν είναι!», είπα.
_ « είσαι σίγουρος;», με κοίταξε συνοφρυωμένος. «Δέ μου λές: άν εμένα, με συμφέρει να παρασύρω όλη την κοινή γνώμη της γής, ώστε να νομίζει πως έκανα έναν ανόητο πόλεμο, περιμένεις να βγώ εγώ ο ίδιος να το πώ αυτό;»
_ «Όχι βέβαια!..»
_ «βλέπεις; Τί θα κάνω λοιπόν; Θα βάλω κάποιον υποτιθέμενο αντίπαλό μου να περάσει μιά τέτοια προπαγάνδα! Άλλωστε, κι΄ εσείς οι Έλληνες τη δουλεύετε αυτή την τακτική, συστηματικά! Κάθε φορά που η κυβέρνησή σας θέλει να κάνει μιά μεγάλη δουλειά, βάζει την αντιπολίτευση να την κοροϊδεύει, για να διώξει το ενδιαφέρον του κόσμου απο το ζήτημα!...»
_ «παράδειγμα;»
Γέλασε.
_ «Υπόθεση Οτσαλάν!», είπε.. « Σκάνδαλο Χρηματιστήριου! Θέλεις κι΄ άλλα; Όλες οι μεγάλες πολιτικές του Σημίτη, εμφανίστηκαν περίπου σάν εγκληματικές ανοησίες στον Ελληνικό λαό! Έλα τώρα, κλασσικό κόλπο των πολιτικών είναι αυτό, δέν το καταλαβαίνεις;»
_ «..τέλος πάντων! Ας μή διαφωνήσουμε εδώ, δέν είναι αυτό το θέμα μας!», του είπα, «..καταλαβαίνω τί λέτε, και μπορώ να συμφωνήσω στη γενική ιδέα.. Να δεχτώ δηλαδή, ότι ο Ταμίρ μπορεί να προσπάθησε να μας παρασύρει να θεωρήσουμε ως «μή-έξυπνο!» τον πόλεμο.. Όμως, μου φαίνεται παρατραβηγμένο..»

_ «.Ά, ναί;», είπε, «..παρατραβηγμένο, έ;; Υπάρχει όμως και άλλο επιχείρημα, που θα σου δείξει πως τίποτα δέν είναι παρατραβηγμένο!»
_ «ποιό;»
_ «πρόσεξες, τη δήλωση του Εβραίου καθηγητή Πανεπιστημίου, Τζέραλντ Στάϊνμπεργκ;»
_ «ναί..» είπα, «..διάβασα στο ΒΗΜΑ του Δεκαπενταύγουστου, πως είπε ότι το Ισραήλ έκανε γι’ αυτόν τον πόλεμο, την μεγαλύτερη προετοιμασία της Ιστορίας του, απο το 1948 που ιδρύθηκε και μετά!» ( ΣΗΜ: στο http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/2006/07/21/MIDEAST.TMP )
_ «βλέπεις λοιπόν; Κάναμε τόσο κόπο, για να κάνουμε έναν ‘μή – έξυπνο πόλεμο’, όπως λέει ο Ταμίρ;»
Άρχισα να νιώθω, ότι με είχε στριμώξει!
_ «Μάλλον..., μάλλον έχετε δίκιο!..», ομολόγησα, «..όμως, το Ίντερνετ αναφέρει τον Στάϊνμπεργκ σάν «άνθρωπο του Σιωνισμού».. Λοιπόν, ο Χέρτς είναι απο Ιουδαϊκή οικογένεια, ο Στάϊνμπεργκ σιωνιστής, γιατί εγώ να μήν πιστέψω ότι ΑΥΤΟΙ λένε παραπλανητικά λόγια, και όχι ο Ταμίρ;»

Χαμογέλασε.
_ «Αυτό..», είπε, «..είναι δικό σου θέμα! Μπορείς να πιστέψεις όποιον απο τους δύο θέλεις! Το ζήτημα είναι, πόσο κοντά στην αλήθεια θα σε πάει η μία άποψη, ή η άλλη..»
_ «τέλος πάντων..», τον σταμάτησα για να δώ πού ήθελε πιά να το πάει, «..ας συνεχίσουμε!»
_ «Πρόσεξε λοιπόν!..», είπε, «..άς πούμε, ότι κάνεις έναν πόλεμο, για να πετύχεις έναν στόχο Χ. Ποιά είναι η εξυπνότερη τακτική, να ξέρει ο αντίπαλός σου ακριβώς τί επιδιώκεις, ή να τον παραπλανήσεις και να νομίζει άλλα αντ’ άλλων;»
_ «..το δεύτερο!», είπα, «..αλλά..»
_ «δέν έχει ‘αλλά!’. Απλό είναι!», είπε απλώνοντας τα χέρια του στο τραπέζι. «..Πές ότι εγώ θέλω να πιώ τον φραπέ σου! Κάνω το εξής: σε παραπλανώ, ώστε να νομίζεις πως θέλω το ποτήρι του κρασιού! Σ’ αφήνω να μαζέψεις όλες σου τις δυνάμεις εκεί, δίνουμε ατέλειωτες μάχες ώστε να φαίνεται ότι δέν μπορώ να σε νικήσω, και στο τέλος...»
_ «..στο τέλος, μου αφήνεις το κρασί, αλλα εσύ στο μεταξύ έχεις πάρει εύκολα τον φραπέ που ήθελες!», είπα, αρχίζοντας να παρακολουθώ για πρώτη φορά το σκεπτικό του..
Ενθουσιάστηκε!
_ «..και, όχι μόνο αυτό!..», είπε, «..αλλα σε αφήνω να πανηγυρίζεις κιόλας, ότι ΕΣΥ, ΕΙΣΑΙ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ!!»
_ «Αυτό, δέν το πολυ-καταλαβαίνω!...», του είπα, «..καλά η παραπλάνηση, αλλα και το να αναδεικνύεις τελικό νικητή τον αντίπαλό σου στον πόλεμο, σε τί σε συμφέρει;»
_ «Θα το καταλάβεις, άν σου πώ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ, ο αληθινός!», είπε, και ανακάθησε στην καρέκλα του.
_ «Ορίστε λοιπόν! Σας ακούω!»
Ήπιε άλλη μιά γουλιά κρασί, και το πρόσωπό του σοβάρεψε.
_ « Ο στόχος μας,...», είπε, «..ήταν...»
_ «Με συγχωρείτε μιά στιγμή!..», τον διέκοψα, «..αλλα επειδή επείγει, να πάω για λίγο στην ‘Καλλιόπη!’, και όταν γυρίσω τα λέμε με την άνεσή μας!»
_ «..ποιά είναι η Καλλιόπη;», χλώμιασε..
_ «μά..., η τουαλέτα!» του είπα, «..η καλή οπή!...», και σηκώθηκα.
_ «Ά, ναί! Βέβαια, βέβαια!.. Παρακαλώ!..», είπε, και χαμογέλασε.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ !