..ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ,
ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ


Συγκλονιστική φωτογραφία, στην τελευταία σελίδα της «Ελευθεροτυπίας» της Τετάρτης 16/8/06. Ένας Ισραηλινός στρατιώτης, βαδίζει στη Ναχαρίγια, στο Βόρειο Ισραήλ. Η εφημερίδα, τη δημοσιεύει μαζί με 2 φωτογραφίες ..Αμερικανών γυμνιστών μέσα σε αεροπλάνο, για να τονίσει την αντίθεση ανάμεσα στον αρματωμένο Ισραηλινό που δέν μπορεί να κάνει μπάνιο ενώ είναι δίπλα στη θάλασσα, και στους Αμερικανούς που ΜΠΟΡΟΥΝ να είναι «γυμνοί, και γελαστοί στον αέρα..» παρά το ότι τους λείπει ..η παραλία! Καλή η έμπνευση, αλλα δέν βάζω εδώ και τις φωτογραφίες των γυμνιστών, γιατι «η ποίηση» είναι μόνο στην φωτογραφία του Ισραηλινού στρατιώτη, που απο μόνη της, «τα λέει», σχεδόν όλα!...

Υπάρχει ένα ΔΡΑΜΑ που ξεχειλίζει, εδώ!... Και πώς να βρώ τις λέξεις, να το «συλλάβω»!

Κουρασμένος, μοναχικός, ο Εβραίος βαδίζει πάνω σε μαύρη γή, με την απέραντη θάλασσα δίπλα του να τον αγκαλιάζει.. Μιά θάλασσα φωτεινή και σκοτεινή ταυτόχρονα, δέν ξέρεις άν θέλει να τον δροσίσει, ή να τον πνίξει.. Τόσο μυστηριώδης, τόσο ταιριαστή μαζί του, αλλα και τόσο ξένη! Λαμποκοπάει, λές και του μιλάει με τη φωνή της σειρήνας, για να τον γλυκάνει, ή για να τον πλανέψει!

Αλλα αυτός ...δέν ακούει! Είναι αλλού! Στον «κόσμο του!», αφιερωμένος στην επικοινωνία του, σκοτεινός, άγνωστος, αλλα το ίδιο σπουδαίος όπως η φύση κι’ εκείνος! Μοναχικός, αλλα όχι μόνος, ο Εβραίος «επικοινωνεί». Με τον Θεό του; Με τον θείο του στην Αμερική, που τον καθοδηγεί και τον στηρίζει; Όποιος και νά ‘ναι, είναι σίγουρα εκείνος που του έχει φορέσει τη στρατιωτική στολή που τον κρατάει φυλακισμένο, να μή μπορεί να δεθεί με τη θάλασσα, τη ζωή... Μιά φυλακή που τον σκοτώνει, ή τον σώζει, το ίδιο κάνει!

Τί θα μού ‘λεγε, άν έτρεχα και του τα φώναζα αυτά; «..Παράτα με! Ξέρω τί κάνω! Κοίτα τη δουλειά σου εσύ!». Θα μ’ άφηνε σύξυλο, να παρακολουθήσω μόνο το διάβα του, χωρίς να συμμετέχω.. Πικραμένος ηδονοβλεψίας να μείνω, όχι συνάνθρωπος..

Ποιός είναι αυτός, ο μαύρος Ιππότης του θανάτου;
Πού πάει;
Ίσως, η Μεσόγειος μόνο να ξέρει το μυστικό του, και να το πνίγει στα κύματά της..
Ίσως όμως νά ‘ναι η Μεσόγειος ΤΟ μυστικό του, και η αιτία της αρματωμένης του φυλακής...
Εκεί που βασιλεύει η μοναξιά, η αγάπη ξεχειλίζει..




--------------------------------------------------
Τί τα θέλω τάχα, και τα γράφω αυτά;
Καλοκαιριάτικα, έχω βουτήξει στη λάσπη της Μέσης Ανατολής, αντί να πάω κι’ εγώ σε καμμιά παραλία...
Κάθομαι και γράφω για τη στρατιωτική στολή του Εβραίου, που τον κρατάει μακρυά απ’ τη θάλασσα, ενώ ...κι’ εγώ, στη μή-εμπόλεμη Αθήνα, είμαι το ίδιο φυλακισμένος, με μιά αόρατη «στολή»: της εργασίας! Και μάλιστα της δεύτερης, όχι της πρώτης! Κι’ ούτε «θείο στην Αμερική» έχω για να επικοινωνήσω! Η απόλυτη μοναξιά, δούλος στην έρημη Αθήνα..

Και βαδίζει στα κύματα ο Εβραίος... Γιατί; Για να γίνει η δική μου ζωή, και η ζωή όλων των ανθρώπων στον πλανήτη καλύτερη; Για να μήν αναγκαζόμαστε να κάνουμε δεύτερη και τρίτη δουλειά, για να επιβιώσουμε;

Ή μήπως, φόρεσε εκείνος τη στολή, για να με δέσουν εμένα ακόμα μεγαλύτερες αλυσίδες αύριο;