ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ..

1η ΑΝΑΡΤΗΣΗ :
«..ΚΑΙ ΕΓΩ, ΣΑΣ ΠΑΩ !!..»

Ομολογώ, ότι δέν με άγγιξε ιδιαίτερα ο θάνατος του Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου.. Ήτανε κάτι που το περιμέναμε. Δέν πήγα και στη Μητρόπολη, γιατι θεώρησα πως δέν είχε καμμία αξία για μένα να ασπαστώ τη σωρό του. Του φίλησα το χέρι μιά φορά όταν ήτανε ζωντανός, παρακολούθησα και δυό ομιλίες του, κι’ αυτό σκεφτόμουνα πως μου αρκεί.. Κι’ ΑΥΤΗ την εικόνα του θέλω να κρατήσω, ενός ανθρώπου ζωντανού, χαμογελαστού, ενός ΝΕΟΥ για πάντα..

Ήρθε και ο Bill Gates την ημέρα του θανάτου και τραβούσε το ενδιαφέρον μου, και θυμήθηκα τα λόγια του Χριστού μιά φορά, όταν αρνήθηκε να παραστεί σε μιά κηδεία, και τού ‘παν οι μαθητές πως αυτό δέν ήταν σωστό: «..Αφήστε τους νεκρούς, να θάψουν τους νεκρούς τους ! Κι’ ελάτε να ζήσουμε...». Έχω τη γνώμη, ότι ο Χριστιανός δέν κλαίει στα μνήματα, έχει μιά διαφορετική αντιμετώπιση του θανάτου.. Αλλα βέβαια, τα γράφω αυτά εγώ, που έχω την σπάνια τύχη να μήν έχω ζήσει θάνατο δικού μου ανθρώπου, για να εξηγούμαστε..

Κι’ όμως, ήρθε η ζωή και ΜΕ ΚΛΟΝΙΣΕ. Μου ράγισε την καρδιά, λές και μού ‘δινε ένα μάθημα ανθρωπιάς, ένα ΝΟΗΜΑ ότι ο θάνατος του Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου ήτανε κάτι διαφορετικό, που όφειλα να το αντιμετωπίσω με μεγαλύτερη ευαισθησία..

Μή φανταστήτε κανένα ιδιαίτερο «θαύμα».

Απλώς, όλη την εβδομάδα η τηλεόραση έπαιζε τη διαφήμιση της εφημερίδας «ο κόσμος του επενδυτή», στην οποία ακουγότανε ξαφνικά η φωνή του Χριστόδουλου να πετάγεται απο το πουθενά, αναφωνώντας «..και εγώ σας πάω!!», τη θρυλική πλέον ατάκα του... Αυτή η φωνή, με τσάκισε!...

Δέν έχω σε εκτίμηση την τηλεόραση. Συνήθως, τα βράδυα ...αποκοιμιέμαι με τις εκπομπές, και τις χάνω.. Εκεί λοιπόν, πάνω στον ύπνο, άκουγα ξαφνικά τον Χριστόδουλο «..και εγώ σας πάω!!..» και... πεταγόμουνα όρθιος! Τί έγινε;; Πού είναι;;; Γιατί σταμάτησε, αυτή η ζεστή, χαρούμενη φωνή;;

Δέν θέλω να την χάσω, αυτή την φωνή!!

Άν χάνω στη ζωή μου ΤΕΤΟΙΕΣ φωνές, τότε... τί νόημα έχουν όλα; Αυτό το «..και εγώ σας πάω!..» του Χριστόδουλου, έτσι όπως ακούγεται στη διαφήμιση αποκομμένο, μοιάζει να είναι το καλύτερο τραγούδι για την ψυχή μου, αυτό που την κάνει να σκιρτάει, να χαμογελάει, να ενεργοποιείται!

Τί χάσαμε λοιπόν, στ’ αλήθεια;

Χριστόδουλος, δέν πρόκειται να ξαναυπάρξει στη ζωή μας.. Είναι τέτοιο το επίπεδο του Αρχιεπίσκοπου αυτού, που θεωρώ ΑΔΥΝΑΤΟ να το προσεγγίσει οποιοσδήποτε άλλος... Χάσαμε έναν θησαυρό, στην πραγματικότητα... Χάσαμε την ομορφιά, την ανθρωπιά στη ζωή μας..

Σ’ αυτές τις σκέψεις, με πιάνει η μελαγχολία και νιώθω βαρειά την απώλεια του Αρχιεπίσκοπου. «..Αυτό ήτανε!...», λέω μέσα μου, «..γνώρισα και τον ΑΡΙΣΤΟ Αρχιεπίσκοπο, τον ΕΝΑΝ στη ζωή μου... Απο εκεί και πέρα... τα κεφάλια μέσα!».

Ο Χριστόδουλος, μοιάζει στα δικά μου μάτια ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΣ με την ανεξίτηλη σφραγίδα του Θεού. Είναι το άριστα, ο ένας και μοναδικός στον τομέα του, αυτός που δέν αντικαθίσταται και δέν αντιγράφεται...

Μακάρι, να μπορέσω μιά μέρα να τον αγκαλιάσω και να του τα πώ αυτά, έξω απ’ τον κόσμο, στον καινούριο και παντοτεινό του θρόνο...