ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ


Κύριε Δήμου, γειά σας.
Είμαι 45 χρονών, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, και μένω μόνιμα στην Αθήνα. Πικραμένος πολύ, προσπαθώ να γράψω κι’ εγώ κάτι για τον πόλεμο στο Λίβανο, και σκίζω το ένα κείμενο μετά το άλλο. Δέν μου είναι εύκολο, άν θέλω να φανώ αντάξιος της συγκινητικής σας προσπάθειας να μας βάλετε να σκεφτούμε το θέμα βαθύτερα. Δέν σας κρύβω, ότι αρχικά το κείμενό σας μου φάνηκε κι’ εμένα πως «γέρνει» υπέρ του Ισραήλ. Αλλά, μιά προσεκτικότερη ανάγνωση μου έδειξε πως δέν είναι έτσι..

Αναρωτιέμαι, ΓΙΑΤΙ να θέλω να γράψω κι’ εγώ κάτι για τους Ισραηλινούς; Δέν τους ξέρω. Πώς να τους κρίνω; Η πολιτική σήμερα, είναι τόσο ΥΠΟΥΛΗ, που οι πολιτικοί όλοι, άλλα λένε και άλλα επιδιώκουν στο παρασκήνιο. Αυτό που δίκαια σας φαίνεται μή ορθό, δηλαδή ότι ενώ είχε δοθεί στους Ισραηλινούς η διαβεβαίωση για αφοπλισμό της Χεσμπολάχ έγινε ακριβώς το αντίθετο, είναι ο τρόπος που γίνεται η πολιτική σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη σήμερα. Όλοι, είναι ψεύτες! Άντε μετά εγώ, ο φτωχός πολίτης, να κρίνω σωστά το τί φταίει σ’ έναν πόλεμο...

Και όμως, έχω γνώμη! Ξέρετε γιατί; Επειδή βλέπω τριγύρω μου παντού πολέμους, και φοβάμαι ότι μιά μέρα θα μας το φέρουν αυτό το αίσχος και στη δική μας πόρτα! Έτσι, είμαι καχύποπτος, χρόνια τώρα. Έχω φάει ατέλειωτα ξενύχτια στο Ίντερνετ αναζητώντας πληροφορίες που δέν γράφουν οι εφημερίδες, για τα πετρέλαια της Κασπίας. Έχω σχηματίσει προσωπική γνώμη για όλα. Όμως, δικαιούμαι να την δημοσιοποιήσω εδώ; Αμφιβάλλω.

Σε αντίθεση με σάς, η δική μου σκέψη δέν αγκαλιάζει τόσο τους αμάχους, όσο τους Ισραηλινούς στρατιώτες που τους βλέπω στην τηλεόραση να χώνονται στα τζίπ, και στά τάνκς.. Μου φαίνονται συμπαθητικά, μορφωμένα παιδιά, με τα γυαλάκια τους μερικοί, μου θυμίζουν τους συμφοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο. Ευχαρίστως θα τους δεχόμουνα απέναντί μου, στο τραπέζι μου στην καφετέρια, για συζήτηση. Είμαι βέβαιος, ότι θα είχα ν’ ακούσω πολλά αξιόλογα πράγματα απο το στόμα τους. Και όμως, παγωμένος τους βλέπω αρματωμένους, να χώνονται στα τάνκς για το μέτωπο.. Αυτή είναι η τραγωδία, για μένα.. Η αιώνια τραγωδία, όχι μόνο των Εβραίων, αλλα της ανθρωπότητας, σε όλη της την Ιστορία. ΠΟΙΟΙ, και ΓΙΑΤΙ δίνουν σ’ αυτά τα παιδιά το τάνκς σάν περιβάλλον για να ζήσουν, και το αυτόματο σάν εργαλείο για να δουλέψουν; Αξίζουν αυτά τα παιδιά, μιά τέτοια μεταχείρηση; Ντρέπομαι... Για μένα, ΟΛΟΙ οι πολιτικοί της γής, πρέπει να ντρέπονται γι’ αυτό..

Είναι τα παιδιά αυτά, αρμόδια για να λύσουν «το πρόβλημα ασφάλειας του Ισραήλ»;; Και οι πολιτικοί τους, οι καλοπληρωμένοι τους διπλωμάτες, τί κάνουν;; Η δική τους δουλειά, είναι να βάζουν τη νεολαία να βγάλει τα κάστανα απο τη φωτιά; Τους βλέπω στην τηλεόραση να παραμυθιάζονται λέγοντας πως «..η ΙΣΧΥΣ, θα εξαλείψει τον κίνδυνο ασφάλειας για το Ισραήλ..». Βαφτίσανε «Ισχύ!» τη ΒΙΑ, και νομίζουν ότι «καθάρισαν» με το ηθικό ζήτημα, εκεί! Αλήθεια, πώς την εννοούν άραγε την «Ισχύ»; Να βομβαρδίσουν πρώτα, και αφού μετατρέψουν τον Λίβανο σε ένα απέραντο νεκροταφείο, να στείλουν μετά τα παιδιά τους σε μιά ανώδυνη εκδρομή εκεί πέρα;;;;
Φαντάζομαι τον Ισραηλινό νεολαίο, να φτάνει σε κάποιο χωριό - «στόχο» αλώβητος μέσα στο τάνκς, και μετά να βγαίνει έξω, βόλτα στα ερείπεια.. Σ’ ένα τόπο γεμάτο απο κομμένα χέρια, αίματα, και πτώματα άταφα... Ωραία μοίρα, επιφύλαξαν οι Ισραηλινοί στα νειάτα τους! Δέν θα προκαλέσει άραγε βαθειές πληγές στη γενιά αυτή, μιά τέτοια «εμπειρία»; Ισχύς!! Ευχόμουν, ο Θεός τους να τους φωτίσει να μή βάλουν τα παιδιά τους σε μιά τέτοια δοκιμασία. Αλλα δυστυχώς, είναι αργά για ευχές.. Προτίμησαν τη ΒΙΑ. Βία, που δέν στρέφεται στην πραγματικότητα ενάντια στους «εχθρούς τους», αλλα ενάντια στα ίδια τα παιδιά τους, που τα εξαναγκάζουν να υποστούν αυτό το μαρτύριο...

«Ο πόλεμος, είναι η συνέχιση της πολιτικής, με άλλα μέσα!», λέει το γνωστό γνωμικό. Θα το πώ ανάποδα, για να γίνει πιό κατανοητό: «Πολιτική» κάνει το Ισραήλ σήμερα , «πολιτική, με άλλα μέσα!». Για μένα., αυτό είναι ανεπίτρεπτο, είναι άνανδρο. Είναι «αποτυχία της πολιτικής», όχι «πολιτική»! Όταν οι διπλωμάτες σου καταφεύγουν στη στρατιωτική ΒΙΑ, αυτόματα είναι σάν να ομολογούν ότι ΑΠΕΤΥΧΑΝ, ότι «δέν μπορούν», ή ότι «δέν ξέρουν», να λύσουν τα προβλήματα με τον σωστό τρόπο! Είναι σάν τον γονιό, ή τον δάσκαλο, που χαστουκίζει το παιδί για να το σπρώξει να διαβάσει, όταν εκείνο δέν υπακούει. «Εκπαίδευση με άλλα μέσα!» κάνει κι’ αυτός, σύμφωνα με την ορολογία των φωστήρων της οικουμένης! Αλλα ξέρουμε όλοι, ότι αυτός είναι ο «κακός γονιός», ο «κακός δάσκαλος», εκείνος που ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ πώς να μιλήσει στο παιδί, και να το καθοδηγήσει με τον σωστό τρόπο..Ποιός δέν λυπάται ένα παιδάκι, που τού ‘τυχε ένας τέτοιος πατέρας; Έτσι κι’ εγώ, λυπάμαι τους Ισραηλινούς, που τους έτυχαν τέτοιοι πολιτικοί.. Άκου «Ισχύς!»...Δέν ντρέπονται! Μεγάλοι άνθρωποι, και δέν έμαθαν τίποτα στα τόσα χρόνια που περπατάνε σ’ αυτόν τον κόσμο!... Άν αυτοί, οι πολιτικοί του Ισραήλ, δέν είναι αποτυχημένοι, πέστε μου τότε ποιός είναι ο ορισμός του «αποτυχημένου πολιτικού», να τον μάθω κι’ εγώ!

Κι’ εσείς, κύριε Δήμου, μας λέτε για τον «συνεπή ειρηνιστή», κ. Άμος Όζ! Πώς μπορείτε να βάζετε στην ίδια φράση σας, τον τίτλο «ειρηνιστής» και δίπλα να μας λέτε ότι ΕΠΙΚΡΟΤΕΙ τον πόλεμο του Ισραήλ!! Χάσαν οι λέξεις το νόημά τους;; Θυσίασε ο κ. Άμος Όζ, τον τίτλο του «ειρηνιστή»; Τί λέτε, δέν καταλαβαίνω!

«Ειρηνιστής»!... Γιά φαντάσου.. «Δηλωσίας ειρηνιστής», που μας κάνει τώρα το σήμα της νίκης μέσα απ’ τον πυργίσκο του τάνκς του... Ο γνωστότερος ειρηνιστής της ανθρώπινης Ιστορίας, ο Μαχάτμα Γκάντι, έλεγε «..δέν υπάρχει κανένας σκοπός, για τον οποίο θα δεχτώ να αφαιρεθεί ανθρώπινη ζωή!». Ας μας πεί το ίδιο σήμερα ο κ. Άμος Όζ... Αλλα ο Γκάντι είναι ένας Άγιος, ένας μύθος.. Αληθινοί, πραγματικοί ειρηνιστές σήμερα, είναι για μένα εκείνοι οι πολιτικοί που καταφέρνουν να λύνουν τα προβλήματα χωρίς πόλεμο. Με τη ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ. Δηλαδή, με ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ. Με ΤΟΝ ΛΟΓΟ. Όχι με «τα λόγια», τα γραμμένα πάνω στις κάνες των τάνκς τους...

Για να μήν παρεξηγηθώ τέλος, θέλω να πώ κάτι ακόμα, στον Ισραηλινό στρατιώτη, σάν άνθρωπος προς άνθρωπο : ΔΕΝ τον παροτρύνω να στραφεί ΤΩΡΑ κατά των πολιτικών του. Τον θέλω, να κάνει το καλύτερο δυνατό σάν άνθρωπος, για να σταθεί όρθιος σ’ αυτή τη δύσκολη περίσταση. Κάνοντας εκείνος το καλύτερο, καλυτερεύει και την πατρίδα του, κι’ εμένα, και τον κόσμο ολόκληρο... Και «το καλύτερο», είναι κατα τη γνώμη μου να κάνει ότι του ζητάει η πατρίδα του. Ίσως ακούγεται αντιφατικό αυτό με όσα έγραψα προηγουμένως, αλλα δέν είναι. Γιατι η ζωή, είναι ΒΑΘΕΙΑ. Πολύ βαθειά! Πιό πολύ κι’ απ’ την απύθμενη τσέπη των «Ισχυρών» της οικουμένης, για την οποία γίνονται πάντοτε, όλα...